Maandag 25 oktober 2021

Met een gerust hart kan ik stellen dat we niet onbekend zijn met rijden in de bergen. Van remmend op de motor een berg afzakken, hebben wij echt wel kaas gegeten. Met deze bus vind ik het lastig en dan heb ik het over hellingen van zo’n 8% waarbij ik zonder bij te remmen naar beneden wil. Misschien is dat het probleem, ik bedoel misschien kan dat gewoonweg niet. Ja, terug naar z’n tweede versnelling, maar dan klimt de toerenteller naar 5000. Dat voelt als veel te hoog, hoewel het rood op de toerenteller pas begint bij 5000. Ik ben geneigd om een wat lager toerental te kiezen en af en toe voorzichtig bij te remmen. Deskundig advies welkom. 

We hadden een rustige nacht hier op de ‘parkeercamping’ ondanks het luidruchtige machoverkeer gisteravond op de boulevard, terwijl we Italiaans zaten te eten in Spanje. 

Vanochtend is het nog fris, maar met 12° hoor je ons niet mopperen. De kachel kan snel uit als de zon op de bus begint te schijnen en om een uur of 11 is het al niet meer te harden binnen, ook niet met de schuifdeur open. Voor het eerst komt er een T-shirt uit de kledingdoos. 

Ze hebben een goede drinkwatervoorziening hier, alleen kom er maar eens tussen. De ene camper na de andere moet z’n tank vullen en dan komt Gerda daar aan met haar jerrycan van 10 liter. Geduld hebben dus en in het gat springen als dat valt. 

Er zijn complete autobussen bij, zo groot! Dus voor die tanks vol zijn… 

Ik maak nu even een kleine sprong in de tijd; vanmiddag in de auto zat ik te denken, ik moet het verhaal van vandaag maar wat kort houden, er gebeurt op dit soort doorreisdagen als regel weinig om over naar huis te schrijven. Want, misschien heb ik dat nog niet duidelijk gemaakt, we zijn wel in Spanje, maar nog niet in Andalusië, dat eigenlijk ons doel is. We stellen ons nu voor dat we een eind boven Cabo de Gata de kust beginnen te volgen naar beneden. 

Want wat interesseert het jullie dat we op Waze de Lidl intikken en uiteindelijk bij de Mercadona terechtkomen? Vrij weinig toch? 

Rijk beladen gaan we de A7 weer op, voorlopig tot Silla, net onder Valencia. 

In de verte, in het Zuiden dus, lijkt de lucht niet zo helder als hier, waar het om 14:00uur 22,5°C is! (Cees…;)) 

Waze en Valencia is een goeie combi en bij Benifayo gaan de de snelweg af, Silla hebben we laten vallen. We stoppen even om te bepalen welke binnenwegen we zullen nemen vanaf hier. In elk geval willen we de ‘punt’ van Denia afsnijden. 

Na een tijdje raakt Gerda die navigeert de kluts wat kwijt, omdat ik al rijdend zeg dat we nog op de A7 zitten, terwijl dat niet zo is. Enfin, uiteindelijk komen we in Xativa terecht wat precies de bedoeling was. Om rustig te bekijken waar we vannacht zouden kunnen slapen, rijd ik per ongeluk een beschaduwd parkeerterreintje op dat bij de plaatselijke tennisclub hoort. Hier willen we eigenlijk wel blijven. Maar ja, dan moeten we dat natuurlijk weer gaan vragen….kortom we kijken ook op Park4night. Niet erg veel keuze, maar een kasteel een kilometer of 4 hier vandaan, is een kanshebber. Als we onderweg zijn, zien we het in de verte op de top van een hoge heuvel liggen en ineens hebben we geen zin meer.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“Kom, we gaan terug naar de tennisclub”, zegt Gerda. Prima idee. Eerst zetten we de bus waterpas en dan lopen we een eind naar de officiële ingang van het complex, waar het ‘echte’ parkeerterrein blijkt te liggen. Veel groter dan waar wij staan, alleen lang niet zo knus. 

In de bar/restaurant leggen we aan de beheerder of eigenaar uit wie we zijn en wat we willen. Hij reageert uiterst vriendelijk en we zijn van harte welkom voor een nacht op de plaats waar we staan. Hij wil vanalles weten en als hij hoort dat Andalusië ons doel is, deelt hij onze informatie met een stel mannen die buiten zitten te kaarten. Als ze het woord Andalusië horen, steken ze juichend hun armen in de lucht. Kortom, eind goed al goed.

We staan hier heerlijk, de zon schijnt de auto in, wijn, bier, prachtige paddenstoelen bij de bomen en het geplok van tennisballen. 

De zuidelijke wolken, die ik vandaag dacht te zien, vallen mee. Hier is het nog steeds erg warm en de zon kan de sluierbewolking de baas.

Menu van de dag: merguezworstjes van mijn favoriete slager in Arudy, heerlijke sperziebonen van de Mercadona. Eenvoudig doch smakelijk. Tja, we lunchen dikwijls wat laat, twee uur half drie, met brood, tomaat, vleeswaren, kaas… Plus dat we op deze manier niet de halve avond in de weer zijn met koken. Het kost toch allemaal een stuk meer tijd en inspanning dan thuis. 

Vogels? Niet echt.