Donderdag 1 juni 2023

Vanaf het moment dat we gisteren aankwamen tot we vanochtend vertrekken, heeft er geen andere levende ziel dan wij hier een voet op het parkeerterrein gezet. Hoewel…twee, maar daar kom ik later nog op terug. Ik vind dat wel opmerkelijk, ik bedoel het terrein ligt in het centrum van het dorp, want tussen twee kerken. Daarbij neem ik aan dat de Spanjaarden de kerk ook graag in het midden houden, laat staan twee. 

En toen we gisteren moesten besluiten waar we zouden gaan staan, zei ik tegen Ger: “We gaan niet bij die laadpaal parkeren, want dan heb je kans dat er de hele nacht pal naast ons een elektrische auto staat”. Niet dus, misschien staan Spanjaarden niet graag voor paal of ze hebben geen elektrische auto’s of allebei.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Verder hebben we zicht op twee mannen op een dak, en zij op ons (!) die dat aan het restaureren zijn met van die halfronde dakpannen. Ze doen het rustig aan, en tussen het werk door gaan ze regelmatig op het schuine dak zitten om te telefoneren en te roken en stappen ondanks de helling van het dak soepel over de elektriciteitsdraden heen, die er zijn gespannen. 

Tja en dan de twee die wél voet op de grond rondom ons hebben gezet. Het heeft te maken met het h-woord en ik houd het zo kort mogelijk. Een man die in de buurt woont, liet gisteren zijn hond uit op ‘ons’ parkeerterrein. Dat wil zeggen: hijzelf bleef aan de buitenkant van de muur staan, die om het terrein is gebouwd, maar stuurde zijn hond vanaf die muur telkens het terrein op door er met kracht een lekke bal op te gooien, die de hond dan moest gaan pakken. Hij zorgde er voor dat de bal zover vloog dat de hond wel bij ons in de buurt ‘moest’ komen. Wij negeerden het geheel door de deuren dicht te doen en binnen te blijven. Al gauw scheet de hond in de buurt van onze auto, waarna het baasje natuurlijk echt wel vlak langs onze auto móest lopen om de drol op te komen halen. Dit is in grote lijnen het verhaal. Op den duur taaiden ze af. Vanochtend herhaalt het ritueel zich, behalve de drol, want de hond had zichzelf al geruime tijd zelfstandig uitgelaten in de buurt, o.a. op een weitje hiernaast, waar twee paarden lopen. Tijdens het hele gebeuren doet de baas niet anders dan naar onze bus staren en mijn idee is, dat hij het expres doet óf om ons te pesten óf om uit nieuwsgierigheid contact met ons te krijgen via de hond. Voor de goede orde: Gerda is het hier niet mee eens en denkt dat ik spoken zie.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Kort voor we op pad gaan, krijgen we ineens een tip van onze vriendin Anneke over een plek in de Picos de Europa waarvandaan je een uniek uitzicht hebt, de naam is Mirador de la Reina. Klinkt goed en het ligt bijna op onze route; we hoeven er alleen een kleine zijsprong voor te maken. 

Eerst maken we volgens plan de N625 af tot Cangas de Onís en daar genieten we erg van. Wat een mooie route en dat door een kloof…want eigenlijk zijn we niet zo gek op kloven. Zo zie je maar weer, niks is absoluut. 

Het zit allemaal mee: net als we trek in koffie hebben, ligt er in een flauwe bocht van de kloof een restaurant/bar, Puente La Huera. Lekkere plak cake bij de koffie en ze verkopen koeien- en geitenkaas. Dit keer kiezen we voor koe en als ie zo mooi smaakt als hij er uitziet, is er niks mis mee.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bij Cangas de Onís moeten we rechtsaf naar Covadonga (AS-114). Op dit punt staat een groot bord met P1, P2, P3, P4. We zijn bang dat dat betekent: veel (toeristen)auto’s… Vanaf de AS-114 moeten we de AS-262 op en dáárna het laatste stukje over de CO4 naar de Mirador. Tot deze laatste afslag hebben we goeie wegen, we waren op minder voorbereid. 

‘Neem op de volgende rotonde de tweede afslag’ zegt zij van Maps, dat doen we en staan dan voor een slagboom, die de hele weg afsluit. Huh? Voor een hokje staan een paar mannen van de toeristeninfo, die Gerda vertellen dat je ‘s ochtends voor 8 uur en ‘s avonds na 21:00uur op eigen gelegenheid naar de Mirador mag rijden. Gedurende de tijd die daar tussenin ligt moet je met een taxi of een bus. Dank u, we zijn al weg! Hier houden we helemaal niet van! 

Jullie begrijpen het: dit is een vreselijk toeristencircus. Als je grote borden ‘Artesanía en Souvenirs’ ziet, maak dan dat je wegkomt. Bovendien ligt er op de top van de heuvel tegenover ons nog een soort roze basiliek, die erg nep lijkt… net niet van marsepein…zoiets. Op de terugweg over de AS-114 genieten we weer volop van de uitzichten. Kortom als je toch in de buurt bent, rij dan onze route van vandaag.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Daarna beginnen we aan het laatste traject richting de kust. We tikken Revilla in als bestemming. San Vincente ligt mooi aan het brede water waar de gelijknamige rivier in zee komt. Op weg naar Revilla vinden we dat we te ver van de kust vandaan gaan en keren op onze banden terug. De plek waar je vrij onder de pijnbomen kan staan volgens de app, is niet meer: ingenomen door de camping en wat ze gelijk hebben. En pijnbomen, het woord zegt het al: ik ben er niet gek op. We rijden door, zien de zee en hebben er alle vertrouwen in. Terecht, ineens ligt daar Playa Gerra! What’s in a name! Dat kleine foutje in de naam vergeven we hen wel. 

Mooi strand, leuke plek, graslandje ook, niet gecultiveerd. Wat surfers, die hier slapen. Veel dagjessurfers, die naar huis gaan. Rust, douches, waterkraan. Op een bord staat dat parkeren hier € 10,- kost. Boeien! 

Menu van de dag: bloemkool uit de dorpssuper 🙄, gemalen kaas, ei en serranoham. 

Vogel van de dag: vloog weg voor we hem goed in beeld hadden! :)) 

Dieren van de dag: paar kuddes koeien op de doorgaande weg, met mooie koeienwachters. Het leuke was dat de kalveren gewoon bij de moeders waren. En: beter dan beren op de weg! 

Hoogtepunt van de dag: Gerda was in zee!