Woensdag 3 mei 2017

De stroom bezoekers houdt niet op. Vannacht om half 3, het grind om de auto kraakt, er wordt met een lamp op het tentdoek geschenen, mannenstemmen. Ze zijn met z’n drieën denk ik. Pfff, wat een gezeik is dat toch.
En, ik zei het al eerder; de één gaat, de ander komt. Er zit een uur of wat tussen, dat wel. Half 8 vanochtend. Pick-upje naast de bus, claxon er bij, man klopt op de deur. Het gaat bijna wennen. Hij moet even wachten tot ik ben aangekleed en dan gaat Gerda naar buiten, met een resoluut ‘goedemorgen!’ De man spreekt alleen Farsi. Gerda is weinig toeschietelijk en laat blijken dat ze hier helemaal geen zin in heeft. Op een gegeven moment vraagt ze: “Bent u politie”?
De man beaamt het, waarna Ger met een wantrouwende blik de auto bekijkt en concludeert:
“No, you’re not. You are from the factory”. Ze knikken en vertrekken. Zo doe je dat.
Verder komt er nog een ‘tuinman’ (moest die niet naar Isfahan?) het bos naast ons aanharken, maar we hebben zo’n vermoeden dat zijn werk klaar zal zijn zodra wij vertrekken.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het slechte nieuws is dat de lampjes op het dashboard nog vrolijk branden, een stemming die wij niet delen.
Onderweg naar Isfahan doen we weer de hoge-toerentruck, tevergeefs. Nieuw verschijnsel: de cruisecontrol werkt niet meer. Ik schrik er niet van, want toen we de auto net hadden, gebeurde hetzelfde: gloeidraadlampje aan, cruisecontrol uit. Even Amersfoort bellen. Ruud is nog steeds niet dodelijk ongerust; de hoge toerentallen blijven proberen, één van de flesjes spul tegen vuile diesel in de bijna lege tank gieten en evt. de auto laten uitlezen bij een garage, die daar de mogelijkheid voor heeft. VW heeft een ‘mobiliteitsgarantie’ voor z’n klanten, die zouden we kunnen bellen om te zien of die suggesties hebben voor een passende garage. We laten het zakken.

Isfahan. We zijn er. Het Tourist Office is in het kloppende hart van de stad, aan het Naqsh-e Jahan Square. Of eigenlijk klopt het dáár niet. De rest van de stad klopt als bezeten, zware ritmestoornissen en dichtgeslibde aderen. Wat een gekkenhuis en niet fundamenteel verschillend van andere steden. Juist het plein is een oase van rust.
We hadden al in de LPlanet gezien dat het afgesloten is voor alle verkeer. Daarom parkeren we de auto’s op een gegeven moment en gaan verder met een taxi. Ook die mag niet bij het plein komen en het laatste stukje lopen we.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Is het plein mooi? Mijn eerste indruk: ja en nee. Het imponeert door de afmeting, de relaxte sfeer, het groen en het zicht dat je hebt op veelbelovend tegelwerk van een grote koepel en andere vormen van architectuur. Afgezien daarvan is de bebouwing rond het plein eentonig, ik bedoel alle gevels identiek. Een beetje saai, vind ik.
Nu is dit een vluchtige kennismaking, want ons doel is, zoals gezegd, het VVV. Morgen gaan we het nader bekijken. Bij de Tourist Police, die geen Engels spreekt (!) vragen we waar het gelijknamige Office is. De ondergeschikte, die het ons moet aanwijzen, klikt vóór hij naar buiten stapt zijn hakken tegen elkaar voor zijn baas.
Bij het Office is het niet veel beter: de goed Engels sprekende ‘staff’ waar de LPlanet het over heeft, bestaat uit één vrouw. Nee, campings of andere voorzieningen voor campers zijn er niet. Plattegrond met informatie in het Engels? Nee, die zijn op. Doet u dan maar in het Duits. Nee, die zijn ook op. Ok, Frans dan. De stapel Russisch is nog hoog.
Om te overnachten verwijst ze ons naar een openbare parking vóór het Chehel Panjereh Hotel. En om een simkaart voor onze ouwe Nokia te kopen naar het Nikon-gebouw.
Onderweg hier naar toe, drinken we thee en koffie in een hotel, terwijl we gebruik maken van hun WiFi. Qua timing niet zo handig, want daardoor komen we te laat bij Nikon, de middagsluiting is al ingegaan. Morgen beter.

De parkeerplaats voor het hotel is ok. Naast een groot park, en midden tussen hectisch verkeer, dat wel. Je snapt het: dat wordt dak dicht vannacht. Er hangen overigens wel grote doeken, waarop een tent met een rode streep erdoor! We besluiten dat wij geen tent zijn. Er staat nog één ander VW-campertje een T3 denk ik, uit Oostenrijk.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Zodra we staan, doen we net als de Iraniërs en gaan in het park zitten, waar we voldoende aandacht krijgen. Ook hier weer een bedelende vrouw. In verschillende andere plaatsen kwamen ze ook op ons af. Ze zijn of zelf ziek of hebben een ziek kind.
De kleding van de vrouwen varieert van wijd en lang verhullend zwart, via skinny broeken, bijna ‘gewone’ blouses, nauwelijks bedekte haren en royaal make-up, tot tienermeisjes die westers zijn gekleed, geen hoofddoek dragen en voetballen.

Wim wil graag uit eten, bijvoorbeeld in het hotel waar we bij staan. Ik ben bang dat dat niet de gezellige boel wordt, die hij zich erbij voorstelt en dan mogelijk ook nog veel te duur zal zijn voor het eten dat we krijgen. Hoewel ik daar natuurlijk niks van weet.

We gaan er in elk geval even naar binnen om te vragen of ze laundry service hebben en ook onze kleren willen wassen, betaald uiteraard. Duizend excuses, maar nee, alleen voor klanten. Verder hebben ze geen restaurant en douchen tegen betaling moet hij morgenochtend met zijn baas overleggen. Het is een alleraardigste man, we krijgen zijn kaartje en mogen altijd bellen als hij ons ergens mee zou kunnen helpen.
Ww spreken af dat we morgen een leuk restaurant proberen op te zoeken in het centrum bij het plein en vanavond eten we wat we nog in huis hebben.

Dat wordt het menu van de dag, simpel doch smakelijk: pasta met tonijn uit blik, roerbak paprika, courgettes, knoflook, citroensap.

Hoe meer de avond vordert, hoe groter de chaos wordt op en om ons parkeerterrein. Alles dendert voorbij of probeert de auto in de kleinste hoekjes te wurmen, al dan niet begeleid door verscheurende muziek.
Welterusten!

En dat ‘ruiken aan’: de hele dag lopen we in de stank van uitlaatgassen. Isfahan is geen uitzondering, maar hoe groter de stad hoe heftiger.