Woensdag 7 december 2022

Na een goeie nacht slaap is het gezellig om Gerda weer tegen te komen vanochtend. Het bed is namelijk zo breed, dat ze twee haltes verderop ligt. Zelfs een dwarsligger zou niet te kort komen, als je begrijpt wat ik bedoel. 

Vandaag gaan we naar de wijk Monti, die beschreven wordt als één van de best bewaarde geheimen van Rome. Hoewel velen het Colosseum bezoeken, wordt deze wijk, die er aan grenst, vaak overgeslagen. 

Eerst buskaartjes kopen in een tabakswinkel, zo gaat dat hier. Ze kosten € 1,50 per stuk en zijn goed voor één rit, maakt niet uit waarheen. Een halve dag door een wijk lopen is prima, maar ook nog de afstand ernaartoe en terug, wordt wat veel en neemt kostbare tijd. Lijn 87 is lekker vol, niet gek want die gaat richting Colosseum. Bij die halte stappen wij ook uit om daarvandaan te beginnen aan onze Monti-toer. Het is misschien gek, maar het Colosseum maakt weinig indruk op ons, ik denk dat we er al te vaak foto’s van hebben gezien. Bovendien bezochten we afgelopen voorjaar een soortgelijke ruïne in Pula. Of we zijn verwend…hoe dan ook, we gaan op weg naar het centrale plein van de wijk: Piazza Madonna del Monti.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De wijk maakt een prima indruk op ons, niet te druk, mooie bebouwing, niet glossy en veel momenten, waarop onverwacht een extra indrukwekkende gevel de aandacht trekt. 

Met uitzicht op de fontein waaromheen mensen lekker bezig zijn met wat je zoal doet op straat, eten, roken, drinken en met je telefoon in de weer zijn, genieten we op het piazza van onze koffie. Daarna volgen we de suggesties van de Ciaotutti-site op en genieten van mooie uitzichten op de keizerlijke Fora. Maar ook zonder die informatie zijn er momenten dat je spontaan uitzicht hebt op prachtige Korinthische zuilen bijvoorbeeld. 

En waar je, ook bijna letterlijk, niet omheen kan, is Il Vittoriano, het megalomane eerbetoon aan koning Victor Emanuel aan het Piazza Venezia. Wat moet je doen om zoiets te verdienen? Ik zal het nog eens nalezen. 

Rest ons nog het Teatro di Marcello, volgens onze informatie zeker zo interessant als het Colosseum. Op de bovenste bogen ervan zijn appartementen gebouwd, hoe verzin je het. Een heel apart gezicht.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Intussen zijn we op weg naar het oude Joodse getto, dat ook op onze lijst staat en bovendien grenst aan de wijk Monti. Ook hier heerst een prettige sfeer en ja, het is gewoon overal mooi. Op het Piazza Mattei staat de beroemde Fontana delle Tartarughe, oftewel de schildpaddenfontein (Carry!), die in onze informatie ‘misschien wel de mooiste fontein van Rome’ wordt genoemd. Hij is zeker mooi, hoewel ik had gedacht dat ie veel groter was. De schildpadden van deze fontein waren trouwens vroeger dolfijnen, maar hoe dat allemaal zit, heb ik niet onthouden.  

Gelukkig liggen aan dit piazza ook weer een paar terrassen want het is tijd geworden voor een glas wijn, waarmee we de schoonheid van wat ons omringt goed tot ons door kunnen laten drinken. 

We lazen dat er behalve deze fontein nog één bezienswaardigheid is in de wijk en dat is de binnenplaats van het Palazzo Mattei. Onze navigatie weet er geen weg mee, dus vragen we even aan de ober waar dat ligt, het moet hier vlakbij zijn. Hij heeft geen idee en roept de hulp in van een paar locals, die ons onder veel gelach, wijzen op het gebouw recht tegenover dit pleintje. We lopen erheen, maar onze twijfel was terecht, ze weten er niks van. Dan doen we het zelf wel, het blijkt een groot gebouw ernaast te zijn, waar we wel naar de binnenplaats mogen kijken, maar hem niet betreden. Een bewaker in een hokje houdt ons in de gaten. Dan maar een foto. 

Ik heb zin om even terug te lopen naar het terras om hen – haha! – te vertellen waar hun eigen  palazzo staat. Ik doe het niet.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We lopen in een half uur terug naar het hotel (hoezo bus?) en genieten van de mooie en soms ook wat verwaarloosde straten, die daar niet minder mooi en interessant van worden. 

Pfff…de vijf is in de klok dus…wijn! en verhaal schrijven. 

Om een uur of acht gaan we eten bij de buren, een restaurant hier vijftig meter vandaan. 

Menu van de dag: pasta seafood, salade en artisjok.

De sambuca, die ik bij de koffie wilde was bijna op, maar voor die twee slokken stond toch het volle pond op de rekening. Toen ik daar een vraag over stelde, werd die post onmiddellijk geschrapt. Lijfspreuk van mijn opa: je moet altijd attent blijven. 

Vogels van de dag: twee bonte kraaien. Nog nooit zulke mooie exemplaren gezien. 

Twee incidenten van de dag in Monti: 

Toen we bij een tabakswinkel vier buskaartjes wilden kopen, gewoon om op voorraad te hebben, werden we gechanteerd. De uitbater van het tentje verkocht ook koffie en frisdrank. Hij weigerde ons de buskaarten te verkopen omdat we geen consumpties bij hem namen. En dat werd ons op een behoorlijk hufterige manier duidelijk gemaakt.

We zagen hen al van een afstand staan: Afrikaanse jonge mannen met koopwaar, zoals je die in veel landen tegenkomt. Dit keer waren het armbandjes. Natuurlijk zouden we door één van hen worden aangesproken, maar door de wol geverfd als we zijn, maakten we ons geen enkele zorg; wij zouden niet tegen onze zin met een armbandje thuiskomen. Het bekende begin: where are you from, how long do you stay in Rome… kortom het gaat over alles behalve over armbandjes. Hij komt uit Kenia zegt hij en woont al vijf jaar in Rome. Afijn, we staan even te praten en tussendoor  krijgen we box na box van hem terwijl hij ‘hakuna matata’ zegt, waarvan Gerda weer weet dat dat uit De Lion King komt. Op een gegeven moment, het moet er toch van komen, geeft hij ons elk een armbandje. We willen het niet, maar hij neemt het niet terug. Volgende keer laat ik het gewoon op de straat vallen. Hij wil er niet voor betaald worden en als we doorlopen, drukt hij ons nog een stuk of vijf armbandjes in handen, die hij weer niet aanneemt als we ze terug willen geven en ik ben nog steeds te beleefd om ze op straat voor zijn voeten te werpen. Dit is het moment dat ons geweten gaat knagen en hij weet dat. Dus geven we hem vijf Euro en gaan met een zooi armbandjes naar huis, die we niet willen hebben. 

Nu ik dit verhaal voorlees aan Gerda, blijkt dat ik iets heb gemist. Gerda zegt dat hij de extra armbandjes die wij terug wilden geven wel degelijk heeft geaccepteerd. Ze heeft gelijk. Blijft dat we elk met een prul om onze pols thuiskomen à raison van € 2,50. Ik ben boos!

En hoeveel vertrouwen kan je hebben in een kerk waarin een vat water uit Lourdes staat?