Dinsdag 17 juni 2025

Vanochtend 7 uur. Buiten is het 14°, bewolkt, regenachtig, zwakke wind. Buiten dartelen de tapuiten en graspiepers om de auto heen, die eigenlijk een perfecte vogelkijkhut is. Binnen gaat de kachel even op 8. 

Onze buurvrouw zet ondanks of misschien dankzij de regen haar stoel buiten op het gras. Dik aangekleed en extra omwikkeld met een soort deken, neemt ze plaats en blijft zo een tijd onbeweeglijk zitten. De man met wie ze reist, doet niet mee. 

Na het ontbijt dient de vraag zich aan: wat nu? Gaan we, zoals we gisteren bedachten, het smalle wegje naar de parking weer nemen, om daarna naar de vuurtoren te wandelen….nu het begint te regenen? We twijfelen erg en rijden alvast toch naar de parkeerplaats, waar de regen heviger wordt. De wolken en de telefoon zijn het eens: de buien kunnen nog een tijdje aanhouden. Het is hetzelfde verhaal als gisteren: nee, we hebben geen zin in een wandeling in de regen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Terug dus voor een bezoek aan het Tourist Office in Egesund, waar ik wil vragen waar in Wodansnaam de plaats Furuholmen ligt, waarvan op www.noorwegen.nl wordt beweerd dat je er kunt dwalen tussen kraters en lavaformaties. 

De vrouw van het toeristenkantoor snapt er ook niks van, heeft zelfs nooit van de naam gehoord en roept er een collega bij, die ook geen opheldering brengt. Ze noteert de naam van de site, misschien om contact op te nemen? Ik zeg dat ik op internet een heel klein eiland heb gevonden in de buurt van Flekkefjord, dat die naam lijkt te hebben. Ze leeft er niet echt van op, zegt dat het zou kunnen dat daar in de buurt nog wat vulkanisch landschap is, maar dat het wel erg op de grens van het Geopark ligt. Misschien kunnen we het nog controleren. Voorts krijgen we de nodige kaarten met routes en bezienswaardigheden mee, zoals dat gebruikelijk is.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ze raadt ons aan om weg 44 langs de kust te rijden, omdat er zodoende het meest valt te genieten van de schoonheid in het Geopark. 

Het wordt lunchtijd en ik stel voor om eerst een eindje naar het westen te rijden over de 44 en wel naar Hellvik. Ik lees regelmatig dat daar zulke prachtige witte stranden zijn, wat me een prima combinatie lijkt met haring in kerriesaus. De weg ernaartoe is mooi, vol ruige rotsformaties, waarbij nauwelijks stopplaatsen zijn gemaakt, dus…de mooiste foto’s worden ook niet gemaakt. En erger: het strand of de stranden worden niet gevonden. We komen aan zee bij kleine havens etc. allemaal leuk, maar zand: ho maar! Op den duur vraag ik het aan een man, die zegt dat we nog één kilometer verder moeten rijden. Vol goede moed gaan we op weg….tevergeefs. We geven het op en vertellen elkaar dat we al zoveel stranden hebben gezien; deze hoeven er niet per se bij. 

Onderweg loop ik een paar keer langs beide kanten van de vangrails om toch wat foto’s te maken, die iets weergeven van het rotsachtige gebeuren hier.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na Egesund blijven we dus de 44 rijden tot we afslaan richting zee omdat Park4Night ons een interessante overnachtingsplaats aan de hand doet. Je moet er wat voor over hebben: 7 kilometer éénpersoonweg, stijgen, dalen, met de bekende uitwijkplaatsen in de hoop dat je geen grote voertuigen tegenkomt op een kloteplek. 

Het gaat goed. We komen terecht bij grote parkeerruimtes aan zee, wat in dit geval niet wil zeggen ‘met zeezicht’. Ja…voor één stel Duitsers dan, dat met hun camper pontificaal boven op de helling staat en over zee kijkt. Zoals Gerda waarschijnlijk terecht zegt: “Anders hadden wij het gedaan”. Behalve wij staat er nog een andere Nederlandse buscamper. Houen zo! Met z’n drieën hebben we geen enkele last van elkaar. 

Er zijn al verschillende campers komen kijken, maar niemand is tot nu toe gebleven.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Nadat we de zeven kilometers door onbewoond verlaten land er bijna op hadden zitten, waren er ineens wat verspreide bewoonde huizen (help, al die auto’s moeten ook over dit wegje morgen!), zelfs een haven met een kleine maat vissersboot erin en nog méér huizen. Dit doet ons vermoeden dat we morgen niet dezelfde route terug hoeven te rijden, maar dat we waarschijnlijk dóór kunnen richting Hauge. Op kaart en Maps slecht te zien, komt goed. Nu even rust! 

Menu van de dag: ik moet het even zelf verzinnen, want (over rust gesproken) Gerda, die al vanaf 5 uur wakker was, is even op de stoel in slaap gevallen. Het wordt zeer waarschijnlijk een kaasomelet met daarbij roerbak groentes: courgette, paprika, knoflook, kastanjechampignons, zoiets. 

Bij onze slaapplek van gisteren lag een eilandje vóór ons in zee waar vanochtend heel veel aalscholvers op zaten: vogel van de dag.

De medewerkster van het Toeristenkantoor zei dat er in Egesund geen verschil is tussen eb en vloed. Dat komt omdat er twee tegengestelde stromingen ergens in de zee hun werk doen. Daarom hebben veel Noren hier hun huisjes vlak aan zee…kan geen kwaad. Er zijn nog twee plaatsen op de wereld, zei ze, waar dit verschijnsel aanwezig is, o.a. bij Nederland. Alleen dat vindt zo ver in zee plaats, dat het geen effect heeft op eb en vloed aan de kust. Zoiets…vrij vertaald waarschijnlijk.

Spreek jullie morgen!