Zondag 15 mei 2022

Wat een gekwinkeleer om ons heen! Voor het ontbijt zien en horen we puttertjes, de (Vlaamse) gaai, geelgors, zwarte mees, merel en de zwarte roodstaart. En dan natuurlijk ook alles wat we gisteren al zagen en hoorden. Ger mag kiezen en de vogel van de dag wordt: de geelgors. 

Na een zonnig ontbijt en koffie komt de gastvrouw ons bij de bus goedemorgen wensen. Wij dachten: eerst even alles gereed maken voor vertrek en dan gaan we hen bedanken. Maar ze is ons voor. Geen probleem, ze is aardig en staat bovendien zomaar voor niks een stuk van haar privacy af om sojouners net als wij te ontvangen. 

Leuk woord hè, sojourners. Ik kende het niet, maar maakte er kennis mee in het boek Herkomst. In de jaren ‘90 was er een marswagentje dat zo heette, en het wordt ook gebruikt voor iemand die tijdelijk ergens verblijft. Nou, passend toch?

Ze begint te vertellen dat ze ooit verkering had met een Nederlander en dat ze mensen kent in Amsterdam. Daarbij noemt ze namen, die ons niets zeggen. Ze haalt een herinnering op aan een Amsterdams café waar de vloer met een laagje zand was bedekt en ze wordt hoe langer hoe enthousiaster, alleen wij willen vertrekken. Wel leuk dat ze een eigen bedrijf heeft (denken we te begrijpen), iets in de kunstsector en dat er een Amsterdamse vrouw bij haar werkt. 

Als ze vraagt of we een chemisch toilet aan boord hebben, wordt het echt tijd om afscheid te nemen. Het gaat iets te ver om haar uit te leggen hoe en waar wij onze behoeften doen. Misschien is ze ongerust dat we haar gras hebben ondergepoept. 

Tactvol maken we een eind aan het gesprek, geven haar een bedrag voor de fooienpot, dat ze eerst voor de vorm weigert en bedanken haar nogmaals hartelijk. 

O ja, op onze opmerking dat we de haan nog niet hebben gehoord, zegt ze dat hij wèl kraait, maar alleen op ‘ongebruikelijke tijden’, soit. Misschien komt de uitdrukking ‘er kraait geen haan naar’ hier vandaan. 

Verder loopt onze relatie met de navigatieapp Waze bij tijd en wijle nog flink uit de rails, beter gezegd: we zijn nog regelmatig samen de weg kwijt. Vandaag wil ze ons vóór Frankfurt, bij Montabaur, de A5 afsturen, maar dat doen we niet en terecht. 

Later, bij Mannheim is het weer gezeik; we worden plotseling naar Saarbrücken gedirigeerd. Gelukkig hebben we het snel door en op de eerste Rastplatz laten we Google Maps de fout herstellen. Op naar Stuttgart.

Echt mee zit het niet… Op de kaart ziet Ausfahrt 55 er heel geschikt uit. Net voorbij Stuttgart, wat kleinere plaatsen en een beetje landelijk denken we. Bij de afslag is het een drama; werkzaamheden, onbegrijpelijke omleidingen, namen van dorpen die we nergens terugvinden en landelijk is het al helemáál niet. Zo vlug mogelijk staan we ergens stil en zoeken uitkomst op Park4 night. Acht kilometer verderop: volgens een recensie een mooi parkeerterrein aan de Neckar, de woorden ‘super romantic’ worden zelfs genoemd. Wie wil dat niet. Het zwembad om de hoek nemen we op de koop toe.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het blijkt langs de Altbachter Strasse te liggen, in de plaats Deizisau. Inderdaad direct langs de rivier en op het eerste gezicht een prima plek. Die indruk is van korte duur; de parkeerplaatsen liggen vlak naast de Bundesstrasse, ze zijn ervan gescheiden door wat bosjes, maar eigenlijk sta je in de berm naast de weg, waar het razend druk is. Terwijl dat tot ons doordringt, zie ik aan de overkant van de rivier een trein voorbijrazen en dan heb ik het nog niet over het stijgende en dalende verkeer van Flughafen Stuttgart, die hier op steenworp afstand vandaan ligt. Om het beeld compleet te maken: we hebben uitzicht op een forse energiecentrale en de dorpsjeugd maakt gebruik van deze plek om wat te roken, flirten en quasi nonchalant tegen BMW’s aan te hangen. 

We zoeken een plek wat verderop langs de rivier waar minder auto’s staan en meer schaduw is. 

Op hoop van zegen! 

Eén ding is zeker: we slapen niet in de daktent. Gute Nacht, Freunde!