Zondag 28 mei 2017

Het moet niet gekker worden: een skeeler op het strand! Dat er koeien op het strand lopen, vinden wij al gek. Wat moeten die beesten daar nou? En ’t is niet per ongeluk want de koeienwachter heeft ze er persoonlijk afgeleverd. Je zou denken, die beesten maken dat ze zo snel mogelijk bij het schaarse gras komen dat achter het strand groeit. Niks daarvan, ze blijven een beetje sloom in het zand rondhangen.
En die skeeler? Hetzelfde verhaal, die maakt niet dat ie op het asfaltwegje komt dat hier langs zee loopt, maar blijft op het strand over het autospoor snelwandelen. Zo zou je ’t kunnen noemen, van draaiende wieltjes is geen sprake.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Weinig vogels zijn er. Een sporadische meeuw, die door tegenlicht niet te herkennen is en een soort reiger, die Gerda doet denken aan een woudaapje. Echter om dat zeker te weten, heeft ze ook hem te slecht kunnen zien.
Anders misschien dan zijn naam doet vermoeden, was de nachtegaal stil vannacht. De honden hielden het lang vol en zwegen pas toen het licht in de auto uitging.

Ik vind dat het er langs de kustweg wat welvarender uitziet dan elders in het land. De winkels lijken net iets beter qua assortiment en kwaliteit en de bebouwing ziet er ook beter uit. Er staan bijvoorbeeld aardig wat, voor hier goed uitziende appartementsgebouwen.
Meer slagers, hoewel dat natuurlijk toeval kan zijn. We kopen rundvlees bij een jonge slager, die direct zijn Engels sprekende vriend er bij roept. Die fungeert als tolk en wil natuurlijk tegelijkertijd van alles van ons weten. Wat gaat het allemaal een stuk makkelijker als je elkaar verstaat.
We staan met z’n allen (je begrijpt dat het niet bij één vriend blijft) rond het gehaktmachien, waar de slager naast het vlees, ook wat vet bovenop heeft gelegd. Ondanks het feit dat ik heb gezegd dat ik het vet er niet bij wil, probeert hij op het laatst toch wat vet er doorheen te duwen, waarop ik het resoluut opzij schuif. Grote hilariteit. Na nog wat grappen over en weer eindigt het met een groepsfoto inclusief zak gehakt. En dan vergeet ik te vragen of ze die naar me willen doorsturen, de foto dus.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

In Astara rijden we langs de haven, die zo te zien niks voorstelt en controleren we het strandleven. Beetje treurige boel: afdakjes met tenten er onder, een verlaten speeltuin, gesloten winkeltjes, wat misschien komt door de ramadan, die is begonnen. Er zijn weinig mensen op het strand dat er hier schoon uitziet. Aan weerskanten van dit stuk strand staan hoge afscheidingen en we vragen ons af of daarachter misschien het vrouwenstrand is.
Na Astara beginnen de dicht beboste heuvels weer, waar de Iraniërs erg trots op zijn en die ze de jungle noemen. Langs dit stuk van de grens met Azerbeidzjan is alles groen, behalve de wachttorens van het leger, die zijn licht gekleurd met camouflagevlekken er op. Aan onze rechterkant loopt prikkeldraadversperring.
Alle rustplekken met winkels langs de weg, waar het anders wit ziet van de auto’s, zijn verlaten, de restaurantjes gesloten: ramadan. Een enkele verkoper zit wat treurig naast zijn hoog opgestapelde potten honing. Opvallend veel waterpijpcafé’s trouwens: ook allemaal leeg.

Hotel Parla, een pretentieus uitziend gebouw. Vlotte, Engels sprekende receptioniste. Ja, we kunnen koffie en thee drinken met WiFi er bij boven in de coffeeshop. Fijn. Totdat er ineens een mannetje bij komt, die haar zacht in het Farsi begint te souffleren en na een halve minuut vertelt ze me dat er helaas geen WiFi is.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Waar hebben we dat eerder gehoord? O ja! …. een paar uur geleden nog bij een ander hotel. Eerst wel WiFi tot er een hoger geplaatste man bij kwam, die vroeg of we een kamer zochten. Toen dat niet het geval bleek waren er plots ‘problems with the WiFi’.
En dan te weten dat die hotels helemaal uitgestorven zijn. Je zou denken, haal klanten binnen, wees gastvrij, verkoop thee en koffie en vraag desnoods een tientje voor de WiFi. Hoe erg kan het zijn?

Ineens zegt Gerda: “Kijk daar dan, dat is die hoge berg, die hier ligt”.
Inderdaad, door de nevel zou je hem bijna over het hoofd zien, al moet je dan van hoge huize komen, want de Kuh-e Sabalan, zo heet hij, is 4811 meter hoog.
Later wordt het helder en trekken de wolken rondom zijn top weg. Wat is het toch altijd mooi om te zien hoe zo’n berg daar in alle stilte zichzelf ligt te zijn. Misschien komt het omdat ze de geschiedenis van de aarde in zich verborgen houden.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Van Ardabil naar Meshgin Shahr en dan hebben we het zo langzamerhand gehad voor vandaag. We stoppen zomaar langs een rustige weg met graanvelden en uitzicht op de besneeuwde ‘reus’, waar ik het net over had. Daarmee niets ten nadele van de andere, lagere bergen die aan de horizon liggen. De zon schijnt uitbundig en met wat wind er bij is het heerlijk buiten zitten.

Menu van de dag: rundergehakt met ui, citroensap, knoflook, vijfkruidenmix. Rijst. Groentenschotel van rode en groene paprika’s en courgette.

Vogel van de dag: alpenheggemus. Toen ik op weg was naar het natuurtoilet zag ik er twee. De ene zat zo mooi met zijn rug naar me toe, dat ik hem in het vogelboek direct dacht te herkennen.