Dinsdag 21 november 2023 

We horen al vroeg een roofvogelroep, Gerda denkt dat het een buizerd is. Hoog zweven er vale gieren en rondom de bus is een (Vlaamse) gaai luid schreeuwend z’n ontbijt bij elkaar aan het scharrelen, aan eikels geen gebrek hier. Letterlijk dan. Maar de winnaar van de dag, dat weten we nu al, is ongetwijfeld de boomkruiper, die Gerda tijdens ons ontbijt ineens langs een boomstam achter de auto omhoog ziet lopen: vogel van de dag! 

Verder zie ik dat je bij het boekenruilhuisje ook terechtkan voor telefoons, en iets verderop is een mooi schoon publiek toilet. Die Montfroccers hebben het goed voor elkaar.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na het ontbijt gaan we in het dorp kijken. Het valt op dat er bij verschillende huizen aan de gevel in de buurt van de deur wat vreemde voorwerpen hangen, soms gedeeltes van een gewei of zoals op de foto ijzeren voorwerpen en een hoorn. Misschien om boze geesten te weren of zegt het iets over het beroep van de bewoner? 

Aan de kleine gerenoveerde kapel (op slot) zit een huis vast, of omgekeerd, waar ik iets heel anders aan de gevel van het terras zie hangen: een vierkant houten bord met het woord  ‘Pannenkoek’ bovenaan en daaronder de naam (van Veen) en voornamen van ja, Nederlanders dus. Zo te zien zijn ze op dit ogenblik niet aanwezig.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We tikken Mollans-sur-Ouvèze in, dat geeft minder kans op ellende met Mapsje dan wanneer je doel ver weg ligt. In Séderon drinken we onze tweede kop koffie bij de kerk (op slot).

Lunchen doen we op een parkeerplaats vlak voor Buis-les-Baronnies, waar weer een kloof begint, de Gorges d’Ubrieux. Hannibal heeft er ook z’n sporen achtergelaten; hij is ooit over de Alpen getrokken, maar het fijne weet ik er niet meer van. 

Het genieten van de landschappen om ons heen houdt niet op, met dank aan de zon, vandaag in combinatie met mooie wolken. Het is niet zo warm als de afgelopen dagen, de middagtemperatuur blijft steken op 12,5° en er waait een stevige koude wind. En als ik niet nogmaals schrijf over de mate waarin we genieten van wat we om ons heen zien, dan doe ik èn de natuur tekort, èn jullie zouden kunnen concluderen dat we er nu wel aan gewend zijn. Nee! Het went niet. We hadden absoluut niet verwacht deze schoonheid te zien en we worden er nog steeds elke dag blij van. Vandaag komen bij het rood, bruin, knalgeel en oranje, de olijfbomen met hun aparte kleur, die zich door de combinatie van wind en licht beweegt tussen zilvergrijs en bruingroen. Ik heb kruinen van olijfbomen nog nooit zo zien zwiepen in de wind.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het maakt niet uit of het landschap meer of minder weids is, de heuvels al dan niet rotsachtig zijn, we kijken onze ogen uit, zelfs de gorges vervelen ons niet. Moet ik nog meer zeggen? Ga in de herfst naar Frankrijk! 

Intussen zie ik op een bord langs de weg dat we het natuurpark Mont Ventoux zijn binnengereden. Onze route voert over Nyons, Grignan en Viviers. Het is een behoorlijke wirwar van grote en kleine wegen daar in de buurt, maar Maps doet het goed, ineens zijn we in Viviers. 

Eens even Park4Night bekijken, het is vier uur geweest. Heel veel is er niet, wel twee opties in Saint-Thomé, dat op enkele minuten rijden ligt. De eerste mogelijkheid is een soort dorpsplein, dat direct naast de doorgaande weg ligt, waar de ene vrachtwagen na de andere overheen dendert. Op naar de tweede kans bij de tennisbanen. Wat een ellende, treurige plek, afgekloven zooitje en op het stukje gravel waar je zou kunnen staan, is een bord geplaatst met de tekst ‘propriété privée’.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“Weet je wat we doen”, zegt Ger, “er is hier vlakbij een camping, die is toch dicht en dan vinden we daar wel wat in de buurt”. We zijn al op pad en jawel, Camping Medrose. Alles staat open qua entree, alleen de camping zelf is duidelijk dicht. Gelukkig maar. Bij de receptie, annex restaurant, staat een bestelauto geparkeerd. Goed teken, er is blijkbaar iemand aanwezig. Hoewel…de deuren van het pand zijn op slot en kloppen helpt niet. Ik zie dat er naast het restaurant nog een huis staat, waar ik achterom naar toe kan, langs het smerigste kleine zwembad dat je ooit hebt gezien. De toegangsdeur tot het huis is van glas en op slot, geen bel. Binnen is het een rotzooi, kleren overal overheen gesmeten, vuile vaat op tafel, droogrekje met sokken, het clichébeeld dat je je voorstelt bij een man alleen, die de boel verwaarloost.

Terug naar de auto, waar we ineens een oudere man zien komen aanlopen vanaf het huisjesterrein. Ik spreek hem aan, leg uit dat we geen slaapplek kunnen vinden en vraag hem of we misschien voor de nacht op dit terrein mogen staan. Geen probleem. Verder pratend, vertelt hij dat zijn dochter eigenaresse is van deze camping. We kunnen gaan staan waar we willen, zelfs toiletten gebruiken en mocht zijn dochter bij ons aan de deur komen dan moeten we zeggen dat haar vader toestemming heeft gegeven. Voor de boulanger! 

Het is nu bijna tien uur, er zijn al wat auto’s het terrein op en af gereden, maar we hebben nog niemand aan de deur gehad. Ik denk dat ze, toen ze ons zag, eerst naar haar vader is gereden, die hier misschien in één van de huisjes woont, je weet het niet. 

Morgenochtend zijn hier nog wel wat vreemde zaken te fotograferen. Zo zag ik bij een soort houten hok, dat aan één kant open is, een blote vrouwelijke etalagepop staan en een heleboel andere rotzooi. Op de achterkant van het hok staat met grote gekleurde letters ‘AMOR’. 

Ja, met die Gerda Holtkamp kom je nog eens ergens! 

Menu van de dag: verse kabeljauw van de Carrefour, meiknollen met Parmezaanse kaas. Heel oude andere kaas als dessert (naam vergeten) van de markt in Aups. En dat alles, jawel Gerard!, overspoeld met een heerlijke wijn.