Vrijdag 18 september 2020

En weer wordt er geclaxonneerd en weer is het 7:00 uur. Misschien is het een oud Bevelands gebruik, zo van: ‘s ochtends een toeter is een dag geen geploeter…

Er is zon, maar die zit achter de boomkruinen op de dijk. Dit, samen met een lichte bewolking en een matige wind maakt dat het lang fris blijft. 

Wat is dat toch met die aardappelen? Bij ons vorige tochtje door Friesland en Groningen werd er al  flink gesproeid op dit gewas. Hier gebeurt hetzelfde, alleen is het loof niet groen meer, maar bruin, dood bedoel ik dus. De vraag is, is het vanzelf doodgegaan of is het al eerder doodgesproeid? Zo ja, waarom dan nu nogmaals met die sproeiarmen eroverheen? Alweer wat uit te zoeken. 

Vogeltechnisch gesproken hebben we te maken met ganzen en veel duiven. Als het eerstvolgende gehucht dan Duivenhoek heet, krijg je toch het prettige gevoel dat er iets klopt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Wat voor ons helemaal niet klopt is het gebrek aan prullenbakken in het landschap. Neem nou al die dijken, waarlangs de hele dag mensen fietsen en wandelen. Of ze gaan bij één van de vele trappen even de dijk op om over het water te kijken. Bij zulke plaatsen staan bankjes en wat doen veel van de mensen die daar komen zitten? Juist: wat eten en/of drinken. De verpakkingsresten kunnen ze echter niet kwijt, want het is een heel grote uitzondering als bij zo’n plek een prullenbak staat. Voor ons onbegrijpelijk. Dan vráág je er toch om? 

Wij rijden dus regelmatig rond met lege pakken, flessen en afvalzakjes. 

Ook vanochtend als we op weg gaan naar Paal, één van onze favorieten in Oost-Zeeuws-Vlaanderen. Daarom even een foto, ook omdat toevallig mijn leeftijd onder het naambord staat. En laten er nou ook een grote glascontainer plus vuilnisvat langs de kant van de weg staan. Opgewekt loop ik er heen met ons afval totdat mijn oog op een bord valt waarop wordt meegedeeld dat deze voorziening alleen bedoeld is voor inwoners van Paal. Dat geloof je toch niet? Nee! En daarom dump ik alles er lekker in. 

Bij ons rondje door het dorp komen we ook langs restaurant Kint & Co, waar we lekkere herinneringen aan hebben. Het ziet er wat afgekloven uit; benieuwd of het nog in functie is. Ik meen me te herinneren dat ook Herman Koch, die een huis heeft in het nabijgelegen Graauw, er fan van is.

We parkeren de auto op een mooie plek een eindje buiten het dorp. Gerda gaat lopen, ik zet koffie en schrijf een verhaal. 

Net voor we weer vertrekken vliegt er een vrouwtje bruine kiekendief over en wat verderop langs de dijk laat een vrouwtje blonde tapuit zich tot op een paar meter benaderen, zodat we haar uitgebreid kunnen bewonderen. Daarvoor verdient ze de titel Vogel van de dag.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Terneuzen voorbij, de Braakman laten we rechts liggen, lunch in Hoofdplaat, boodschappen in Breskens. We zien een Plus supermarkt en bij de haven is verse tonijn voor vanavond. In da pocket. 

Intussen hebben we contact gehad met Corien en Marianne, die voor een lang weekend een camper hebben gehuurd en op weg zijn naar Retranchement. Door veel vertraging bij de camperboer, die zijn zaakjes slecht op orde heeft, en in het verkeer zullen ze pas om een uur of half acht, acht uur aankomen. 

Wij koken in de camper, zij eten bij ons ‘stamrestaurant’ De Parlevinker, gerund door Ria (alias Hot Lips) en Tamara, respectievelijk moeder en dochter. Het weerzien, als we er een borrel gaan drinken en de komst van Corien en Marianne aankondigen, is hartelijk als altijd. 

Om te eten en te slapen zoeken we onze ‘oude’ stek weer op in de brede berm van de Contra Escarpe, in de volksmond ‘Kontescherpen’ genoemd. 

Na de afwas lopen we terug naar De Parlevinker, waar Corien en Marianne net aan het dessert toe zijn. Tijdens de koffie met likeur horen we van Tamara en Ria dat het een zwaar jaar voor hen is geweest. Uiteraard door corona, maar veel meer nog door ernstige ziektes en een sterfgeval binnen het gezin. Tamara vertelt dat dit alles ten grondslag ligt aan de vele kilo’s die ze is afgevallen. Klagen is het beslist niet; deze mensen runnen hun bedrijf met een bewonderenswaardige energie en aandacht voor de klant. 

Dat we hen zoveel Engels horen praten, blijkt te komen door de man achter de bar. Hij is Pools, werkte eerst in Engeland en woont en werkt nu al enige jaren hier in Retranchement. Met hem nemen we de politieke situatie van Polen nog even door. Je kan het maar naar je zin hebben. 

Om een uur of elf vertrekken we naar ons buitenhuis op steenworp afstand van het vroegere, nu verbouwde huis van mijn opa en oma, waar ik zoveel gelukkige logeerpartijen heb gehad en waar de as van mijn moeder is uitgestrooid. Alle herinneringen en gedachten beroeren me en ik sta mezelf toe om even te huilen. Nu ik het opschrijf, denk ik, waarom moet je eigenlijk huilen, terwijl je het over mooie herinneringen hebt? Alleen omdat het voorbij is?

Tijdens het eten kwamen er honderden ganzen en eenden in groepen aanvliegen om te landen op een akker iets verderop. Aan hun lange nekken zien we dat er heel veel Canadese ganzen bij zijn. Benieuwd hoe vroeg ze morgenochtend luid schreeuwend zullen vertrekken! 

Menu van de dag: roerbak spitskool en courgette, met ui, knoflook, citroensap en sojasaus. Tonijn. 

Intussen kan ik meedelen dat Kint & Co nog steeds in bedrijf is.