Donderdag 4 mei 2023

Hoe mooi is het om wakker te worden en de drievoudige roep van de hop te horen. Heel mooi! Daar blijft het natuurlijk niet bij, ook de andere soorten zingen hun lied en als we de gordijnen opendoen, zien we vlakbij de auto zelfs een grote haas huppen. 

En of dat niet genoeg is, klinkt ineens het geluid van de wielewaal boven alles uit. 

Wat een rust op deze plek; de grot gaat pas om 2 uur vanmiddag open voor bezoekers en ik schat dat er per uur ongeveer één auto en een halve fietser langskomt. 

Als Gerda het nieuws niet zou bijhouden, dan zou ik geen idee hebben van het feit dat Zelensky vandaag bij de Nationale Dodenherdenking aanwezig is. Dat zal breed uitgemeten worden in de diverse media. Verder gaat het wereldnieuws eigenlijk aan mij voorbij. Tot nu toe heb ik niet het gevoel dat ik iets mis. 

De enige die de natuur hier verstoort, is Gerda! Ze probeert de wielewaal van slag te brengen door vanaf haar telefoon het geluid ervan in de rondte te laten klinken, maar veel effect heeft het volgens mij niet. En omdat ze zelf ook wel weet dat dit nergens over gaat, houdt ze er snel mee op.

Ik las nog wat op internet over die grot hier. In een notendop: in 1965 zagen een paar boeren dat er damp uit de grond kwam, wat de aanleiding was tot de ontdekking ervan. Het bleek dat de temperatuur in de grot op dat moment hoger was dan bovengronds. De lengte ervan is 7 km. Er zijn skeletten gevonden van vroegere holbewoners, die er nog steeds liggen en een zijtak van de rivier de Lot stroomt erdoorheen. Zo, jullie zijn weer op de hoogte. 

Na de koffie vertrekken we richting Laguépie. Dat bestaat echt hè! 

Een Carrefour onderweg kunnen we niet overslaan; het is onze favoriete supermarkt in Frankrijk. Alles wat je wil kopen is er, dat wil zeggen op supermarktniveau dan. Bovendien moeten we brood kopen, want dat is op. Liever zouden we naar een echte dorpsbakker gaan, alleen veel boulangers die we onderweg zien, zijn gesloten. 

De grote verrassing is dat er een rek met espadrilles staat! We dragen beiden al sinds mensenheugenis espadrilles in huis, bij wijze van pantoffels. Jammergenoeg is het lastig om ze in Nederland te pakken te krijgen. Voor we van huis vertrokken, sprak Ger de hoop al uit dat het in Frankrijk zou lukken en we vallen direct aan. Gerda koopt er vier paar. 

We blijven landelijke routes kiezen via smalle wegen en gehuchten, waar je dan weer rakelings langs oude onafgewerkte boerenmuren scheert, dan weer blij wordt van het groen dat net komt kijken en zijn ware kleur nog moet aannemen. De jonge gerstvelden tonen hun groene glanzende bontvacht, die zacht golft in de wind en waarin de zon accenten van zachtgeel laat oplichten. Ik krijg altijd zin om er met mijn hand overheen te aaien. Dit in tegenstelling tot de tarwearen die veel stijver in het veld staan. Ik zeg: gerst is wuft en tarwe is streng. 

En er worden veel te veel bomen gekapt, vinden we. 

Omdat Gerda reed, had ik tijd om na te denken, dat merken jullie! En na deze lofzang mag ik weer jarenlang zeggen dat ik liever kale landschappen zie dan al dat groen. :)) 

Weet je wat zo lekker is? Om in z’n derde versnelling de heuvel af te rijden, terwijl de auto precies op de goeie snelheid blijft gaan. Heerlijk! En dat je zelfs in de bochten niet hoeft te remmen. Goed, dit terzijde.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na de lunch rijden we over Albi en Castres. Carcassonne gaan we niet halen. Park4Night heeft niet veel in de aanbieding in deze regio. In Arfons schijnt wat te zijn, naast een boerderij, maar de recensies zijn niet juichend. Wij hebben iets van nou, dat zien we dan wel; een weitje naast een boerderij…wat kan daar mis mee zijn? Niks dus. 

Het is een prachtig besloten klein grasveld, zonder enige voorziening…ja, een paar wc’s in een hoek, waar je eigenlijk geen gebruik van wil maken. Kan ons niks schelen, we hebben ze niet echt nodig. 

We gaan aan de drank en na een poosje komt de boer ons begroeten. Aardige man, die niet in z’n eerste woordje is gebleven. We hebben een leuk ‘gesprek’, hij vertelt vanalles over zichzelf en de omgeving. Hij is veeboer en heeft Limousin runderen, die hij fokt voor het vlees. Dit gehucht heeft ongeveer 200 inwoners. Er wonen drie Engelse paren en de enige Nederlandse bewoner, Wim Kaiser (zo spreekt hij het uit) is dood. Hijzelf heeft een camper en als ze tijd hebben gaan hij en z’n vrouw daarmee op pad. Ze blijven in eigen land. Op z’n achttiende is hij in Amsterdam geweest. We hoeven niet te betalen om hier te overnachten. Als we willen kunnen we wat geld in de brievenbus doen, die aan een muur bij de wc’s hangt, maar het hoeft echt niet! En mochten we ergens gebrek aan hebben, mogen we bij hem aanbellen. Het allerleukste is dat hij Gerda, die tijdens het gesprek komt aanlopen, ‘monsieur’ noemt. Het is hetzelfde verschijnsel dat we in oosterse landen hebben ervaren: als de één een vrouw is, is de ander een man. Of omgekeerd. 

Menu van de dag: pasta, asperges, ei, Parmezaanse kaas.

Met Gerda ging het heel goed vandaag. Nu om tien uur is haar energie op en voelt ze zich weer wat minder. Maar…er zit een stijgende lijn in hopelijk zonder haarspeldbochten. 

Kijken of de honden die hier vrij ruim aanwezig zijn, vannacht ook slapen. 

Niet gefotografeerd vandaag. De enige foto’s die ik heb zijn er drie van de plaats waar we afgelopen nacht stonden…soit.