Zondag 24 juli 2018

Wat doe je zoal in Astana? We hebben een paar dingen gepland. Niet te veel. Ten eerste omdat we behoefte hebben aan niks doen. Dat wil zeggen, mailen, appen, bellen met familie, beetje internetten, verslagen schrijven en op het blog zetten… en dat alles in een airco-omgeving! De tweede reden sluit daar direct bij aan: de temperatuur. Hoezeer we ook kunnen genieten van een stad te voet verkennen, we zien op tegen uren lopen in windstille hitte.

Het wordt de Bayterek Tower en naaste omgeving, waaronder het presidentiële paleis, plus de regerings- en parlementsgebouwen vallen. 

Daarna even naar een Beeline winkel omdat de iPad het nog steeds niet doet. En tot slot naar het Museum of Modern Art. Dat schijnt klein te zijn en niet echt een parel aan de Astana-kroon, maar de beschrijving in de LPlanet maakt ons toch nieuwsgierig. 

Tussen één en ander door kunnen we hopelijk een eindje lopen langs de rivier de Esil, die door de stad stroomt. 

Omdat je weet hoe dat gaat met taxi’s en toeristen, vragen we aan de receptionist om een taxi voor ons te bellen naar Bayterek Tower. Prijs 1200 Tenge: geregeld. 

Probeert de chauffeur er tijdens de rit toch weer 1500 van te maken. Wat een gezeik is dat altijd. We houden hem uiteraard aan de afgesproken prijs, waarna bij het uitstappen en afrekenen de ‘ik heb geen wisselgeld truc’ uit de kast wordt gehaald. 

 

 

 

 

 

 

 

 

Goed, de toren. Ziet er precies zo uit als op de plaatjes, ik had me hem alleen groter voorgesteld. Maakt niet uit, leuk om te zien. Aan de voet ervan is een podium gebouwd, waarop een stel mannen iets doen met de start van de biatlon Astana 2018: fietsen en lopen. De speakers staan ontzettend hard, zodat vooral Gerda vlug naar de achterkant van het podium moet vluchten. Het evenement wordt groots gepresenteerd, niet alleen qua volume, ook qua afmetingen van het podium, reclame-uitingen en tientallen kramen. Het aantal mannen, want er zijn geen vrouwen bij, dat klaar lijkt te staan om deel te nemen, is niet in verhouding met die hele poppenkast. 

Maar wie weet, komt dat later op de dag allemaal goed. We wachten het niet af en gaan lopend richting presidentswoning. 

Tussen de toren en het presidentiële paleis ligt een wandelgebied, half park, half winkelboulevard en veel fonteinen. Ger heeft gelezen dat het geld van de olie o.a. terechtkomt bij mensen die in deze buurt wonen in protserige appartementgebouwen. 

Het valt op dat het vreemd stil is, bijna geen mensen op straat. Al lopend, beslissen we om niet naar Beeline te gaan. We zijn tenslotte nog maar een paar dagen in Kazachstan, vandaag kan ik nog wat op het blog zetten, dus het geld is straks hopelijk beter besteed aan wat Russische bites. 

Daar nemen we een soepkom cappuccino op met een versnapering.

Intussen hebben we zoveel stadsbussen zien rijden dat het niet kan missen of er gaat er ook één richting Museum of Modern Art. Het wordt lijn 10. Betalen doen we niet; het eventuele betaalsysteem is ons volkomen onduidelijk en we doen net of het gratis is. Niemand die zich er druk over maakt. 

Omdat we te vroeg uitstappen, moeten we nog een eind lopen. Geeft niks, alleen is het museum lastig te vinden. Dat begrepen we ook al uit de LPlanet. Komt mede door het voor ons ongewone systeem van huisnummering. Dank zij een vader met zijn dochtertje, die ons eerst verkeerd wees en daarna hollend met de wandelwagen terug kwam om zijn fout te herstellen, vinden we het museum op de tweede verdieping van een soort flatgebouw. Een locatie waar je bij ons nooit een museum zou zoeken, laat staan vinden.

Vinden doen we het hier trouwens ook niet: het museum is dood. ‘t Is of we het voorvoelden. Zeker toen we op een gegeven moment aan een jonge vrouw de weg vroegen en als antwoord kregen dat ze dacht dat het tegenwoordig een poppenmuseum was.

Genoeg lichaamsbeweging gehad. Terug met de taxi. Is ook even wennen; het gros van de taxi’s onderscheidt zich namelijk in niets van een privé auto. Geen speciale kleur of bordje op het dak..niks. Je steekt je arm omhoog en wat er dan stopt is waarschijnlijk een taxi. Maar het kan ook een meneer zijn die denkt ik breng die meiden ff weg voor 1000 Tenge.

 

 

 

 

 

 

 

 

Hoe dan ook, in het hotel ga ik aan het blog terwijl Ger op zoek gaat naar de buurtsuper. Ze blijft lang weg, maar heeft wat te vertellen en de nodige boodschappen bij zich, die ze op een grote overdekte markt, die ze hier een bazaar noemen, heeft gevonden. 

Voor het naar bed gaan, zet ik nog even beneden in de hal een verhaal op het blog, als één van de   jongens van de receptie in burger naar me toe komt. Hij zou toch vrij zijn? 

Ja, dat is hij ook, beaamt hij, alleen hij moet even een probleem oplossen. Wat dat dan wel is? Nou, vertelt hij, er is een klant weggegaan zonder te betalen; rekening 75.000 Tenge, zo’n 220 dollar. Ik begrijp dat het bedrag van zijn salaris wordt afgetrokken, als hij niet alsnog het geld binnen haalt. Het zal dan waarschijnlijk gebeurd zijn, terwijl hij dienst had, denk ik. Tja…succes dan maar.

En Astana? Wat we ervan hebben gezien, is voor ons genoeg. Beetje jammer dat we het ‘oude centrum’ hebben gemist. Ik zag het ineens staan op een verkeersbord. Het kan zijn dat dat wèl de moeite waard is natuurlijk. 

Langs de rivier zag het er niet aantrekkelijk uit, die wandeling hebben we laten schieten.