Dinsdag 23 november 2021
Rustig hier, alleen de wind gooide vannacht wat roet in het eten. Een paar uur lang waren er flinke windstoten, waardoor de tent lawaai maakte en de bus wat schudde. Gelukkig staan we niet in het open veld en regende het er niet bij.
Als we bijna vertrekken, hebben we ineens twee kijkers; een man parkeert z’n auto dichtbij en drentelt wat dicht om de bus heen. Ik heb geen zin om hem aan te spreken; hij kan zelf ook beginnen met ‘goh wat een interessante bus heeft u daar’. Er is blijkbaar nog een andere man ergens vandaan gekomen en samen bespreken ze het geval. De grote publiekstrekker is meestal het hefdak. Ze gaan weer en wij ook. Jammer voor hen dat ze het inklappen van het dak hebben gemist.
Terwijl we vertrekken over een stijgende weg kan ik Bercedo nog eens goed van bovenaf bekijken. Wat een raar gehucht is het toch, een rommelig stelletje huizen bij elkaar en het zou me niet verbazen als het grotendeels onbewoond is. We vervolgen onze weg, de CL629, die later verandert in de BI636. Onder Bilbao door, daarna linksaf over Gernika naar Lekeitio en dan zijn we aan de kust. Eerder hadden we van verre, tussen de heuveltoppen door de zee al zien liggen, maar in de buurt van Ondarroa komen we er echt langs. De Golf van Biskaje en de Costa Vasca; prachtige stranden tussen de rotsen en een mooie branding. We krijgen weer zin in de zomer. En wat is het fijn om na al het gekronkel over en tussen heuvels de ruimte van de zee te voelen.
De dorpen onderweg zijn niet zo mooi als we gewend waren en bovendien worden het hier meer steden met veel ontzettend lelijke hoogbouw.
Kortom, het wordt tijd dat we de bakens verzetten en een beetje gang maken. Daarom gaan we ergens bij Deba de AP8 op, die ons naar de grensovergang voert. Tot onze verbazing geen enkele controle in verband met corona, zelfs in de QR-code is niemand geïnteresseerd. We hebben niet eens een Spaanse kant van de grens gezien.
Wel worden we staande gehouden door twee Franse agenten, zonder mondkapje, wapen voor de borst, die een snelle blik in de auto werpen door één van de raampjes, waarna we door kunnen rijden. Zo te zien is een ander Nederlands busje zonder ramen, het lijkt geen camper, wel onderworpen aan een uitgebreide controle. Mogelijk zijn ze op zoek naar bepaalde mensen, want dat is het enige wat je in onze bus kan zien als je door het raam kijkt: of er mensen achterin zitten.
Bordeaux wordt te ver voor vandaag. We kiezen voor afslag 12 bij Castets omdat Park4night daar een geschikte slaapplek noemt bij een rivier, klinkt leuk. Helaas gaat er bij de rotonde direct na de afslag iets mis en we vervolgen de snelweg tot afslag 13. Laat dat nou heel toevallig de afslag Lit-et-Mixe zijn; een dorp aan de kust waar we lang geleden met vakantie waren, allebei nog getrouwd en met de kinderen. Adri, mijn toenmalige man, heeft er geschiedenis geschreven. Terwijl we met de kinderen op het strand zaten, kwam er een man met een werphengel aan, die dicht bij ons ging staan vissen. Zijn lijn met haken wierp hij steeds in zee precies op de plek waar onze kinderen aan het zwemmen en spelen waren. Op een gegeven moment vraagt Adri aan Gerda: “Heb jij toevallig een schaartje bij je?” Dat had ze. Adri pakt het aan, stopt het in zijn zwembroek en gaat te water, schijnbaar om zich met de kinderen te vermaken. Intussen had hij goed gekeken waar de lijn van de visser liep om die onder water stiekem door te knippen. Die man snapte er helemaal niks van! Of hij nog door is gegaan met vissen, weet ik niet meer, maar de actie van Adri had in elk geval succes.
Dit terzijde. We blijven zo dicht mogelijk in de buurt van de afslag zoeken naar wat ruimte om vannacht te parkeren. Er is een viersprong met wat verspreide huizen, maar alles wat geschikt is, is privéterrein. Op den duur komen we in een kleine buurt terecht met veel tweede huizen, denkt Gerda. Veel ruimte, groen en rust. We komen bij een oude schuur met veel gras eromheen, waar de weg doodloopt. We zouden best op dat gras willen staan vannacht en ik ga kijken bij het dichtstbijstaande huis om te vragen wat ze vinden van ons idee. Achter het huis is een man buiten bezig, die ik uitleg wat onze bedoeling is: “Bonjour monsieur….
Ik kan nauwelijks uitspreken en dat komt niet omdat ik in verwarring raak van het feit dat hij mij in zijn veel te dikke, tot ver onder de navel blote bast te woord staat. Hij ziet de auto, begrijpt wat we willen en is één en al vriendelijkheid. Geregeld.
Nog vóór we goed staan, komen er al tientallen kraanvogels overvliegen, luid trompettend in een gigantische V-vorm. Wat een mooi gezicht. Ook later horen we ze nog veel en dichtbij.
Een tijdje later verschijnt de voorkant van een grote vrachtwagen vlak voor onze neus, het moet niet gekker worden! Gelukkig is het alleen een cabine met de chauffeur die hier blijkbaar woont.
Ik zou nog wat zeggen over de verpakkingsindustrie in Spanje. Je kan er een boek over schrijven, ik hou het bij één voorval. Vleeswaren, vooral de sjieke, worden keurig plakje voor plakje half op elkaar gelegd op plastic ter grootte van ongeveer een A4’tje. Eromheen gaat weer plastic en het wordt vacuüm gezogen. Wij hadden Ibérico chorizo gekocht. Nadat ik het plastic had verwijderd, wilde ik de plakjes eraf pakken om die netjes op het brood te leggen. Vergeet het! Die plakjes krijg je niet van elkaar! Het lijkt of ze met secondelijm aan elkaar vast zitten; ook met een mes krijg je het niet voor elkaar. Ik werd er zo driftig van dat ik gewoon door alle plakjes heen het chorizo-A4’tje aan repen heb gesneden. Van die dingen…en nog véél meer!!
Bonne nuit!
Ik liep wat achter met lezen, maar ben nu in een ruk doorgelezen van midden Spanje naar Les Landes. Lit-en-mixe en Castets komen me weer heel bekend voor. Hier heb ik ook met mijn ex en de kinderen in mijn eerste zelfgebouwde camper mooie strandmomenten gehad. Een paar jaar geleden ben ik met Carry nog eens al die plaatsjes doorgereden om wat herinneringen op te halen.
Niet te hard doorrijden naar Nederland nu hè. Hier is alleen ellende met rellen dus blijf nog maar even wat rustieke dorpjes in Frankrijk aangaan en verras ons nog maar een paar dagen met mooie beschrijvingen prachtige foto’s en hilarische ergernissen.
Wat toevallig Gerard! Leuk. Ja, die rellen dat lijkt heel onwerkelijk voor ons vanaf hier. We gaan het zien!