Zaterdag 15 juni 2019

Om half 8 is er nog steeds zon, een uur later heeft de nevel gewonnen. Guur dat het is! Om een uur of negen komen er alweer mensen naar de vuurtoren en de ruïne kijken, maken ook foto’s terwijl alles in de mist zit. 

Wij maken dat we weg komen en gaan eerst even in Wick kijken. Het is een vrij grote plaats, groter dan we sinds lang hebben gezien. Zoals we meestal doen, rijden we eerst naar de haven, daar valt altijd wat te beleven. Zeker hier vandaag! “Vlaggetjesdag”, roept Ger en ze heeft gelijk.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Alle boten die er liggen, zowel plezier als beroeps, zijn opgetuigd met veelkleurige vlaggetjes. We krijgen accuut zin in haring! Op een afstand zien we wat kramen staan, waarvan je kan bedenken dat ze Schotse nieuwe verkopen. Er op af, helaas tevergeefs. Alles wat ze verkopen is ‘goedbedoelde rotzooi’, zoals we tijdens een andere reis een man hoorden zeggen. Zelfs in de voormalige vismijn is geen vis te bekennen. Wel een aardige man, waarmee we even aan de praat raken. Als hij hoort dat we naar haring op zoek zijn, vertelt hij dat er geen haring meer aan wal komt in Wick, terwijl het eens de grootste haringhaven van Europa was. Er is nu veel offshore business. Op onze vraag antwoordt hij dat het feest van vandaag ten bate is van de plaatselijke reddingsbrigade: RNLI Wick Lifeboat Day. Het feest moet nog beginnen, zegt hij, maar daar wachten we niet op; we hebben belangrijker zaken aan ons hoofd en wel een ‘computerwinkel’ vinden.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Een paar dagen geleden kreeg ik tot mijn verbazing een mail van O2 dat mijn data van de eerste maand bijna verlopen is en of ik maar wil top-uppen. Huh? Ik heb een prepaid simkaart en bij aankoop uitgebreid besproken dat ik niks wil met een ‘abonnement’, maandelijkse hoeveelheid data etc. Gewoon: op is op en dan een nieuwe simkaart er in. Ik krijg bij zo’n mail een beetje het gevoel dat ik gepiepeld wordt. Aan de andere kant wil ik ook niet dat de internetdeur onverwacht voor mijn neus wordt dichtgeslagen. We komen in een winkel terecht bij twee sympathieke jonge mannen, die zo te zien computerreparaties uitvoeren. Ik leg uit waar het om gaat, één van hen loopt aan de hand van mijn ‘mobile broadband number’ alle gegevens door en komt tot de conclusie dat het er inderdaad op lijkt dat ze me door middel van deze mail wat geld uit de zak proberen te kloppen. Opgelucht vervolgen we onze weg door het centrum. Er zijn best veel winkels, alleen te weinig klanten lijkt het; een dooie boel. Nogal wat leegstaande horeca en de eettentjes die wèl open zijn daar loop je het liefst snel voorbij. Armetierige panden en huizen, grijstinten. En natuurlijk heeft het, misschien daardoor, samen met de robuuste bouwstijl, sfeer. 

Het nodigt niet uit om hier onze dagelijkse boodschappen te doen. “We tikken straks de Lidl in op de Garmin”, zegt Ger. Lijkt me een goed plan. Wick is groot genoeg om ergens een Lidl of Tesco te hebben. Klopt: een Lidl met veel Duitse campers op het parkeerterrein. Heerlijk, alles onder één dak èn: pimientos de Padron. We kunnen het niet laten om ze te kopen. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Teruglopend naar de auto zien we boven Burn Street de vogels van de dag: elegante visdiefjes. Ik had eerder al tegen Ger gezegd: “Kijk daar dan, Burn Street, daar kunnen ze inderdaad beter de fik in steken!”

Dan het haventje van Lybster: ik zou bijna het woord ‘schattig’ gebruiken! Wat ligt het mooi en rustig in de kleine baai. Alles is klein, de vuurtoren, Café Waterlines en de parkeerplaats van café Waterlines! Maar na 6 keer steken, staan we. Als je uiteindelijk staat, moet je er naar binnen, want het is privéterrein. Geen straf, we eten er de lekkerste krabsalade ooit. Het wordt gerund door (fantasie) twee oudere zussen en een puberkleinzoon die wat bijverdient. De ‘menukaart’ bestaat uit losse, handbeschreven papiertjes, die aan de muur zijn bevestigd naast een loket, waaraan je ook je bestelling doorgeeft. Door het loket kijk je de keuken in en uiteraard alléén cash betalen. De muren zijn beschilderd met een stroom haringen, beplakt met zilverkleurige haringen en er hangt een collectie knutselwerk van de leerlingen van de plaatselijke basisschool, thema: visvangst. Lybster was ooit de op twee na grootste vishaven van Schotland. Op een bord lezen we dat er in achttienhonderdzoveel 94 vissers in één klap zijn omgekomen! Nog vergeten te vragen of de krabsalade home made was.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het blijft erg mistig, zo’n 50 meter zicht en we komen moeilijk echt bij de kust. Omdat we vinden dat we bezienswaardigheden niet moeten overslaan, slaan we rechtsaf bij het bord ‘Hill o’ many Stanes’. Staat ook op de kaart. Nadat we het hebben gezien, vermoed ik dat de ‘a’ van Stanes een ‘o’ moet zijn. Het is een verzameling niet te grote natuurstenen, die op een veldje in de grond gestoken zijn. Mogelijk lang geleden, dat dan wel weer. Volgens de informatie zou het in de Bronstijd geweest kunnen zijn. 

De tweede bezienswaardigheid zijn de resten van een vroegere nederzetting aan de kust, 500 meter verderop. Is geen straf, want de zon meent het serieus. We tikken de 14° aan vandaag! Er naar toe lopen is heerlijk, eindelijk zonder storm en regen. Wat je uiteindelijk ziet, tja… is voor archeologen ongetwijfeld de moeite waard. Leken zoals wij zien het verschil niet tussen dit en de resten van een ingestort schuurtje langs de weg. 

Bij Helmsdale hebben we eindelijk succes, qua locatie voor de nacht. Bij de haven slaat iedereen rechtsaf, wij nemen de andere kant en komen over een mooi kustwegje bij een geasfalteerde uitsparing in de groenstrook naast het keienstrand. We passen er precies op. 

Het blijft droog, de bewolking is wat toegenomen, windkracht 6 à 7 en niemand is ons gevolgd. Heerlijk! We kijken nu westwaarts, dus mooie zonsondergangen zitten er niet in. Je kan niet alles hebben, zeggen ze altijd, maar volgens mij kan dat best.

In de bocht van het wegje staat een soort cowboyhuis.