Maandag 6 juni 2022

Het was een behoorlijk groot feest in het restaurant gisteren, met tot ver in de avond een va et vient van gasten. Degenen die vertrokken hadden een bloem bij zich en wat mij opviel was dat er veel vrouwen alleen arriveerden. Er was muziek, beschaafd en niet te hard. 

Zes uur vanochtend: donder en bliksem, gevolgd door regen, temperatuur 19°, het geluid van de hop. 

Gisteravond appte Gerard ons het geluid van een vogel die ze steeds horen roepen. Het bleek dezelfde te zijn die wij op veel reizen hoorden, ook weer op deze reis, en die ik ‘de fluiter’ noem. Om de paar seconden steeds diezelfde fluittoon en dat kan heel lang doorgaan. Gerda dacht nu direct aan een uil en wel aan de dwergooruil, en dat komt weer omdat vriendinnen ons erover hadden verteld. Volg je ‘t nog? Even gecheckt op internet en jawel! 

En nu we het toch over dieren hebben: er vechten regelmatig schreeuwende dieren bij ons in de buurt als we naar bed gaan, gisteravond ook weer. Ik denk niet dat het met ons heeft te maken. Voorts zagen we in het Dadiawoud ook nog een ree. Het busje stopte er speciaal voor en de chauffeuse maakte foto’s. Ik dacht nou, dat zal wel een bijzonder soort zijn. Staat er in de folder ‘roe deer’ (cervus capreolus) wat volgens mij een gewone ree is, die we thuis ook hebben, bedoel ik. En rare capriolen maakte het dier niet.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Gerda ziet vanochtend een kleine ijsvogelvlinder en de gele luzernevlinder. Twee puttertjes komen naast de auto zitten: vogel van de dag. Achter de auto liggen een drol en een condoom, de eerste is vers. Tot zover de mededelingen m.b.t. wat groeit en bloeit en ons altijd weer boeit. 

Wat apparatuur betreft, nemen wij afscheid van ons koffiezetapparaat. Al jaren zet het tijdens onze reizen verse filterkoffie voor ons, maar nu zit de klad erin of misschien wel de kalk. Het water loopt heel slecht door en er zit een uur tussen het moment van aanzetten en inschenken. Er is maar één oplossing ben ik bang: oploskoffie! 😫

Half 10: de zon gaat het winnen van de wolken. 

Het kerkje boven op de heuvel, waar we vannacht stonden, is niet zomaar wat; het is de Agios Georgios, post-Byzantijns uit 1836 en o.a. bekend om de bijzondere fresco’s. Vóór we hier vertrekken, willen we er graag even binnen kijken. Dus koffie drinken bij de kerk en daarna de boel bewonderen. De opening is vanochtend van 7 tot 12 uur staat er op het bord. Niet dus, deur op slot en niemand te zien. Aha! Wel twee telefoonnummers, laat ik eens wat proberen. Het eerste nummer, man aan de telefoon: “No speak English”. Ik noem de naam van de kerk en probeer wat simpele Engelse woorden om uit te leggen dat we graag willen bezichtigen, maar geef na een poosje de moed op. Tweede nummer: er wordt weer opgenomen en daarna valt er een diepe stilte, hoewel de verbinding niet wordt verbroken. Ik stop ermee, dan maar niet, wel jammer.

 

 

 

 

 

 

 

 

Terug naar de auto en de tweede kop koffie. Die hebben we nog niet op of er komt een rood autootje op ons afrijden, een man gooit het portier open en roept: “You telephone?” Nou ja, dit geloof je niet! Hij wenkt dat we mee moeten komen en als wij die honderd meter hebben afgelegd, staat hij al bij de deur van de kerk mèt een priester! Die zat blijkbaar ook in de auto. 

We moeten even wachten tot de priester het alarm heeft uitgezet en de andere man een paar dingen heeft gekust en dan begint de rondleiding. Het is aardedonker en ik denk steeds straks floept ineens het licht aan. Nee dus, we moeten het doen met het schaarse daglicht dat door de kleine getraliede ramen naar binnen glipt. Natuurlijk wennen je ogen, maar de schilderingen op het plafond bijvoorbeeld, kunnen we nauwelijks zien. Het is een fantastisch interieur en als het donker de kleuren van de kunst moet beschermen, is dat het honderd procent waard. De priester licht af en toe wat objecten bij met zijn telefoon; zo blijft hij eindeloos schijnen op een tapijt, en zolang hij schijnt, blijven wij bewonderend staan. 

De andere man vertaalt de dingen die hij ons wil zeggen met zijn telefoon. Daar zijn lieve dingen bij, zoals uitspraken over hoe de schoonheid en de sfeer hier hem beroeren.

 

 

 

 

 

 

 

 

Ondanks het weinige licht probeer ik toch wat foto’s te maken, waarvoor we alle tijd krijgen. Aan het slot van de rondleiding komen er ineens nog drie priesters binnen lopen en ze leggen ons uit dat er een mannen- en een vrouwenafdeling is in de kerk en dat (sommige?) vrouwen het hoofd moeten bedekken. Ze zijn allemaal even aardig; niks van God God nou moesten we voor die trutten naar de kerk komen. Na nogmaals onze hartelijke dank uit te spreken, vertrekken we via de Lidl richting Méteora. Gewoon de route intikken, hup! 259 kilometers. 

Voor wie het niet weet – ik wist het ook niet- daar zijn zandstenen pieken te zien, waaraan diverse kloosters ‘hangen’. Het is een soort route die je rijdt, denk ik en vast de moeite waard. 

Bij Grevená verwisselen we de autobaan voor een gewone weg en gaan uitkijken naar een plek om te overnachten. We hoeven vandaag niet echt bij de kloosters aan te komen. 

Bij Agioi Theodoroi gaan we de weg af omdat het een heel relaxed dorp lijkt en zo te zien ook wat ruimte heeft om met de auto te staan. We zijn toch nog aardig lang bezig om de boel te verkennen en iets te vinden dat naar ons beider zin is, maar het lukt. 

We staan gewoon op een hoek van een straat aan de rand van het dorp, bij een onooglijk parkje, een kinderspeelplaats en het kerkhof. Op al die plekken is het even stil. 

Het begint te regenen met af en toe wat onweer erbij. De regen komt in buien met droge periodes tussendoor, wat koelt het heerlijk af!

Er zijn wat bewoners langsgekomen en we hebben de indruk dat ze het wel goed vinden dat we hier staan vannacht. Een man riep zelfs ‘beautiful!’ Alleen één vrouw, naast haar man in de auto, keek heel misprijzend. 

Menu van de dag: pasta als gisteren met wat paprika erdoor, broccoli, omelet, feta.