Vrijdag 24 mei 2019

6:45 uur, ik doe m’n ogen open en kijk tegen een aangeklede Gerda aan. Ze is er al helemaal klaar voor, pakt de verrekijker en roept: “Ja! Jan van Gent! Ik heb er één, vogel van de dag! En ik zie de kust. Ik denk dat we vroeger dan gepland gaan aankomen!” Even later trekt ze haar trui aan en verdwijnt naar buiten, dek 10.

Pfff…even bijkomen. Wat zal ik doen, nog even net doen of ik slaap, lezen of toch douchen. Gerda zei dat de douche goed is. Klopt. Genoeg water en de temperatuur ook okay. Alleen het douchegordijn is een #MeToo-geval, het blijft lijfelijk contact zoeken, maar ik krijg het onder controle. Genderneutraal is het, dat dan wel weer. Verder is er, ook letterlijk, geen wolkje aan de lucht.

Het blijft een apart gebeuren al die mensen op zo’n boot. Heerlijk om ze te bestuderen. Van de wat oudere paren, waarvan er bijv. eentje qua uiterlijk en/of gedrag niet om te harden is, probeer ik te zien waar die ander ooit verliefd op is geworden.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Aan alle Engelsen heb ik sterk de neiging om te vragen of ze vóór of tegen Brexit zijn. Te veel NPO1 geluisterd waarschijnlijk. Er zijn ook dingen die je niet bedenkt. Nadat de zon achter de wolken is verdwenen en het behoorlijk fris en winderig aan dek is geworden, vinden we binnen nog een paar lege stoelen bij een raam. Dan heb je ècht mazzel. Van achter mijn rug verschijnt een wanstaltig dikke man, die dicht achter Gerda gaat staan met z’n rug tegen een raam geleund. Zonder broek met riem zou zijn vetschort zeker tot half z’n dijen reiken. Het doet me denken aan mijn tijd als radiologisch laborante toen ik een bekkenfoto moest maken van een heel dikke vrouw. Ze stond in een wijd hemd tegen het apparaat aan waar de film in zat. Om de opname goed in te stellen, moet je de bovenrand van het bekken, de bekkenkam, opzoeken, die zo’n 5 tot 10 cm. onder de taille zit. Ik maar voelen door dat hemd heen: tevergeefs. Toen ik op den duur haar hemd optilde, bleek dat ik de hele tijd tegen één van haar borsten had zitten duwen! Inderdaad, zo laag hingen die.

Goed, terug naar die man achter Gerda. We zitten dus bij dat raam en ik kijk recht op de ingang van het restaurant, zo’n vijf meter verderop, waar een paar jongedames de gasten ontvangen. Met korte tussenpozen hoor ik steeds het slurpende of reutelend geluid van een koffiezetmachine met zo’n pijpje voor de melk. Ik weet niet goed hoe ik het moet noemen omdat we thuis niet zo’n apparaat hebben. Ik vraag me af of de meiden die de gasten ontvangen misschien tussendoor koffie zetten. Toch een beetje raar. Als ik het aan Gerda vertel, buigt ze nog verder naar mij toe en zegt zacht: “Nee joh, die man achter mij heeft een tracheacanule”.

Net als ik naar hem kijk, duwt hij een soort dik rietje door het gat in zijn hals, dat hij flink op- en neerhaalt. Het is overduidelijk waar het geluid vandaan komt. “Daarom zit ik zo voorover”, zegt Ger, “want dat kan ook wel eens spetteren!” Van die dingen. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Voorts behoren veel van de motorrijders tot een club. We hebben in elk geval een groep Hell’s Angels en een Harley Davidsonclub. De mannen passen volledig in het beeld dat als regel van hen wordt geschetst: 50/60 plus, tatoeages, grijs haar op het gezicht. Een karikatuur van zichzelf. Eén heeft er zelfs zijn hele hoofd laten tatoeëren, dit onder het motto van ‘hoe val ik binnen deze club nog op’. 

Plingplong! Oproep aan de passagiers: allemaal naar je autodek. Voor de terugreis weten we dat je bij die eerste oproep nog makkelijk een tweede koffie kan bestellen en opdrinken. We hebben toch wel 3 kwartier in de auto gezeten, terwijl er nog minstens drie herhalingen van de oproep kwamen. Eenmaal op Britse grond, hebben ze 5 rotondes op rij aangelegd, zodat de overige Europeanen kunnen wennen aan het links rijden. Niet gek.

We nemen de A1 richting Edinburgh en rijden tot Dunbar tussen prachtige bermen. Brem, meidoorn, kastanjes, koekoeksbloemen, lupinen, alles bloeit. En bij tijd en wijle uitzicht op zee. 

Dunbar is een oude vissersplaats, mede bekend zo lezen wij, om de rode aarde waarin de beroemde ‘Dunbar red’ aardappelen worden gekweekt. Ook de kerk waar we langs rijden, is gebouwd van roodachtige stenen. We parkeren voor een koffie- en theehuis met de naam ‘1650’. Ik weet niet of het daar aan ligt, maar het eerste bordje dat ik zie staan bij binnenkomst heeft de tekst: ‘We do not have WiFi, we talk to each other’. Multitasken hebben ze vast nog nooit van gehoord. Daar blijft het niet bij. Het volgende opschrift deelt mee dat je alleen cash kan betalen. God zij dank hebben we op de boot iets te dure Ponden gekocht. Het derde bordje vertelt dat je voor de WC om de sleutel moet vragen, aangevuld met de tekst ‘No prams’. Het blijft onduidelijk of de kinderwagens niet mee mogen naar de toiletten of dat ze sowieso niet welkom zijn in deze tent. Saillant detail: voor de WC moet je terug de straat op, dan de eerste steeg rechts tot je op een treurige binnenplaats komt vol vuilnisbakken. Draai dan je hoofd naar rechts en op een deur staat ‘1650’. Tot slot de mededeling ‘Last orders 15 mins before closing’! Ik denk: everything under control! Misschien is het een typisch geval van ‘Schot in de zaak’. 

Daarna kopen we groente in de dorpswinkel, die onverwacht goed gesorteerd is en vragen de weg naar een grote supermarkt, ASDA, alwaar we mogelijk een simkaart voor de iPad zouden kunnen aanschaffen. Niet dus. Hopelijk morgen in Edinburgh.

In en om Dunbar is het behoorlijk toeristisch en alle parkeergelegenheden met uitzicht op zee hebben een bord met het opschrift ‘No parking for the night’. Begrijpelijk. Ik denk dat het halve dorp en omstreken anders vol zou staan met campers. We gaan wat verder van de kust vandaan en vinden midden tussen de graan- en koolzaadvelden een plek naar ons zin. Veel bomen, heggen, struiken, vogels, vlinders en enkele passerende auto’s die ons tot nu toe met rust laten.