Donderdag 13 juni 2019
Temperatuur: 7,5°. Op het heuveltje naast ons staat een kievit op de uitkijk: vogel van de dag.
Gerda had vannacht veel last van de harde, niet 100% vlakke matras van het benedenbed. Bij het opstaan doet haar lijf pijn: “Ik voel me honderd”.
De eerste wandelaars arriveren zoals gewoonlijk vroeg. De wandelschoenen en de verdere uitrusting liggen bij de personenauto’s achterin en voor ze vertrekken, kleden ze zich buiten aan en om, alsof ze een pooltocht gaan maken, tot en met dikke handschoenen. Capuchon over de muts en de kraag tot onder de neus omhoog. Om met Gerda te spreken: “Het is geen herfst, het is winter!” Er zijn er ook die van een wandeling afzien; ze komen even uit de auto, kijken eens naar de lucht, stappen snel weer in en maken rechtsomkeert.
Gerda is veel meer in heide geïnteresseerd dan ik – heide interesseert mij eigenlijk geen barst – en daarom zegt ze: “Heb je nou al eens verteld dat er hier zoveel heide groeit in het land?”. Heb ik nu dus indirect gedaan. Ze denkt ook, dat wanneer de heide bloeit, het landschap er prachtig uit zal zien. “Vast wel”, zeg ik. Ook turf vindt ze interessant. Hier dichtbij liggen uitgespitte tegelvormige plakken aarde op kleine stapels. “Zie je?!”, roept ze dan verheugd, “ze steken hier turf!” Ik zeg: “Ja, dat kan”. Weet ik veel of dat turf is. Ik heb nog nooit turf gezien.
Haar klachten, die vanochtend aan de klantonvriendelijke matras werden toegeschreven, blijken serieuzer van aard. Ik denk dat ze gewoon ziek is en na verloop van tijd gaat ze er zelf ook in geloven. Van 1 paracetamol knapt ze wat op, maar pas als ze een tijdje later de tweede neemt, verdwijnen de verschijnselen.
Veel bijzonders is er niet te zien onderweg. Misschien is het er wel, maar zien we het niet door de laaghangende wolken en de nevel, voor zover dat niet hetzelfde is. Het land achter de kust is glooiend, veel gras, weinig koeien, veel schapen en verstrooide, vaak grauwe huizen. Die schapen lopen echt overal; je kan niet uit de auto stappen of je trapt in de schapenstront. Gelukkig voor de boeren dat er geen £80 boete staat op het niet opruimen van de schapendrollen. Je zou denken, die enkele hondenhoop kan er makkelijk bij.
De enige wat grotere plaats is Thurso, die hebben dan ook een grote Lidl! Met pimientos de Padron! Wat kan je hier ánders doen dan lekker eten in je verwarmde bus? O ja, whisky drinken, maar dat zijn we toch een beetje verleerd. Toen we nog in Leiden woonden, was het jarenlang onze standaard aperitief. Dat is overgegaan, misschien samen met het stoppen met roken, ben ik vergeten en dat komt misschien weer door de whisky…
Vandaag bezoeken we de meest Noordelijke punt van Schotland: Dunnet Head. Het regent en waait nog net zo hard en Gerda voelt zich te beroerd om uit te stappen. Er zouden veel vogels moeten zijn, getuige ook de borden met afbeeldingen. Vanaf een klein uitkijkpunt zie je een steile rots, waar vogels af en aan vliegen en op richels zitten. Te ver weg om zonder verrekijker te herkennen; Ger stelt haar kijker liever niet bloot aan veel regen, terecht denk ik. Ik had qua kustlijn meer spektakel verwacht, maar mogelijk is er meer dan ‘meets the eye’.
Tussen Dunnet en John o’ Groats maken we wat Noordwaartse zijsprongen, tevergeefs; nergens een standplaats, die we geschikt vinden. Ook niet bij Duncansby Head. Er is alleen ergens een suf kasteel. Zin om verder te rijden, hebben we niet, dus draaien we om. Twee opties liggen er achter ons: naast de muur van een begraafplaats, direct langs de weg of op een parkeerstrook, die iets van de weg af ligt en zicht biedt op zee en op de veerboothaven van Gills. Wat zou je zelf doen, de laatste natuurlijk.
Bij het gezellige geluid van regenvlagen op de ramen, steekt Ger de kachel aan en schenk ik de neut in.
Voordeel van dit weer is: geen midges. Het weer kan je buiten sluiten, maar bij die beestjes wordt dat moeilijk. We rekenen erop dat die door muggengaas heen kunnen.
Tijd om over het leven na te denken, was er niet vandaag. Veel te druk met autorijden, daar is Gerda even te beroerd voor. Hoewel 2 paracetamols helpen een uur of wat. Het Britse spreekwoord: an apple a day keeps the doctor away, is hierbij bewezen bullshit. We eten elke ochtend een appel.
Tjonge jonge, het lijkt me moeilijk om de moed erin te houden, wat een baggerweer. Maar…..een beetje troost voor jullie, hier ook nat, guur, wolkbreuken, eikenprocessierupsen en stookkosten en…niet zo’n mooie uitzichten en vreemde vogels.
O! Wij hebben het idee dat jullie constant in de tropen zitten! Groeten ook voor Maurice!
Voor zover ik begrijp, helpt die appel toch nog steeds, niks over een dokter in beeld gehoord. Appel mét paracetamol: jammie…keeps two doctors away. Hoe dan ook beterschap voor Gerda!
Dank je wel!!
Midges do fit through flywire screens, which reminds me of you buying a net to protect your face and head. Did you try it out and did it work? Until I started to read your Scotland blogs, I thought that midges only existed in tropical and sub tropical climates.
I hope that Gerda feels better soon.
Dat hopen we ook! Ziek en reizen is geen goeie combinatie. Groeten!
Dat lekkere eten in een verwarmde bus klinkt goed, met die neut er bij natuurlijk, maar WAT ontzettend balen dat Gerda ziek is. Dan wordt het wel lastig om de moed er in te houden. Zeker als je dan ook niet in een lekker bed op een fijne matras kunt liggen. Beterschap! Snel vooral!
Dank je wel!! Intussen is ze aan de beterende hand! Jullie zitten ook niet verkeerd!! Lachen! Veel genieten nog!xx