Zaterdag 11 mei 2024

Een leuk verhaal over een hond: de zwerfhond die er gisteren was toen we hier arriveerden, jankte mee met de moskee. Als de imam even pauzeerde, deed hij dat ook en hij viel direct weer bij als het gezang verder ging. 

Toen hij steeds blafte omdat hij andere honden zag lopen, heb ik de dazer (ultrasone hondenverjager) die we hebben geleend, uitgeprobeerd. Dat was in zoverre een succes dat hij stopte met blaffen, maar verder niet leek te schrikken en niet wegliep. Nu kan dat zijn omdat ik het apparaat vanuit de auto gebruikte en niet goed kon richten of de hond is een beetje doof. 

Vlak voor ons vertrek, kwam er een andere hond aan, waarbij Gerda maar één keer een signaal hoefde te geven en het dier liep weg. 

Onze nachtrust werd twee keer verstoord: een stel honden dichtbij de auto begon samen tekeer te gaan, maar trok vrij snel daarna blaffend verder en ja, de imam natuurlijk tegen het ochtendgloren, want we staan weer bij een moskee. Zei ik dat al? Je bent er hier nooit echt ver vandaan. Misschien zijn we ook in een wat conservatieve streek, want we zien veel volwassen vrouwen met een hoofddoek, sommigen zelfs helemaal in het zwart: hoofddoek plus lange jurk.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het terrein waar we staan, ligt bij vier identieke gebouwen, die qua architectuur voor hier wel apart zijn. Wat opvalt, is dat er alleen maar jonge mannen lijken te wonen, we zien hen buiten èn als ze binnen zijn en zich bij de ramen vertonen. Geen meisje te bekennen. Er staan wat woorden op het gebouw, die volgens de vertaalapp zoveel betekenen als ‘ministerie geschikt en sport’. Word je niet echt wijzer van. 

De jerrycan vullen we bij de moskee, dat doen de andere overnachters ook. Door de regen van gisteren en daarna al het stof, zijn de auto en het zonnepaneel smerig. Het laatste maak ik nog even schoon voor we gaan, want stroom muss sein! De zon schijnt, een beetje wolken, heerlijk weer. Nog wel veel wind van zee. 

Om een uur of tien rijden we naar de boot, waar het niet druk is. Dat is een ander verhaal dan toen we hier gisteren aankwamen: een immense rij toeristenbussen! Voor een Euro of 7 mogen we meevaren naar Çanakkale, over de Straat van de Dardanellen(!), duurt een minuut of 20. Op de boot verkopen ze ouderwetse filterkoffie, zoals wij die thuis nog steeds maken, je gelooft het niet. Alleen smaakt die van ons naar koffie. Om half 12 meren we aan en omdat we niet weer een soort snelweg naar Ezine willen nemen, besluiten we om gewoon steeds rechts aan te houden, zodat we de kustlijn naar het zuiden kunnen volgen. Dat resulteert in een wirwar van smalle straatjes, waar te veel en te grote auto’s parkeren en zich doorheen wurmen. Het komt goed hoor, ons wegje staat niet op de kaart, maar loopt prachtig langs zee met de bijbehorende uitzichten. En wat fijn is: de bebouwing langs de kust houdt op. Na Eceabat en Çanakkale hadden we alweer genoeg van steeds hetzelfde soort flatgebouwen, kinderspeeltuintjes, parken, restaurants etc. Hetzelfde hebben we als we in Spanje of Frankrijk langs de Middellandse Zeekust rijden: eindeloze herhaling van, naar ons idee, vrij smakeloze architectuur. En dan ziet het er daar nog aanmerkelijk welvarender uit dan hier.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Omdat het niet zeker is, dat in Turkije ‘s zondags alle winkels open zijn, stoppen we nog even bij een kleine Migros, zodat we morgen niks tekort komen! 

Lunch aan de kant van de weg bij zee en nog steeds harde wind. Daarom blijft de temperatuur misschien op 19° hangen, prima. 

Bij het pinnen van Lira’s maakten we trouwens een foutje: je moet op het scherm ‘zonder DCC’ kiezen en wij kozen ‘met’. Het heeft er mee te maken dat, in het laatste geval, de bank de wisselkoers bepaalt (geloof ik). 

We blijven de secundaire weg volgen, die hoe langer hoe meer tertiair wordt; van asfalt naar kinderkopjes, soort Paris-Roubaix, hoe lang gaat dit door, tot onverhard met scherp grind en kuilen. Eerste en tweede versnelling. 

Bij Üvecik komt het asfalt terug en over Geyikli rijden we naar Daylan. De plaats zelf nodigt niet zo uit, maar er is een bescheiden vissershaven en een parkeerplaats aan zee vol met kleine restaurants, waarvan ik zo op het uiterlijk de kwaliteit in twijfel trek. Kan geheel onterecht zijn, maar ik wil liever thuis eten, terwijl Gerda de uitdaging wel aan zou gaan. Daarbij speelt mogelijk mee dat we dan op één van hun(?) parkeerplaatsen zouden kunnen overnachten. Ik ben ook wat beducht voor nachtelijke onrust daar…het is zaterdag!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Op Park4Night is een alternatief en terwijl we daarnaar zoeken, zien we een afslag naar zee, waar Gerda al eerder een camper zag staan, zegt ze. Die staat er nog en verbodsborden zijn er niet. Wat een mooie stek zo direct aan zee. Ger vraagt even aan de Engelsman of zij ook denken dat je hier mag blijven vannacht. Ja, zij blijven en wij doen mee. Het Carnota-effect, alleen doen we het nu zelf! Het is 21° en de wind neemt af. 

Morgen willen we bij een opgraving gaan kijken, die hier dichtbij is: Alexandria Troas. En er is er nog één denk ik, Kolonia. 

Menu van de dag: roerbak van paprika, ui, wortel, knoflook, courgette, omelet, rauwe ham.

Vogel van de dag: gierzwaluwen hier bij zee.

De Engelsen hebben een hond en bij het uitlaten, komen er twee zwerfhonden, die contact willen. Het is fantastisch om te zien, hoezeer de Engelse vrouw hun hond onder controle heeft; ze hoeft maar een gebaar te maken (geen geluid) en de hond doet precies wat ze wil. Jullie snappen het: dat zie ik graag! 

Wat verder opvalt: heel veel oorlogsmonumenten en -begraafplaatsen. Nog geen tijd besteed aan het zoeken naar welke oorlog of oorlogen.