Zaterdag 30 oktober 2021

De hond hield niet z’n kop. Had ik ook niet verwacht, dat zou een al te groot contrast tussen dag en nacht zijn geweest. Maar met de klep van het bovenbed naar beneden wordt het ergste geluid gedempt. Ook kwamen er gisteravond nog wat rijdende disco’s het parkeerterrein op; auto’s die bol staan van de dreunende bassen. Dan denk ik, als die midden in de nacht hier dronken vertrekken, helpt er qua kabaal geen klep aan! Dat gebeurde niet, ze konden waarschijnlijk geen plek meer vinden. 

Ook vanochtend is er een niet normaal geloei van motoren. Die, zo te horen, veel te hard door het dorp scheuren. Je moet aardig wat lef hebben om de boel zo te verstoren. 

Ons plan is om eerst over kleine wegen naar het noorden te rijden en daarna op de N340a linksaf te slaan naar Tabernas. Daar is een Día-supermarkt, want we maken niet tweemaal de fout om op zondag voor gesloten deuren te staan. 

In de winkelstraat zijn ze met de kerstverlichting bezig en net buiten Nijar staan wat raceauto’s langs de weg, van die gewone burgerauto’s vermomd als racemonster. Mannen met helmen erbij. “O”, zegt Ger, “de herrie die we vanochtend hoorden, kwam natuurlijk van deze auto’s!” Klinkt logisch.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We vervolgen onze weg, maar niet voor lang. In een bocht staan vier gele hesjesmensen en een paar auto’s, waarvan één het opschrift ‘Proteccion Civil’ heeft. Een man maant ons tot stoppen, we moeten we weg af en parkeren. Ik denk nog aan zoiets als controle van de QR-code i.v.m. corona, hoe naïef kan je zijn! Er is natuurlijk een autorace aan de gang! Gewoon over deze doorgaande weg. We moeten wachten. Hoe lang dat gaat duren, vraag ik. Een minuut of twintig. Okay, valt niet tegen. En daar komen ze één voor één aangeloeid, sommige kleine schuivers makend van links naar rechts, dat staat vast héél professioneel. 

Gerda is kwaad, ze foetert tegen de man die ons liet stoppen over macho’s en oude vrouwen etc. wat uiteraard geen enkel effect heeft, maar dan is ze het maar kwijt. Een enkele local mag wel doorrijden. 

Als de twintig minuten voorbij zijn, blijkt dat we niet eens onze weg mogen vervolgen; we moeten gewoon terug! En die locals hoorden bij de organisatie is het antwoord op onze vraag. 

Het komt er op neer dat je op zaterdagen ontzettend op je tellen moet passen in dit land. Eerste zaterdag de jachtclub, tweede zaterdag de aanbesteding bij de tennisclub en nu, de derde zaterdag, de Prix de Nijar. 

Hierna ontstaat er een ontzettende verwarring, wees maar blij dat ik niet ga proberen om die aan jullie uit te leggen. Het komt erop neer dat er op de kaart (wat is dat oma?) twee binnenwegen naar het noorden lopen. De ene is afgesloten, dus dan neem je de andere. Was het maar zo simpel. Volgens de navigators is de keuze het afgesloten wegje of de snelweg. Zelfs van mijn vriend bij de Policía word ik niet wijzer. Goed, dan kan je denken de kaart is fout. Het komt voor, zoals we een paar dagen geleden ondervonden. Alleen…waarom staat er in Nijar dan een verkeersbord richting Huebro, een dorp dat aan de niet bestaande weg ligt? Ik word gek!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het wordt de snelweg. Eerst een stukje richting Almería en daarna de A92 naar het noorden. En wat is het landschap mooi, de Sierra Alhamilla, rechts van deze weg! Gelige bergen, kaal, prachtige vormen en dan links van de weg, zeker zo spannend! Hier doen wij het voor. Foto’s? Nee. Geen één plek om te stoppen en even rustig te kijken. Maar ik zie, nu ik dit schrijf, de beelden  helder voor me. 

Vlak voor Tabernas ligt Mini Hollywood. Als je de entree en de drukte ziet, wil je alleen maar hard doorrijden. Toch stoppen we nog even omdat ik hoop hier een foto te maken die nog wat doet denken aan de schoonheid die we onderweg zagen. Eigenlijk wist ik het wel, het is te laat. 

In deze hoek van Spanje werden veel beroemde Westerns gefilmd en de filmdorpen die daar toen voor zijn gebouwd, zijn nu tot toeristische attracties gemaakt. In dat mooie landschap zie je dan bijvoorbeeld ineens een stel indianententen staan….

De Día in Tabernas is ook niet ideaal, maar we kopen alles wat we vandaag en morgen nodig hebben. 

Tijdens het afrekenen hoor ik bij de kassa naast mij een man in het Nederlands met de kassière praten, althans dat denk ik. Ik zal me vast vergissen. Buiten gekomen, zie ik Ger met diezelfde man staan praten. Ze vertelt later dat hij en zijn vrouw een caravan hebben van een meter of 12 lang, ze staan op een camping van een Belgische eigenaar, zo leuk! Vandaag ook weer feest, muziek etc., kortom wij moeten eigenlijk ook naar die camping komen. Ik denk het niet. Ik kijk hun busje na als ze wegrijden en zie dat hij aan de trekhaak een balzak heeft hangen. Een kopie van de ballen die je wel bij stieren ziet bungelen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bij Abla verlaten we de A92. Tanken en Park4night. Langs deze bergwegen valt niet veel te parkeren, bovendien hangen er de hele tijd dreigende wolken boven de bergen. De wind wakkert aan en de windmolens malen flink door. 

Het wordt een mooi groot terrein aan de rand van het dorp, bij tennisbanen en een voetbalveld. Erg rustig. 

We eten broccoli met kaas en kleine gamba’s van de Día met knoflook en roomboter. Er staat op de verpakking dat ze al zijn gekookt, maar Gerda blijft volhouden dat ze rauw zijn. En hoewel ik ze flink heb opgewarmd in de koekenpan, wil ze ze eerst niet eten. Uiteindelijk wel. 

Verder lijkt het alsof er een knop is omgedraaid: de wind is gaan liggen. Omdat het donker is, kunnen we niet zien hoe het met de donkere wolken is gesteld. De maximumtemperatuur vandaag was 23°C.