Maandag 20 november 2023

4° en al het eten is op. Dat wordt tour Carrefour. 

Rustige boel hier vannacht, het parkeerterrein is er niet zozeer voor auto’s dan wel om honden uit te laten, zou je zeggen. 

Intussen weten we dat de kathedraal waar wij op uitkijken, Notre-Dame-du-Bourg, alleen nog wordt gebruikt ter gelegenheid van uitvaarten. Wat naar mijn idee niet hoeft te betekenen dat je de boel op andere dagen op slot doet. 

Voorts is er een museum gewijd aan Alexandra David – Néel (1868-1969), nooit van gehoord. Door op Wikipedia te kijken, raken we aardig onder de indruk van deze dame. Ze was o.a. ontdekkingsreizigster en schrijfster en liet een behoorlijk oeuvre na. Voor wat zij tijdens haar reizen presteerde, zou een vrouw in deze tijd zich niet hoeven schamen. Naar het museum zijn we niet gegaan omdat we op de site ervan veel foto’s van Aziatische gebruiksvoorwerpen zagen staan en die interesseren ons niet zo. Ik denk dat ik liever iets van haar boeken zou lezen. 

https://nl.wikipedia.org/wiki/Alexandra_David-Néel 

Gerda heeft geen vogels van belang gezien tijdens haar ochtendwandeling. Erg hè, om dit zo uit te drukken, alsof de vogels die we vaak zien en ons bekend zijn, niet van belang zouden zijn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We tikken Aubenas in omdat we lazen dat de ‘vulkanische streek’ daar in de buurt ligt. Mapsje geeft de N85 aan, wat ons een prima route lijkt. Maar….eerst de boodschappen. Voordeel is dat de  Carrefour de goeie kant op ligt wat dat betreft en goedkope diesel heeft. Hij is alleen zo vreselijk groot dat we meer tijd kwijt zijn met lopen en zoeken dan met het vullen van de kar, daarbij komt..hoe meer aanbod hoe meer twijfels. Ook liggen dezelfde soort producten op verschillende locaties. Zo heb je bij binnenkomst het brood, waar we best kritisch op zijn, want we willen zo donker mogelijk brood en niet ‘stok’. Na wat wikken en wegen, maken we de keuze. Na een kwartier kom je op een plaats in de winkel waar ook weer allemaal brood ligt en dan begint het proces opnieuw, want ligt hier brood bij dat beter naar ons zin is? 

Het is half twee als we de boodschappen in de auto hebben geladen, dus voor we gaan rijden lunchen we op het parkeerterrein van de supermarkt. Hoe vrolijk is het camperleven…Faria! Wel in de verte weer wat toppen van de Hautes-Alpes. 

De route, die we rijden, is echt fantastisch mooi! De kleuren, de vormen, de vergezichten en de dorpen. Geweldig! Beetje (nou ja…béétje?) frustrerend is het feit dat ik zoveel mooie foto’s voorbij zie komen, die niet gemaakt kunnen worden. Maar daar heb ik het gisteren ook al over gehad. De foto’s die ik heb, zijn stuk voor stuk tweede of derde keus. 

Tweede ‘ding’ is dat we vinden dat we zo slecht opschieten en…inderdaad! Ineens merken we dat we op een route zitten, die we niet hadden gekozen, dit is niet de N85 meer. Intussen is het een uur of vier, de zon maakt ons het veilig rijden bij tijd en wijle lastig, dus tijd om op Park4Night te kijken en daar zien we dat we op de D946 rijden! Geen zin om ons erin te verdiepen hoe dit kan. We blijven blij met alle prachtige beelden, die we in ons eigen geheugen hebben opgeslagen. Morgen corrigeren we de route wel.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Park4Night heeft weinig te bieden, vinden we; we zoeken het verder zelf wel uit. En dat duurt niet lang. Op een gegeven moment zien we aan de rechterkant van de weg, een beetje laag, een VW-California in het modderige gras staan. We zouden er bij kunnen staan, maar twijfelen. Te laag en te zompig. Een paar honderd meter verderop blijkt Montfroc te liggen, een plaatsje van 81 inwoners, ja, die kan je nog gewoon allemaal ff met de hand tellen! Links bij de entree van het dorp is een schattig verhard parkeerterreintje, waar het niet druk is. Er staat een verlaten buitenbar, waar ‘s zomers vast een wijntje wordt geschonken en zo’n boekenruilkast. We zoeken een plek naar ons zin, de keggen gaan onder de voorwielen en nu nog even een dorpeling aanklampen om te vragen of er bezwaar tegen is dat we hier vannacht blijven staan. Voor mijn gevoel is dat het juiste om te doen als je ongevraagd zo op de lip gaat staan van een kleine gemeenschap. Onze ervaring is ook dat het heel prettig voelt als je weet dat mensen je goed gezind zijn.

Gerda gaat zoals gebruikelijk de omgeving verkennen en ik wacht op iemand die ik kan aanspreken. Eerst zijn dat twee mannen in een werkbusje, die niet in het dorp wonen, maar denken dat we hier makkelijk kunnen blijven staan. Ik denk het ook. Even later stapt er een vrouw in één van de geparkeerde auto’s, die hier wél blijkt te wonen. We krijgen haar royale zegen. Ze wijst nog op die ‘air-de-camping-car-plek’ waar de andere VW-bus staat, ‘maar ja’, zegt ze, ‘u staat wel op een officiële parkeerplaats’. Ik bedank haar hartelijk en zeg dat we niet de indruk willen wekken dat we het vanzelfsprekend vinden om op zo’n mooie plaats te blijven overnachten bij zo’n kleine gemeenschap, waar iedereen weet wat er gebeurt. Ze neemt nog een trek van haar sigaret, start de auto en met de woorden ‘très gentil de votre part’ neemt ze de bocht naar de D946. 

Menu van de dag: rest pasta met toebehoren van gisteren, aangevuld met verse doperwtjes en een hardgekookt ei, Parmezaanse kaas. 

Gerda is het dorp al in geweest; heel mooi vindt ze het. Morgenochtend gaan we samen kijken. 

Ik hoor af en toe wat spetters op het dak, meer is het niet. Het voordeel van wat bewolking is dat het de temperatuur wat hoger houdt, want ik zag eerder dat het morgenochtend hier 3° wordt. Gerda lijkt een beetje spijt te hebben van haar eerdere uitspraken dat ze niet de echte bergen in wil, om reden van sneeuw(kettingen) en gladheid. Ze blijft het elke dag hebben over de Alpes-Maritimes en Nice. Volgens mij is ze verliefd op die woorden.
Wij gaan op stok in Montfroc.