14 september 2016

Het lijkt er op dat dit een gedoogplek is. Er wordt veel in auto’s geslapen. Zelfs midden in de nacht komt een auto het terrein op gescheurd om naast ons te parkeren. Er wordt uitgestapt, portieren op slot gedaan. Na een paar minuten echter, hoor ik de portieren weer open gaan, waarna een gedreun en gekleng begint. Door het muggengaas zie ik een jonge vrouw buiten bij de open achterklep staan, terwijl de man binnen het bed aan het opmaken is.

Station Le Tréport

We gaan ontbijten op de noordboulevard. Alleen wordt ons vertrek sterk vertraagd door het feit dat ik mijn bril nergens kan vinden. Ernstige irritatie. Ik ga zelfs zoeken bij het natuurtoilet. Tevergeefs. Als ik het opgeef en op de achterbank ga zitten om te vertrekken, schemert door het matglazen deksel van het gasfornuis vaag een montuur….

De boulevard ligt nog in de schaduw, het strand bestaat uit kiezels en is op die hoogte volgebouwd met witte, houten strandhuisjes. Niet dat het geen schoonheid heeft; het geheel loopt dood op prachtige, steile kalkrotsen.
De gevels van de huizen vormen een kleurrijk geheel, omdat de houten onderdelen ervan in alle bestaande kleuren zijn geverfd en zo te zien nog in originele staat zijn. Bij één huis is het grote voorraam opgeschoven, zodat een flink deel van het interieur zichtbaar is. Zachtgele muren, ouderwetse, bruine kasten, donkergele kozijnen en schemerlamp. Aan het oudroze plafond hangt een soort kroonluchter met kronkelende armen van Venetiaans glas, zoals je die wel ziet in Belgische brocanteschuren. Het geheel prettig verwaarloosd. Meer kan ik er niet van zien, het is op de tweede verdieping. Het voelt alsof iemand in de jaren ’50 het raam open heeft gezet en daarna is vertrokken.
Verder een paar goed uitziende, openbare toiletten. Zulke die je opent en sluit met een vingertip op een rondje aan de muur. In Nederland heb ik die nog nooit gezien.

Het is rustig op de boulevard, een enkele fietser en wat lopers, mensen uit de buurt. De enigen die voor een oploopje zorgen, zijn wij. Het begint met een wat ouder Frans echtpaar, dat zijn bewondering uitspreekt voor de auto en binnen de kortste keren hebben we een aardig clubje toehoorders, die geïnteresseerd onze uitleg volgen. Op het moment, dat ik op veler verzoek het dak omhoog ga doen, heb ik even de neiging om met de pet rond te gaan.
Natuurlijk was ik niet geconcentreerd genoeg, loopt er een rolluikje uit de rails en zijn Ger en ik later nog een tijdje bezig om deze fout te herstellen en het indringende alarmgepiep te stoppen.

Pont de Normandie

Frankrijk en zijn monumenten

Twee vermeldenswaardige zaken onderweg: de Pont de Normandie over de monding van de Seine en een barst in de voorruit. Gisteren knalde er letterlijk een keitje op de voorruit, maar we zagen nergens een beschadiging. Niet meer aan gedacht tot vanmiddag dus. De barst is zeker al 20cm lang. Wijsheid is Ruud bellen van Campercentrum Amersfoort. “Gewoon doorrijden”, is zijn advies. “Die ruit bestaat uit een paar lagen en het gebeurt eigenlijk nooit dat ie er ineens uitspringt of breekt”. Heerlijk om geen actie te hoeven nemen.

Van boven de spiegel tot links opzij ervan…

Onder Caen zijn we het rijden zat. Nadat we de weg af zijn gegaan, komen we bij Jurques. Zo klein als het gehucht is, zo groot is het Christusbeeld dat, geflankeerd door een paar heiligen, de bezoeker verwelkomt. Misschien heeft het een positieve invloed op de bewoners, want bij een groot, oud, vrijstaand huis, naast de vervallen watertoren, vraag ik aan de bewoner of we hier misschien mogen staan voor de nacht. Nog voor ik ben uitgesproken, roept hij: “Geen probleem, geen probleem!” en wijst naar een plek direct naast zijn tuin met een heg hoger dan de bus.

Ongelofelijk, het is een prachtig, doodlopend stuk grond en er woont verder niemand.
Veel vogels en Gerda hoopt op een in de verlaten watertoren wonende kerkuil.

Van de glasbak aan de ingang van ons domein wordt door de bewoners grif gebruik gemaakt. Het is een va et vient van lopende mensen met grote tassen en auto’s met in de kofferbak volle kartonnen dozen. Het lijkt er wel op of de bak een sociale functie heeft gekregen. Mensen staan tijden met elkaar te kletsen. En dat de conversatie verder gaat dan: ‘hoeveel flessen drinken jullie nou gemiddeld weg per week?’ ondervond Gerda toen ze ook eens een flesje weg ging gooien.
Er kwam een echtpaar aanlopen, waarvan de man haar ‘bonjour’ toe riep. In haar beste Frans antwoordde Ger met ‘bonjour à vous!’ Dat was het sein voor het stel om naar haar toe te komen.
“Toen ze voor me stonden, schrok ik”, zegt ze. “Zij had een ziekelijk bleek gezicht, gele vingers en felgroene nagellak. Haar haren waren cyclaamrood. Ze had twee tanden, één van boven, die schuin naar rechts stond en één aan de onderkant schuin naar links, zodat ze precies langs elkaar heen vielen en een blond stoppelbaardje. Haar jurk was ook cyclaamrood met witte bloemen en die zat heel strak om een veel te dikke buik. Ze begon tegen me te praten, waarbij ze af en toe haar gele vingers met die nagellak op haar ogen legde. Ze was …. hoe zal ik het zeggen, eenvoudig van geest. Hij ook denk ik. Ze kwam nog dichter bij me staan en zei: ‘Je suis malade’ en met een wanhopige blik in haar ogen pakte ze me stevig bij mijn taille vast.
‘Ik ga dood’, vervolgde ze, ‘ik kan niet meer eten en het is ook zo erg voor mijn man’.
Wat moest ik er mee. Ik heb zo goed ik kon begrip getoond en denk dat ze wel merkten dat mijn Frans niet heel goed is. Na een poosje liepen ze door naar het café en dat is misschien maar het beste in de gegeven omstandigheden”.
“Ja”, zeg ik, “dan hoef je daarna ook niet met je lege flessen naar de glasbak”.
“En weet je”, sluit ze af, “ze kwamen uit een doodlopend straatje”.

Menu van de dag: zeewolf. Groentemix van kool, wortel, ui en komijn. Couscous met gember, knoflook en kappertjes.

Vogel van de dag: net voor het slapen gaan, hoort Ger een uil roepen!

Bonne nuit! Hoewel….ik heb nog niet verteld dat er hier nogal wat hanen zijn! Ook bij onze ‘gastheer’. En ik heb sterk de indruk dat het fraaie, Franse lied ‘Le coq est mort’ nog niet op deze dieren van toepassing is.