Zaterdag 4 juni 2022

Wat gebeurde er nog gisteravond? Nou er kwamen mensen uit het dorp om moerbeien te plukken of rapen bij de bomen op het parkeerterrein. Ik herinner me dat dat in Iran ook bijna een nationale sport was. 

Er vlogen twee zwarte ooievaars over en een enkele gier. Uit het dorp waaide nog even muziek onze kant op, maar dat gierde niet uit de klauw. Tegen elven reden er een paar auto’s het terrein op en gingen niet ver van ons vandaan staan, dan zijn we altijd alert. Wie zijn dat en wat komen ze doen? Na een poos wachten, kijk ik stiekem en dan zie ik dat het de twee campers zijn die we hier  eerder vanmiddag zagen. 

Vanochtend zit er op de elektriciteitsdraad schuin boven ons een mooie vogel. Gerda zag er gisteren zo één en vond het een bonte tapuit. Omdat ik van zo dichtbij de kop goed kan zien, twijfel ik eraan. We komen er zelfs met het vogelboek niet uit. Laten we hem uitroepen tot vogel van de dag. Even later zit er een andere vogel van z’n snavel te maken, maar die zie ik alleen vanaf de onderkant, waar ik niet wijzer van word. 

“Hij doet een kievit na”, zegt Ger. 

Ik: “Vogels zijn net mensen, ze doen elkaar allemaal na”. 

Zulke interessante discussies hebben wij al vóór het ontbijt. En dat is maar goed ook, want daarná komt er geen zinnig woord meer uit. 

Om half 9 gaan we met de eerste toer van het parkbusje mee om naar de gieren te kijken. Ons dak gaat naar beneden, zodat we de bus zolang ergens in de schaduw kunnen zetten. Daarna voorzien we een Nederlands echtpaar van mondmaskers, want zonder mogen ze niet mee met de excursie. 

Op een heuveltop staat de brandweer op de uitkijk. Bijna elke dag zien we wel ergens een auto met een brandweerman erbij, die hopelijk bij de eerste vlam alarm slaat. 

Na een minuut of tien heuvelopwaarts rijden, stappen we uit en maken een kleine klim naar de vogelkijkhut. Ik had verwacht dat die hut dicht bij de plek zou staan waar de gieren gevoerd worden, maar niks van dat al. De hut staat ver verwijderd van de heuveltop waarop een groepje gieren zich verzameld heeft en ze worden nu niet gevoerd. Er is sprake van af en toe bijvoeren; ze moeten zoveel mogelijk voor hun eigen voedsel zorgen. Door een gewone verrekijker kan je de vogels zien, is best leuk natuurlijk, maar om ze echt goed te zien, heb je een telescoop nodig, waarvan de gids er één uit de kast haalt. We zien zwarte gieren en op het laatst komt er een Egyptische bij. Ook zien we een paar raven, maar alles is zo ver weg dat mooie details ontbreken. We zullen wel verwend zijn, maar op andere reizen zagen we zomaar in het wild van vrij dichtbij gieren aan een kadaver pikken. Neemt niet weg, dat het leuk is om ook de gieren hier te zien. We kunnen kiezen om met de bus terug te gaan of in 50 minuten naar beneden te lopen. Het wordt de bus. Misschien ten onrechte denken we niet dat de wandeling iets gaat toevoegen qua vogelsoorten of uitzicht.

Ik snap nu wel dat het gratis is: je laat eigenlijk voor niks iemand niks zien. (Geintje!) 

Bij vertrek via het dorp Dadia krijgen we niet de indruk dat onze navigatie weet waar het over gaat. Wij willen door de bergen naar Arriana. Het eerste lukt: we rijden zeker 2 uur door de bergen, waarvan we 1,5 uur geen idee hebben waar we zijn. Erger nog: Waze en Google Maps weten het ook niet! Ik zal proberen korter te blijven dan onze dwaalweg. 

Het begint goed, vanuit Dadia kiezen we de juiste route. Op een gegeven moment stuurt de navigatie ons rechtsaf, waar niks mis mee lijkt. Toch vertrouw ik na een tijdje de weg niet en dan bedoel ik de fysieke toestand ervan. Het gras groeit door het beton en/of asfalt heen en er hangen en groeien zoveel struiken over de weg dat er regelmatig een hele weghelft door wordt versperd en je, ook in bochten, op de verkeerde helft moet rijden. Ik denk: dit kan geen reguliere doorgaande weg zijn, al is het maar tussen een paar dorpen. We komen, behalve één trekker, niks tegen en er is geen verkeer achter ons. Op een T-splitsing houdt het asfalt op, we kunnen kiezen tussen links grind en zand en rechts zand en grind. We worden linksaf gestuurd en daarna houdt bijna alles op; internetsignaal en plekken waar je nog kan omdraaien. En áls er nog even signaal is, staat er ‘onbekende weg’. Ja, dat wisten we al! We kunnen nog nèt keren en gaan de hele weg terug tot de plek waar we rechtsaf sloegen. De weg die dan volgt, vertrouw ik evenmin, omdat die er net zo bij ligt als de andere en weer zijn wij de enige gebruikers. We rijden hoog, kunnen behoorlijk ver kijken en zien helemaal nergens daken of desnoods één dak, zodat je het vermoeden krijgt van levende wezens die op jou lijken. Ok, een stelletje wilde paarden.  

“Als dit weer eindigt in het zand”, zeg ik tegen Ger, “dan bel ik 112, leg onze toestand uit en vraag of ze ons hier uit kunnen gidsen”. Zover komt het niet, de snelweg doet zijn naam eer aan….maken dat we wegkomen! 

Tijd voor de Pinksterboodschappen bij de Lidl. Gelukkig krijgen we geen bezoek! 

Het is de heetste dag tot nu toe en Gerda zou graag weer bij het koele kerkhof gaan staan, waar we enkele dagen geleden sliepen. Ik ook, maar het is te lang rijden voor vandaag. Met behulp van  Park4night, waar we hier eigenlijk niet veel aan hebben, komen we aan de rand van de stad Xanthi in de schaduw te staan bij een park. Het is een komen en gaan van auto’s met mensen die…ja, wat? Geen idee, de sfeer is vriendelijk en nu ik dit schrijf, uurtje of tien, zijn de meesten aan het vertrekken. 

Vogel van de dag: zwarte gier.

Menu van de dag: rijst als gisteren, roerbak rundergehakt met ui, knoflook en ras el hanout, roerbak kool, wortel, courgette. 

Ik wens ons een rustige nacht.