Maandag 7 november 2016
Dak open klep dicht was niet de juiste modus voor afgelopen nacht. De kerkklok hield niet op en het verkeer ook (bijna) niet. Veel heftiger dan we hadden verwacht op zo’n secundaire weg.
Rondom ons komen en gaan auto’s met mensen die kinderen naar school brengen. Een vrouw komt met haar kleinzoon op de arm bij de auto staan. Het kind is stomverbaasd en zij probeert het allemaal uit te leggen dus: tijd voor een Westfalia-show.
Verder ruikt het nadrukkelijk naar de boerderij aan de overkant. Lees: mest. En ik wil graag in de kerk kijken, maar die is dicht.
Dus mochten jullie denken dat wij voor negenen een beetje zitten suffen, dan weet je niet waar je ‘t over hebt.
We gaan verder over erg slechte wegen, wat dat betreft is er niet veel verschil met het Zuiden. Er wordt wel minder agressief gereden, er is nagenoeg geen zwerfvuil, onroerend goed wordt beter onderhouden en het bouwland ligt er mooi bij.
Voorts koop ik bij een apotheek voor 8 Euro een tube crème, waarvoor ik in Nederland eerst naar de huisarts moet om een recept te krijgen.
De eerste bergen
Er zijn slechtere uitzichten
Rechts van de weg besneeuwde toppen: dat ‘ruikt’ nog meer naar wintersport dan de geur van houtkachels! Eenmaal op de S35 naar Como rijden we recht op de bergen af. Wat een mooi gezicht.
Bij de Zwitserse grens nog even €41,- dokken voor een vignet, maar dan heb je ook wat! Bijvoorbeeld een weg zonder gaten, zodat je om je heen kan kijken. Meren: dat van Como, Lugano, het Maggiore. Wat wil je nog meer?
De buurman heeft een flinke bos hout voor deur
We eindigen in Biasca, zo’n 70 km. voor de Gotthard-tunnel. Het lijkt een nietszeggend plaatsje. Op een klein, stil parkeerterrein met mooi uitzicht op vers besneeuwde bergen.
Menu van de dag: nog één keer het pastagerecht met de radicchio rosso! Afscheid van Italië.