Zaterdag 10 februari 2024

Ochtendberichten:

Check check dubbel check; we zijn ingecheckt. 

Het is de eerste ochtend dat het ècht bewolkt is. Gerda heeft het vannacht zelfs horen regenen, het moet niet gekker worden! Ja ze was weer wakker, maar minder lang en vervelend dan gisternacht.

We krijgen een mailbericht dat Transavia ook onze terugvlucht morgen niet uitvoert. We vliegen met het Kroatische ETF Airways, over ‘gekker worden’ gesproken…

Gelukkig kunnen we nog ontbijten voor we naar het vliegveld vertrekken, want vanaf 8 uur staat het klaar zegt Santiago. 

Intussen breekt de zon af en toe door en het is 21°. 

Carnaval begint, benieuwd of we er iets van gaan merken.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Voor we op pad gaan, zoeken we uit hoe het standbeeld heet dat we steeds op een berg zien staan en waar we tot nu toe niet bij konden komen. Het is een monument gewijd aan Miguel de Unamuno en de route ernaartoe staat op Maps. Maar wie is in godsnaam Unamuno? Ik citeer: 

O.a. schrijver en filosoof. Een onverschrokken man, die aan de universiteit van Salamanca werkte. Beroemd is zijn confrontatie met generaal Milan Astray. Hoewel anderen de mond hielden, zou hij gezegd hebben: “Zwijgen komt soms neer op liegen. Je kunt winnen met grof geweld, maar je kunt er niet mee overtuigen. Om te overtuigen, zul je mensen moeten overreden. Om te overreden, is nodig wat jij niet hebt: Rede en Recht”. Deze confrontatie dateert van 12 oktober 1936. Weer wat geleerd.

Ondanks Maps hebben we toch even moeite, maar we komen er. Het laatste stuk moeten we de berg oplopen. Hij heeft een mooi uitzicht, Miguel, o.a. op de heilige berg waar we gisteren waren.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Als tweede bestemming hebben we de Cráter de Calderón Hondo gekozen, een vulkaankrater dus. In dit gebied liggen meerdere oude vulkanen. We rijden over Lajares en volgen daarna een mooie onverharde route door steenwoestijn met glooiende bergen in de verte. Bij de berg met de krater parkeren we en lopen een eind het wegje af, waardoor we een mooi uitzicht hebben op de brede zandstrook langs zee. Tot onze verrassing zien we vlak aan zee bebouwing; een groepje witte huizen en op een andere plek lijkt het meer op een resort. Eén van de twee zou Majanicho kunnen zijn. Omdat we trek krijgen, willen we er heen om te kijken of er restaurants zijn, alleen vinden we geen afslag waarvan we denken zo komen we er wel. 

Naar de krater klimmen, zien we niet zitten en we rijden verder het pad af richting Corralejo, waar ik nou juist niet terecht wilde komen! Het is niet anders en pas dáár vinden we een ingang die ons terug kan voeren naar de nederzettingen op het strand. Negen kilometer, willen we dat, want stel dat er niks te eten valt, het is 2 uur. We gaan toch en komen inderdaad eerst bij Majanicho, de witte huisjes aan een baai. Er zijn een paar kleine restaurants zo te zien, die nu gesloten zijn. Verder naar het resort, waar een restaurant bij hoort. Volgens een vrouw kunnen we bij de receptie een ticket halen, waarmee we dan in dat restaurant mogen eten. Gerda vindt het aan de buitenkant al een ongezellig boel, wat het natuurlijk ook is, en we gaan weer verder… half drie. Het dichtstbijzijnde alternatief is Lajares. Dit dorp ligt nogal wijd verspreid in het land, maar we boffen: al vrij direct bij binnenkomst zien we vier restaurants op een rij, waarvan er drie open zijn. Het wordt Mana Dos dat er het minst kek uitziet, maar de gezelligste uitstraling heeft. Klopt, de man en de vrouw in de bediening doen het prima en vlot. Hij komt op een gegeven moment Nederlandse woorden tegen me zeggen, ‘lekker’ en ‘gezellig’. Geen idee hoe hij weet dat we Nederlands zijn. Ik leer hem ons woord voor loco: ‘gek’. Vindt ie wel leuk.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Menu van de dag: ensalada mixta, kip van de grill met knoflooksaus en frites. Rode wijn. Wat ze hier met kip hebben, weet ik niet, maar alle drie de restaurants hebben bijna alleen kip op de kaart.  Het is de eerste keer dat er wordt gevraagd of we koude rode wijn willen. Blijkbaar is dat niet zo standaard als we dachten of het is voor de toeristen bedoeld, die misschien schrikken van koude rode wijn. 

En nu, wat gaan we nog verzinnen voor we naar huis gaan? Het liefst wil ik iets onbekends, routes die we nog niet reden of dingen die we nog niet zagen. We kijken op de kaart en kiezen Guisguey, in dat dorp waren we nog niet, daarvandaan rijden we over El Time, Los Estancos, Tetir en La Matilla naar Tefía. Als we bijna thuis zijn, zegt Ger: “Och, ik ben vergeten te tanken, dat moet nog”. Inderdaad, de auto moet vol worden ingeleverd, hoewel wij hem meekregen met een behoorlijke slok uit de tank. Het dichtstbijzijnde tankstation is Repsol in Casillas del Angel. En hoewel Ger van plan is om niet echt ‘af te tanken’, vanwege die hap eruit, gooit ze hem toch automatisch vol. Shit happens.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We besluiten om even te kijken bij een kerk hier waarnaar een groot bord langs de weg verwijst: Iglesia de Santa Ana. Dat moet wel iets bijzonders zijn. De kerk is kleiner dan het bord doet vermoeden en het bijzondere zit in de gevel met klokkentoren die van zwart basaltsteen is gemaakt. Van binnen is het ook mooi en oud. Terwijl we de van de kerk weglopen, zien we de pastoor boven in de toren met de hand de klokken luiden. Waar zie je dat nog? Hoewel enig klok- en hamerspel deze beroepsgroep niet vreemd is…

Ik denk dat ik de terugweg naar huis zonder navigatie vind, maar dat valt tegen; we rijden kilometers om…nou ja….afscheidsronde. 🙄

In het huis is weer een verrassing van Santiago en Victoria (denken we). Onze slaap-Tshirts liggen in model geplooid op het bed. Bovendien zijn de prullenbakken geleegd en hebben we voor één nacht nog schone handdoeken gekregen. 

Vogel van de dag: zwaluwen, huis- en boeren.

Bij de krater waren toeristen weer volop eekhoorntjes aan het voeren, met chips… Wie zijn nou de èchte ecologische plaag?

Wekker morgen op 7 uur, het kan erger. 

Welterusten!