Maandag 8 mei 2017

Het verkeerslawaai viel mee en als we uit het raampje kijken, zien we het soort bergen waar we erg van houden, met een fotogenieke wolk er boven, beschenen door de ochtendzon.

We zeggen onze gastheer gedag, waar Gerda van zegt: “Het is echt een schat”. Het lijkt er wel op. Hij heeft een kleine moestuin bij het huisje aangelegd, dus misschien koken ze er ook. Ik zeg ‘ze’, want zijn twee collega’s bleven slapen vannacht, maar zijn al vertrokken met de auto plus kalasjnikov.

De rit naar Yazd is genieten! Het veranderende licht op al die mooie woestijnbergen, waar hier en daar al zand tegenaan ligt! Op een gegeven moment komen er van die donkere heuvels bij, bedekt met zwart steen. Als er dan een glimmend moskeetje bovenop staat, hoor je ons niet klagen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De aanloop naar de stad is hetzelfde als bij alle andere steden: eindeloos rechtdoor, drie, vier rijen dik, op een weg met talloze verkeersdrempels, die beslist geen overbodige luxe zijn, alhoewel sommigen er zo hard overheen rijden dat de auto een paar keer klengend op het asfalt stuitert. Langs de kant overal dezelfde winkels, werkplaatsen en teringbende.

We hebben gisteren gekozen voor het Silk Road Hotel. Jawel, we gaan een nachtje logeren! Het heeft een goeie recensie en ligt in de oude stad. Hoe dichter we het centrum naderen, hoe hectischer het verkeer wordt en we gaan twijfelen of we bij het hotel zullen kunnen parkeren. Wie weet, is er zelfs een autovrije zone, net als in Isfahan.
We stoppen om te overleggen en te vragen waar we precies zijn, omdat Garmin ons dat niet vertelt. Toevallig staan we naast een parkeerplaats en terwijl Gerda op informatie uit is, stelt Wim voor om de auto’s alvast daar neer te zetten. Er zijn twee plaatsen vrij naast…..een Nederlandse camper, zo’n grote witte. Het omgekeerde Carnote-effect.
We groeten en houden een kort praatje. Zij rijden al een maand rond in Iran en gaan daarna naar Azerbeidzjan. Hmmm, klinkt niet gek! Wil ik ook wel…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ger komt terug met het bericht dat we dicht bij een paar hotels zijn. Daarom laten we het Silk Road even voor wat het is en gaan op stap.
Het eerste ziet er goed uit, maar is vol. “En heeft u WiFi?”, probeert Wim nog even. “No room no WiFi”. Waar hebben we dat eerder gehoord?
Het tweede is volgens Ger een hoerenhotel! Ja, het is fijn dat ze zulke dingen altijd direct door heeft… Het kost niks en het is niks. Er komen nare herinneringen bij ons op aan Madagaskar.
Het derde kan er mee door, kamers en prijs redelijk. Alleen ze doen wat vreemd over de WiFi. Daarom willen we even kijken hoe het signaal is en Wim vraagt om het password. De man schrijft iets op in het Farsi, lekker verhaal. Komt allemaal goed, verzekeren ze ons, als we eerst even inschrijven en onze handtekening zetten. Dat willen we eigenlijk niet, maar na een poosje zegt Wim:
“Ik zal wel inschrijven en als WiFi het dan niet doet, neem ik het formulier mee en gaan we weg”.
Hij schrijft zich in, ondertekent en vraagt dan nogmaals om de WiFi-code. Weer toont de man hem iets in het Farsi en weer probeert Wim hem duidelijk te maken dat we daar niks aan hebben. Nu schuiven ze een inschrijfformulier naar Gerda en mij: ook wij moeten eerst inschrijven en tekenen.
Dat doen we niet en we zijn het zat. Wim pakt zijn formulier mee, waarop de man verontwaardigd reageert. Wim wordt nu echt boos, scheurt er vervolgens een hoek af en geeft die aan de man. Klaar.
Nummer vier: Rose Traditional Hotel. Voelt goed, is leuk opgezet: een grote overdekte binnenplaats met loungebanken, waar om heen de kamers liggen. Voor ons hebben ze een 4- en voor Wim een 3-persoonskamer. Goeie prijs/kwaliteitverhouding. En voor we het woord WiFi hebben uitgesproken, roept de receptionist de code al. We hebben een deal. Auto’s kunnen in de smalle straat staan, bewaakt door een camera.

 

 

 

 

 

 

 

 

Mooi, dan eerst de auto’s ophalen en wat eten bij een erg Iraans restaurant. Alle drie aubergine curd, Wim een local bier, Ger een cola en ik kardemomthee. Het duurt lang, zelfs tot de dranken komen, terwijl we zicht hebben op de koelkast met daarin de blikjes.

Uiteindelijk komt de curd, die vast vers voor ons is gemaakt, want prima smaakt. Gerda krijgt haar cola en verder wordt er een kan yoghurtdrank met verse kruiden erin op tafel gezet. Van het bier en de thee hebben we niks meer vernomen.

Het is warm in de stad en wat is het heerlijk om te douchen en een paar kleren te wassen. Intussen zijn traditiegetrouw de onweersbuien met de regen gearriveerd, zodat we relaxt kunnen internetten op de binnenplaats, zonder schuldgevoel te hebben omdat we niet direct de stad in gaan.
Als wij klaar zijn, zijn de buien dat ook en we lopen via een paar moskeeën naar de oude stad, die ons aangenaam verrast. Echt alles is van leem: de smalle straatjes met hun bogen, de restaurants en winkels, de bazar, muren en ook veel gebouwen met koepels. Ik weet niet of dat allemaal moskeeën zijn, misschien hebben ze een andere functie. Het ziet er naar uit dat je uren door die oude stad zou kunnen dwalen, want je oriënteren in die wirwar van stegen, lijkt lastig.
Wij doen een korte wandeling en gaan dan terug naar een pleintje, waar een paar goed uitziende, lemen restaurants liggen met dakterras. Het lijkt ons geweldig om van boven over dit stuk van de stad te kunnen kijken. Dat is het ook. En hoewel er weer zware buien dreigen, houden we het droog, terwijl aan de andere kant de lucht helder is met een bijna volle maan. Achter alle mooie koepels, die we zien, liggen stil in de verte de bergen. Om bij weg te dromen…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Menu van de dag: omelet met allerlei groenten (Gerda en Riet), lamskebab (Wim). Daarbij steeds dat lekkere, verse platte brood. Muntthee voor de dames en een lokaal biertje voor Wim.

O, ik vergat nog te vertellen dat er tijdens onze wandeling naar de oude stad een flinke rel op straat was. Een vrouw, vrij traditioneel gekleed in het zwart, was zo verschrikkelijk kwaad, niet normaal! Ze schreeuwde het aan één stuk door uit van woede, tegen een bepaalde man, dachten we. Tot er ineens met een noodgang een andere man op de brommer aankwam, deze bijna neersmeet omdat hij zich geen tijd gunde om er af te stappen en op de vrouw afging. Die werd zo mogelijk nog kwaaier en pakte op een gegeven moment een baksteen, waar ze mee dreigde te gooien. Veel volk er omheen uiteraard, maar niemand greep verder in. We hebben het einde niet afgewacht. Opmerkelijk vonden we het dat een vrouw zich zo durfde te laten gaan. Hoewel we te weinig inzicht hebben in de cultuur om daar iets over te kunnen zeggen.

Van de auto hebben we alle gordijnen gesloten; we hadden geparkeerd, kwamen het hotel binnen en zagen op het bewakingsscherm al 4 mensen met hun neuzen op de ramen naar binnen gluren!