Vrijdag 21 oktober 2016

Slecht geslapen allebei of beter gezegd: te vroeg wakker. Of zoals wijlen onze Franse vriend Jo het formuleerde, als je hem vroeg: “Bien dormi Jo?”
“Oui, bien mais vite!”
Ik vond dat de branding vannacht veel lawaaiiger was dan toen we aankwamen. Het kan te maken hebben gehad met de onweersbui, die overkwam. Voorts is het al vroeg broeierig warm.

Gerda had zich zenuwachtig gemaakt over drie dingen: 1) het tunneltje onder de spoorlijn en daarna met koude motor direct de lastige bocht door zonder vaart te verliezen voor de steile helling 2) het witte bergwegje dat we zullen rijden vandaag en 3) ineens had ze het idee dat we met de auto veel te nipt bij het randje stonden tussen onze parkeerplek en het strand. Opmerkelijk, want daar hadden we terwijl het licht was de hele tijd gewoon gestaan. Sterker nog, ze had de auto er zelf neergezet. “Ik had alles uit de kast gehaald vannacht”, zegt ze. Zodra het licht was, kon zorg 3 dus geschrapt worden.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het is heerlijk om de bergen in te gaan met deze hitte. Hetgeen betekent dat we ook goed door de nauwe tunnel en bovenop de helling zijn geraakt.
Over de S183 naar Gambarie. Mooie weg en vrij hoog, tot 1400 meter. Gambarie blijkt tot onze verrassing een wintersportplaats te zijn. Zat bij mij niet aan elkaar gekoppeld, Calabrië en skiën.
We parkeren op een plein waarvandaan een stoeltjeslift vertrekt en als we ons niet vergissen is er ook een opvangcentrum voor vluchtelingen en/of asielzoekers. Op een groot balkonterras van een (leegstaand?) hotel hangen zo’n 10 tot 15 Afrikaans uitziende, jonge mannen rond. Ik zeg dat omdat het er uitziet alsof ze zich verschrikkelijk vervelen. En als ze echt niks te doen hebben, kan ik me dat goed voorstellen. Ik mag hopen dat dit slechts een momentopname is en dat ze wel degelijk bezig worden gehouden met iets zinnigs. Ook op het plein zelf lopen mensen uit het centrum denk ik, allemaal druk met de smartphone.
Dit herinnert me eraan dat we in Imperia op een hoek van een straat ineens een stuk of vijf Ethiopische meiden zagen staan. Toen dachten we ook direct aan vluchtelingen.

Eén ding is zeker weten leeg; de ATM. Het machien lijkt m’n kaart te accepteren, ik doorloop de hele procedure en dan…niks! Dat wordt weer ‘gewoon’ de Banco van Napels, daar zit tenminste geld!

Bij Gambarie moeten we linksaf, terug naar de kust. Dat wil dus zeggen dat project 2, het rijden van de witte bergweg, ook is geslaagd.
Al dalend realiseren we ons ineens dat de heuvels die we in de verte zien liggen niet het vasteland zijn, maar Sicilië. Sterker nog, vanaf de plek, waar we afgelopen nacht stonden, dacht ik steeds een wolk te zien, die maar niet van vorm veranderde. Ook die vage contouren horen bij het mooie eiland, waaraan we zulke goeie herinneringen hebben.
Wat een fantastisch zicht hebben we op Sicilië en de Straat van Messina als we bij Villa S. Giovanni aan de kust komen! Ik denk dat ik zelfs de rook zie die uit de Etna komt.

Na een tijdje zeg ik tegen Ger:
“Voor mij voelt het hier veel prettiger dan aan de andere kant van de voorvoet en langs de onderkant. Ik leef helemaal op!”
En waar komt dat door? Moeilijk te benoemen; alles ziet er gewoon beter uit, zonder dat het nou direct een gelikte boel is. Het kustlandschap is interessanter en de plaatsen liggen mooier aan zee. En bestaat uitstraling in dit verband?
De weg loopt direct langs het water en het stikt van de parkeerplekken; we kunnen overal staan.
Proberen maar dan. Het wordt een bescheiden strandje, gewoon langs de straat, met wat vissersboten, parkeerplekken en een winkel. Het houdt het midden tussen een verbrede weg en een pleintje. Vóór ons de uiterste noordoostpunt van Sicilië met de vuurtoren en de Torre Faro. Aan de rechterkant de steile rotsen van de Calabrische kust. Geweldig! Bedrijvigheid, schepen, voer voor de verrekijker.

Het is een plek van hangouderen; mannen. Ze ouwehoeren eindeloos met elkaar en wisselen daarbij regelmatig van bankje. Onze bus vinden ze interessant, ze draaien er op afstand een beetje omheen. Ze staan eens aan de linker kant en dan weer rechts…. en maar lullen en kijken. Eén man staat letterlijk met z’n mond open, alleen dat komt niet door ons. Waarschijnlijk is hij geestelijk niet helemaal in orde.

Menu van de dag: witte bonen met rode ui, knoflook, verse gember, rode paprika, het wilde kruid en runderhamburgers van de slager, die ik als gehakt heb gebruikt. O ja citroensap en sojasaus.

Vogels van de dag: Gerda zag eindelijk weer eens vogels boven zee. Sternen. Welke weten we niet. Te ver weg.