Zaterdag 7 juni 2025

Gelukkig gebeurde er niet veel hier gisteravond. We hadden het even met de Belgische buurvrouw uit Mechelen over de werking van de wasmachine en hun 25 jaar oude camper, waar geen goeie kachel in zit, zodat ze het af en toe te koud hebben. 

Voor een stelletje drukteschoppers, die in een T2 kwamen aanscheuren, was geen plaats meer op het terrein. 

Het water in het campingkeukentje is heet genoeg om er in af te wassen, scheelt ons weer gas. Voor wat hoort wat. 

Vanochtend 7 uur. Buiten is het 9°, halfbewolkt met enkele druppels regen en de kachel gaat op 8. 

Zaterdag wasdag. Ik haal 2 jetons bij de receptie, één om te wassen en één om te drogen, maar vergeet wasmiddel te kopen. Terug naar de vriendelijke jonge man, die me het halve bekertje poeder kado doet. Daarna ben ik de jeton voor de wasmachine kwijt, zoeken, zoeken….. gevonden op een ongebruikelijke plaats. Dat komt omdat het een beetje stressen is want er wordt veel gebruik van de twee machines gemaakt en vandaag moet het wat ons betreft gebeuren. Als de was klaar is, is de enige droger bezet. En…ik ben de jeton voor de droger kwijt. Had ik bij de receptie laten liggen toen ik het waspoeder ging halen. Goed bezig Riet. In afwachting van de beschikbaarheid van de droger, hangen en leggen we de was zo goed mogelijk in de bus, in de hoop dat alles voor ons vertrek naar de oude stad toch nog even in die droger kan.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het vervelende is dat niemand de droge was eruit komt halen, als het programma is afgelopen. Wij hebben geen zin om te wachten en besluiten om de trommel leeg te halen. Alle droge kleding leggen we netjes op een stapel en dan zijn onze kleren aan de beurt. Als we die er na een kwartier uithalen, zijn ze al zo goed als droog. We kunnen gaan. 

De tramhalte vinden we vlot, kaartjes kopen is een ander verhaal. De mensen vóór ons, ook toeristen, komen er niet uit en blijven maar bezig. Iemand vertelt ons dat we ook bij de halte aan de overkant kaartjes kunnen kopen, welke richting je op moet, maakt niet uit; de tickets zijn een uur geldig. Omdat we de moeite die het kost net hebben gezien, vragen we direct hulp aan een Noorse jonge vrouw, die ook even moet nadenken want deze digitale voorzieningen zijn nieuw. Het lukt, je krijgt geen fysiek kaartje, bij controle laat je op je telefoon de afschrijving zien. Goed, bij ons wordt dat de IPad.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Er zijn aardig wat tussenstations met interessante namen. Zo rijden we over Paradis, Slettebakken, Sletten en Florida naar Bergen Senter. Daar stappen we uit in een beetje parkachtige omgeving, waar ik op één van de gebouwen het woord KODE zie staan. Komt goed uit want we wilden naar het Kode Art Museum van hedendaagse kunst. In het museum vragen we wat informatie en dan blijkt dat er dicht bij elkaar drie Kode-musea zijn. Voor moderne kunst moeten we in één van de andere zijn, geeft niks, kwestie van een straat oversteken. Met je kaartje kan je niet alleen in alle Kode-musea terecht, ook o.a. in het Grieg Museum, maar….alleen vandaag! Dat gaan we niet redden, want alle musea gaan om 16:00 uur dicht en de rit naar het Grieg Museum kost, als ik het me goed herinner, zo’n veertig minuten. Dus we houden het bij dit museum en gaan daarna de oude stad in. 

We zien de expositie ‘What she said’ van Lotte Konow Lund (geboren 1967). Bergen wordt omschreven als haar ‘home town’ en haar werk onderzoekt en belicht sociale thema’s zoals klasse, feminisme, religie en geweld. Ze gebruikt technieken als video, beeldhouwen, tekenen, schilderen en printen. Mij boeit haar werk wel, niet alles in gelijke mate, maar toch. Bij Gerda is dat niet echt het geval.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bij de lunch in het restaurant van het museum eet ik een aparte Noorse dagsoep (denk ik), Gerda bestelde en begreep dat het aardappelsoep is. Zo te zien, klopt dat en verder zie ik peper en groene olie. Smaakt niet slecht, maar je kan ook zonder. Bij het eten krijg je ongevraagd en gratis een karaf kraanwater. Ook is er een plek in het restaurant waar drinkwater gereed staat voor klanten om zelf in te schenken. 

Naar de oude stad (Bryggen) is het een kwartier lopen, maar wij doen aan vrije uitloop en maken onze eigen omwegen. 

Eerst komen we langs een indrukwekkend gebouw, dat wel een opknapbeurt kan gebruiken en het Nationaal Theater blijkt te zijn: Jugendstil uit 1909. Ervoor staat een standbeeld van Ibsen. Met onze omwegen komen we terecht in leuke wijken, o.a. in een wijkje achter de vismarkt, waar de houten huizen bijna allemaal wit zijn geschilderd. Het straatje Knösesmauet is er beroemd om. Er lopen niet veel toeristen ook, heerlijk. Om in Bryggen te komen, moeten we de beroemde vismarkt over, waar je wel gek wordt van de mensen. We gaan er snel doorheen en Gerda zegt: “Ik heb eens goed naar de vis gekeken, maar die van Peter is beter”. Peter is onze visleverancier, die sinds een paar jaar zijn schoonvader Klaas is opgevolgd.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ook in Bryggen is het druk, maar de sfeer is goed en er staat een stel mooie oude pakhuizen langs de kade. Deels is het een doolhof: als ik op zoek ga naar een WC moet ik me door drie uiterst smalle steegjes, zeg maar gangen, wurmen en door twee restaurant/cafés dwalen met verschillende étages, die in elkaar over lijken te lopen. Ook zijn er op verschillende locaties kleine pro-Palestina demonstraties gaande, die later samen verder gaan in een grotere mars. 

Het wordt tijd om terug te lopen naar het vertrekpunt van onze tram. Het was een leuke verkenning van een stukje Bergen, stad van jonge mensen, zo lezen we. 

Wat ook opvalt, niet alleen in Bergen, dat we met enige regelmaat regenboogvlaggen zien wapperen en vandaag lopen we over een zebrapad, waarvan de stroken tussen de witte banen in de kleuren van de regenboog geschilderd zijn. Had ik nog nooit ergens gezien. 

Weer op de camping moeten we vreselijk lachen als een jonge man de code van de toegangsdeur naar toiletten etc. is vergeten. Hij loopt terug naar z’n camper en als hij voor de tweede keer bij de deur komt, zegt Gerda: “Hij is het vast weer vergeten”. En verdomd, ze heeft gelijk! Net als hij met een kwaaie kop weer terug wil lopen, komt er iemand het gebouwtje uit. Omdat we zo dicht bij die deur staan, roepen we met enige regelmaat de code naar mensen die hem vergeten zijn. Daar hoeven we de deur niet eens voor open te doen, want iedereen hoort ons dwars door de daktent heen. Zo ook vanavond weer bij twee mannen. Even later klopt er één van de twee op de deur of we geld kunnen wisselen, hij heeft 10 Kronen nodig voor de douche. Ik diep een paar Noorse munten op uit mijn jaszak, weet niet eens meer hoe ik eraan gekomen ben, en hij neemt ze mee. Na het douchen komen ze weer samen langs om de munten terug te brengen. We raken even aan de praat omdat ik hoor dat hij een Belg is. Je gelooft het niet, als ik zeg dat ik uit West-Zeeuws-Vlaanderen kom, roept hij ‘Retranchement’ en ‘Terhofstede’. Voor mij zijn dat plaatsen vol warme herinneringen aan logeerpartijen bij mijn opa en oma. En nog veel meer. 

Menu van de dag: klein beetje pasta van gisteren, rauwe Noorse ham, roerbak ui, champignons en courgette met wat gemalen koriander. 

Morgen naar het Grieg Museum. Volgens het onderzoek van Gerda is het geopend op zondag. 

We gaan het zien!