Vrijdag 22 februari 2019

…rijden we over de A7 richting Oostenrijkse grens. 

Vanochtend werd ik om 5 uur wakker. Want vanaf die tijd is het een komen en gaan van vrachtauto’s die de supermarkt bevoorraden. Volgens mij slaapt één van de medewerkers in verband daarmee in de winkel. Maar als ik niet koud en misselijk was geweest en geen darmkrampen had gehad, wie weet was ik dan weer in slaap gevallen.

Het zijn precies dezelfde symptomen als Gerda vertoonde een paar dagen voor ons vertrek. Ze is daar aardig van opgeknapt. Gisteren kreeg ze nieuwe klachten: hoofdpijn, hoesten met keelpijn en haar stembanden lijken door een rasp gehaald. 

Voorlopig ben ik echter de zwakste schakel. Met paracetamol tegen de koorts en loperamide voor de buik red ik het amper. Wat voel ik me shit! 

Ik kan zelfs niet enthousiast worden als na een half uur rijden het landschap bedekt is met een mooie laag sneeuw. Misschien speelt mee dat het verder grauw en grijs is. Het regent en de wolken hangen laag.

Voorts hebben we een derde wrak aan boord: de Garmin. Hoewel ik zeker weet dat ik de eindbestemming goed heb ingevoerd, geeft hij ons de meest absurde instructies; zelfs een afslag naar een bedrijventerrein. Dan maar de kaart. Misschien gaat het na een update beter, hoewel ik het betwijfel.

Na de Brenner knapt het weer zienderogen op, in tegenstelling tot ikzelf. Ziek met zon voelt wel iets minder erg. Nadeel, de sneeuwgrens kruipt op en de heuvels worden groen.

Het enige wat Garmin goed heeft berekend, is de aankomsttijd in Ortisei: 15:00 uur. Dat we er pas anderhalf uur later zijn, ligt geheel aan onszelf, laat ik zeggen: aan mij.

Omdat we pas vanaf morgen hebben geboekt in het hotel, zijn we van plan bij de plaats Barbiano op een camperplaats te gaan staan. Die ligt ongeveer bij de afslag naar Ortisei. 

Als Garmin dus bij Chiusa, zo’n 10km vóór die afslag zegt, dat we de A22 moeten verlaten, doen we dat niet. Wij moeten de vólgende weg links hebben. Daarmee begint de ellende: die volgende afslag is er niet. De zijweg wel, alleen je kan niet van de snelweg af. Dat blijft zo tot Bolzano Noord. Natuurlijk komt het uiteindelijk goed. 

Bij minder oppervlakkige beschouwing van de kaart had ik kunnen zien dat de afslag die Garmin aangaf wel degelijk de weg is naar Ortisei, maar gelukkig was de vergissing ook wel een beetje  begrijpelijk.

Wat doe je dan in Ortisei? Bij alle parkeerplaatsen staat een verbodsbord voor campers. En je kan hier echt niet zomaar in het dorp staan. Buiten het dorp zoeken, komt niet in aanmerking. Smalle bochtige wegen, waar je niet zomaar af kan. Bovendien moeten we een beetje waterpas staan. Naar het hotel dus. Misschien mogen we op hun parkeerterrein overnachten. 

De laatste honderd meter zijn steil, smal en ijzig. Als dat zo blijft, ben ik bang dat we daar over een week zonder sneeuwkettingen niet naar boven zullen komen. Goed, is van later zorg. Ook hun eigen kleine parkeerterrein ligt vol aangevroren sneeuw.

De bazin loopt toevallig buiten vanalles te regelen en komt ook naar ons toe. Op het parkeerterrein staan en slapen vannacht is geen sprake van:

“Want als u iets overkomt ben ik de sjaak!”

Wat een gelul, ze wil het gewoon niet. De deal wordt als volgt: er wordt snel een kamer van vertrekkende gasten schoongemaakt. Over een half uur kunnen we er in à raison van € 130,-.

Dan mogen we ook de verdere week op die kamer blijven. Volgens haar is deze namelijk groter dan die we oorspronkelijk zouden krijgen met bovendien ‘s ochtends zon op het balkon. In de andere kamer kijken we tegen een muur.

Intussen voel ik me zo ziek dat ik alles best vind (nou……).

En wat lig ik nu heerlijk onder een dekbed plus deken, met m’n joggingbroek en t-shirt aan! Verwarming op max. 

Bij gebrek aan een extra kussen heb ik er nog een dekentje onder gelegd plus een klein poezenkussen, dat voor de gezelligheid op bed lag. 

Honger hebben we niet, Gerda is ook nog gammel en bekaf.

Wekker op 8 uur. 

Morgen lekker relaxen. Ski’s huren, beetje de omgeving bekijken en dan zondag hopelijk fit genoeg voor Val Gardena!

Ergernis van de dag:

Voor ons beiden dezelfde: in mijn drift reed ik op de kleine parkeerplaats van het hotel een minideukje in de auto!

Dat wordt weer werk voor schadebedrijf Van Veen in Leiden op de maandelijkse ‘kleine deukjesdag’.