Avoriaz, zaterdag 4 maart

‘t Zijn altijd dezelfde trajecten die tegenvallen qua lengte; Breda-Antwerpen en Brussel-Luxemburg. Ook al weet je ‘t en heb je ze zo vaak gereden. Deze keer echter waren ze goed voor het tot rust brengen van onze gedachten.
Ons vertrek, afgelopen donderdagochtend, voelde als overhaast. En dat was het ook. 
Nog maar zo’n twee weken geleden viel het besluit om dit jaar, samen met vriend Wim, naar Iran te reizen. In zijn woonkamer in Leiden, moest vervolgens de vraag ‘wanneer?’ worden beantwoord. Zomer komt voor deze warmste plek op aarde niet in aanmerking. Ik las op internet dat er wel temperaturen zijn gemeten tot 70 graden Celsius (waarom staat er geen graden-teken op die iPad?). Voor- of najaar. Het wordt april. En waarom? Ik weet het niet. Als 2 van de 3 ‘vertrek augustus’ hadden gezegd, was het dat waarschijnlijk geworden. In marketingtermen heet dat een impuls’aankoop’.

We wisten dat een er een hectische tijd zou aanbreken: Carnet de Passages (ADAC München), bankgarantie (ABNAMRO), visa voor Iran (visumbureau en Iraanse Ambassade), E-visa voor Turkije (internet). En omdat we geen idee hadden van de respectievelijke doorlooptijden schoten we in de stress omdat we alles wilden regelen vóór de wintersport.
Vanaf maandag 20 februari tot woensdagmiddag 1 maart half 4, zijn we ongeveer fulltime bezig geweest. Veel getelefoneerd, veel hulp gekregen, veel op dwaalsporen geleid en veel geleerd: bijvoorbeeld waar we het nummer van ons motorblok kunnen vinden.
En dat je het visum veel beter en simpeler kan regelen bij de Ambassade van Iran dan bij een visumbureau.
Wat het verschil is tussen ‘Amtl. Kennzeichen’ en ‘Registrier Nr.’ op een aanvraagformulier: geen.
Dat Anna Zinitch, die bij ADAC werkt, helemaal top is! Alle mails werden direct beantwoord en op de mails die na kantoortijd door mij werden verstuurd, kwam de volgende ochtend vóór half 8 een antwoord.
Dat bij het ABNAMRO-kantoor in Hoofddorp ene Hans werkt, die niet weet hoe hij op een knop moet drukken. Laten we hopen dat dat bij ene Donald ook het geval is. Waarom ze die goedkeuringsknop niet hebben geplaatst bij de afdeling Garanties van het kantoor in Rotterdam waar de aanvraag wordt behandeld? Bankgeheim!

Het is gelukt! De aanvraag voor het Carnet is verstuurd, incl. de bankgarantie, de visa voor Turkije zijn geprint en de paspoorten met visa voor Iran zijn binnen. Hoewel onze aanvankelijke vreugde, toen die werden bezorgd, snel omsloeg in twijfel; verkeerde ingangsdatum dachten wij. Gelukkig hoorde Wim toen hij vrijdag bij de ambassade was dat wij het verkeerd hebben begrepen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dus het kan niet saai genoeg zijn onderweg naar Avoriaz. Even de voorpret beleven, die we thuis hebben gemist. In Villey Saint Etienne, waar we donderdagnamiddag stoppen, is het in elk geval dik voor mekaar. Vrij zacht, beetje zon, windstil en we staan helemaal alleen langs het kanaal van de Marne naar de Rijn. De lach van de groene specht schalt door de lucht en z’n familieleden roffelen er driftig op los. Gerda zag op haar wandeling staartmezen plus een zwarte mees, vogel van de dag. Een nabije merel verzorgt een vroege voorjaarsserenade, terwijl madeliefjes uit alle macht proberen hun blaadjes te ontvouwen.

Menu van de dag: verse tonijn, pasta, sperziebonen.

Vrijdag. Afgezien van wat plotse, oorverdovende anti-Poetinmanoeuvres van de Franse luchtmacht, was het een rustige nacht. Beetje fris nu en dan, morgennacht hou ik m’n sokken aan. Over fris gesproken, de koelkast doet het niet. Maar er is hoop: Gerda heeft een tijd geleden op aanraden van Camper Centrum Amersfoort (technische avond) ergens een stekkertje losgetrokken. De motor van de waterkraan werkt dan niet, waardoor de waterleiding helemaal leeg kan worden geblazen en er geen gevaar is voor bevriezing.

Mijn hoop is dat de stroom voor de koelkast via datzelfde stekkertje moet en dat ie daarom nu niet koelt. We zullen het zien.
Hoor ik iemand zeggen ‘wintersport…geen koelkast nodig?’ Nou…vanmiddag staat de thermometer op 16,5C. En nee, vergeleken met de Zuidpool mag het geen naam hebben, maar toch.

Omdat Wim onze paspoorten heeft, reizen we voor het eerst zonder paspoort. Gelukkig blijkt het Verdrag van Schengen nog in werking. Wel zien we bij een tolpoort de douane in de weer. Volgens Gerda controleren ze dichte witte busjes en zwarte mensen met mooie auto’s. Doet me direct denken aan Typhoon. Dat hij aangehouden werd, vind ik niet gek; ik begrijp óók niet dat je met die muziek geld kan verdienen. Toch schijnen velen weg van hem te zijn, hij mag overal optreden, mensen zijn blij als hij in hun TV-programma komt… Elke keer denk ik ‘kom op Riet, hij is echt goed, probeer het mooi te vinden’. Het lukt niet, ik kan niet aan dat jongetje wennen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vier uur, Cluses. Hier eindigt onze snelweg en begint het laatste traject door de bergen. Op een parkeerterrein langs de rivier de Arve mag worden overnacht. Mooie platanen, openbare toiletten, een Spar en een Marokkaans theehuis met echte muntthee. Wat een verschil met zo’n munttak in een glas water. Le Break, heet de salon en het hangt er vol met grote foto’s van New York. Als we weer terug in de auto zijn, denk ik ‘stom, ik had een foto moeten maken van die jongen en z’n foto’s’. Kan morgen nog.

Menu van de dag: zuurkool, gerookte haring, pasta.