Maandag 19 september 2016

De stationcar, die zich gisteravond laat met geweld op de parkeerplaats stortte, geen erg had in de rotonde, keihard tegen de rand botste en met veel intern gebonk en geknars weer op gang kwam, vinden we vanochtend op een hoger gelegen parkeerplek terug.
Zijraam open met een badhanddoek ervoor. De vloermat ligt buiten over de voorruit. Zo kan het ook.

 

 

 

 

 

 

 

 

Wat is de zee hier toch mooi; het water kleurt zachtgroen en is helder, je kijkt zo door de omslaande golven heen. Spierwit schuim. Hadden we dat thuis maar.
Voorlopig geen zee meer, vandaag begint de tocht door de Pyreneeën. Onder Anglet nemen we de D932 over Ustaritz. Je weet direct dat je in Baskenland bent; alles staat tweetalig aangegeven.
We komen ook door de plaats Espelette, beroemd om z’n piment d’Espelette. Nooit bij stil gestaan dat die hier ligt. Ik dacht altijd dat dit piment de Franse tegenhanger was van het Spaanse pimentón, maar op de reclameborden langs de weg lijken chilipepers afgebeeld en geen paprika’s.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Van de grens merken we niks. Voor je ’t weet ben je in Spanje. We nemen de afslag naar Urdazubi/Urdax omdat we willen stoppen met rijden en zien dat daar een klooster is. Onze ervaring is dat je bij bezienswaardigheden vaak ruim parkeergelegenheid hebt en dikwijls zijn ze ook nog mooi gelegen.
Het dorp ziet er welvarend uit, Baskische boerenstijl, het klooster zit aan de kerk vast. En, je gelooft het niet, de gehele voorgevel van het oude deel van het kloostergebouw is bedekt door een enorme reclamelap voor de Vuelta.

Middel van bestaan: toerisme. Iets teveel afdakjes met foto’s en info op het dorpsplein. ’t Is niet echt druk, duidelijk naseizoen. Het VVV is dicht, terwijl een A4 op de deur het tegendeel meldt. Déjà vu. Intussen meldt Ger al een gele kwikstaart en een sijs. Wat een indrukken doet een mens op in korte tijd! En dat moet allemaal weer verwerkt worden.

 

 

 

 

 

 

 

 

Voor drank en WiFi vinden we een topbar. Prima tapas, leuke lui, recht voor z’n raap. Ger neemt een bruin biertje uit de tap, ik een gele Izarra met ijs. Achtergrondinformatie: Izarra is een Baskische likeur, je hebt gele en groene. Het lijkt op de Franse Chartreuse, hoewel de laatste fijner van smaak is, vind ik.

In de bar ook aardig wat Camino-lopers en niet-doorsnee volk. Kortom, een gezellige boel.
Na de zonde nog even de kerk in. ’t Is er nogal donker, tot iemand een Euro in een kastje gooit en de lampen aangaan, terwijl er ingeblikte orgelmuziek opklinkt. Tjongejonge, ze zijn nog te krenterig om het licht aan te doen tijdens bezoekuren! Hoezo ‘Ik ben het licht der wereld?’

Achter het klooster zijn langs de oude muur een stuk of 25 parkeerplaatsen op een rij. We staan er helemaal alleen. Het riviertje ruist en de roofvogels roepen. Een eenzame ooievaar scharrelt wat om het klooster heen, tevergeefs op zoek naar werk.

 

 

Pas als er een trainer arriveert met drie jongens, hebben we door wat er achter ons ligt: een pelotebaan met tribune. Apart balspel dat pelote. Het lijkt wat op het Friese kaatsten. Je kan het met een racket spelen en met de blote hand, dat laatste doen waarschijnlijk de echte diehards.
Deze spelers doen het met een kleine, gebogen mand, die aan een handschoen vastzit.
Wat hebben we het heerlijk hier!
Tot….het Carnote-effect zich weer aandient. Je raadt het al, een wit gevaarte dat doorrijdt tot waar wij staan en dwars over een stel parkeerplaatsen heen ruim binnen onze comfort zone tot stilstand komt. En dan ook nog met de voorkant naar ons toe gekeerd, zodat ze recht bij ons naar binnen kijken en andersom. Nadat we even hebben afgewacht of ze het menen, laten we het dak zakken en gaan lekker een eind weg staan.
Wat bezielt hen? Is het een bekend psychologisch of sociologisch verschijnsel?

 

 

Menu van de dag: rundergehakt met prei, witte wijn en sojasaus. Gegrilde plakken courgette. Rijst.

Vogel van de dag: orpheusgrasmus.

 

Nog later komt er een witte T4 bij, die goed begrijpt hoe het zit met privacy.

Als ik naar het openbaar toilet loop, denk ik ‘wat is het toch, dat we ons allebei zo prettig voelen in dit dorp?’