Zaterdag 16 juni 2018

Gerda vindt het slot van mijn verslag van gisteren niet aardig. Ik had moeten zeggen dat het erg aardig was van die vrouwen om zelfgebakken spullen aan ons te geven. Dat ben ik helemaal met haar eens, sterker nog, het spreekt zo vanzelf voor mij dat ik het niet noem. Goed….het is gezegd. 

Toen het begon te dagen, uurtje of 5 schat ik, werd ik wakker van harde muziek in het dorp en dat is toch een aardig eindje hier vandaan. Het duurde niet lang en daarna ben ik weer in slaap gevallen ondanks het feit dat er treinen langs kwamen, die bang waren dat ze zonder ‘gegil’ onopgemerkt zouden blijven. Ik weet nog steeds niet hoe je het getoeter van een trein noemt. Misschien wel gewoon ‘getoeter’.

Taldykorgan is een vrij grote plaats en we zijn van plan om daar een Beeline-winkel te zoeken omdat ik nog steeds niet kan bellen. Hopelijk is er ook een behoorlijke supermarkt; het wordt tijd dat we eens flink kunnen inslaan.

Tot slot willen we geld wisselen. In de LPlanet staat dat op zaterdag de banken dicht zijn. Daarbij komt dat het vandaag niet een gewone zaterdag is, maar de tweede dag van het Suikerfeest. 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het land is wel mooi onderweg; heuvels met hogere bergen op de achtergrond. In het gras op de heuvels bloeien grote velden klaprozen, vergeet-mij-nietjes en gele bloemen. 

De heuvel op hangen we achter een lokaal vrachtwagentje dat kruipend zijn weg zoekt. Achter ons rijdt nog een ongeduldig tiep. Inhalen mag niet want een doorgetrokken streep.

Op een gegeven moment zegt Ger:

“Nu ben ik het toch even zat”, en gaat de vrachtwagen voorbij, onmiddellijk gevolgd door de auto achter ons. We zijn nog niet eens op onze eigen weghelft, als over alles heen met razende vaart een politieauto stuift. Aan de kant allebei!

Ik spreek de legendarische woorden: “Dat gaat geld kosten”.

Gerda met kenteken- en rijbewijs naar de politieauto. Ze moest in de auto komen zitten en werd gevraagd een Russisch formulier in te vullen. Lang verhaal kort, ze heeft constant volgehouden dat ze er niks van begreep (was ook zo) en in het Nederlands gezegd dat dat autootje best wat naar rechts had gekund op de brede weghelft, zodat andere auto’s het konden inhalen zonder over de witte streep te gaan. Wat ik nooit had gedacht, gebeurt. Ze komt terug zonder dat ze een boete heeft gekregen of smeergeld moest betalen. Goed gedaan!

Onze missie in Taldikorgan slaagt voor wat betreft geld wisselen; de bank is open.

Een Beeline winkel vinden, is een ander verhaal. Ondanks mensen die het adres voor ons opschrijven, dat wij weer invoeren in Garmin, lukt het niet de shop te vinden. Op het ingevoerde adres is in de verste verte geen Beeline te zien. Als we het nog eens vragen, worden we een totaal andere kant opgestuurd. We zijn het zat; het is veel te warm en kost veel te veel energie. Morgen zien we weer.

Bij het invoeren van de route naar Üsharal geeft Garmin zo’n 65 kilometers te veel aan. Beetje vreemd, maar Map Source is niet steeds even betrouwbaar en we gaan op weg. De route loopt door een soort laag duinlandschap, met hier en daar een paar voorzichtige kale zandduinen. Dit  wordt afgewisseld met moerassige gedeeltes, waarin we steltkluten en zilverreigers zien.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na een tijd rijden, heeft Gerda het gevoel dat we niet op de ingeplande route zitten. Ze heeft gelijk! Dat wil zeggen, we zitten wél op de ingeplande route, alleen de planning is niet goed gegaan. Garmin heeft ons doel via een omweg ingepland en wij hebben niet goed genoeg opgelet. Zo komen we terecht in Lepsi aan de onderkant van het Balqash meer. Wat een gat is dat! We rijden een uur in de rondte en kunnen nergens een plek naar ons zin vinden. 

Het is bloedheet, we zijn moe en er is nergens schaduw.

Uiteindelijk stoppen we bij een klein tankstation buiten het dorp. Aan de vrouw achter het loketje vragen we of ze hier vannacht slaapt, m.a.w. of er ‘s nachts iemand is. 

Nee, zij gaat om 8 uur naar huis. Een klant bemoeit zich er mee en zegt dat het hier totaal niet gevaarlijk is. We begrijpen dat de vrouw de politie zal bellen om te zeggen dat wij hier vannacht staan, zodat die een oogje in het zeil kan houden.

Goed, we blijven. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Daarna kunnen we de auto bijna niet waterpas krijgen en worden aangevallen door zwermen piepkleine vliegjes (hoop ik) of mugjes (ben ik bang). Eén en ander vergt het uiterste van onze zelfbeheersing en uithoudingsvermogen, maar het lukt!

Wat dan bij mij niet meer lukt, is om aardig en gastvrij te reageren op 3 mannen in een zesdehands Audi die komen tanken, nieuwsgierig zijn en komen buurten. Hou op! 

Eerder, tijdens het zoeken naar een slaapplek, deden we wat boodschappen in het dorp, waarbij het winkelmeisje tijdens al onze vragen plus het afrekenen, doorging met haar privé telefoongesprek. 

Terwijl ik vanaf de winkel naar de auto liep, schreeuwde een man me vanaf een meter of twintig toe: ‘where are you from?’

Sorry….ik heb het er even mee gehad….