Zondag 7 mei 2017

Het theewater kookt al, we willen net Wim roepen voor het ontbijt: bezoek! Van een eindje zien we een witte (welke kleur anders?) auto aan komen rijden op een manier dat je denkt: die komt voor ons. Toch niet weer politie? Resoluut parkeert de bestuurder naast onze auto’s. Jonge vent, geen uniform, misschien is het de eigenaar van de grond waar we op staan.
Met een map in z’n hand, stapt hij uit en gaat op Wim af, die met zijn schuifdeur open in de kijkerd zit. Terwijl ik me verder met de thee bemoei, gaat Ger even kijken wat de man te vertellen heeft.
Hij zit in de toeristenbusiness en organiseert excursies en trips in en om Persepolis. In z’n map staan o.a. recensies van Nederlandse toeristen. Hij blijft een tijd staan praten met Wim en voor hij vertrekt, krijgen we een stapel visitekaartjes, waarvan hij hoopt dat we ze thuis onder onze vrienden en relaties zullen verspreiden. We doen het graag; hij heeft een goeie uitstraling. Ik zou wel met hem in zee durven. Tot slot vraagt hij bij welke touroperator wij onze reis hebben laten regelen. Als we zeggen dat we het zelf hebben gedaan, valt hij even stil.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Intussen staat er al een hele tijd een vrachtwagen dichtbij geparkeerd. Niet om hier één of andere klus te doen; de twee mannen komen de cabine niet uit. Ach, we hebben er geen last van.
En er is een hop op een roestige ijzeren balk van het onaffe gebouw naast ons komen zitten.
Dat alles zonder dat je ook maar één hap van je ontbijt hebt kunnen nemen.

Boodschappen in het eerstvolgende dorp. Volgens mij zijn we op een reis nog nooit zoveel tijd kwijt geweest aan boodschappen doen. Er was altijd wel een supermarkt of grotere winkel, waar je alles onder één dak had. Nu moeten we verschillende winkeltjes af om de boel bij elkaar te scharrelen. Voor fruit- en groentewinkels is het hetzelfde verhaal: wat de één niet heeft (of bijna rot) haal je bij de ander. Soms moet je daarvoor weer een eindje rijden. Dan de slagers! Vanochtend komen we eerst bij een struisvogelslager. Je gelooft het niet; de afgehakte kop ligt op een tafeltje buiten. Mogelijk hangen er ook wat geslachte schapen in een vitrine, maar we moeten zo lang op onze beurt wachten dat we het verderop proberen.

 

 

 

 

 

 

 

 

Ja! Een kippenslager. Allemaal grote, hele kippen in zakken. Dat is te heftig voor ons, we willen zo graag kipfilet. Op den duur haalt hij een paar flinke losse stukken tevoorschijn. Prima, alleen slagen we er niet in, hem duidelijk te maken dat we het bot niet willen en zien met lede ogen toe hoe hij met de hakbijl het beest in kleinere porties deelt. Okay, dan maar zo.
Intussen is er een man de winkel binnengekomen, die iemand kent, die Engels spreekt. Hij vraagt steeds aan Gerda of hij die persoon zal bellen, zodat ze er mee kan praten. Kortom een heel gedoe en met krap 2 Euro kip verlaten we het pand. Wim brengt troost door ons te verzekeren dat hij het beestje wel aankan.

Yazd is ons volgende doel en we willen er een beetje binnendoor naar toe. Over Bavanat en daarna bij Hararbarjan naar boven. Het is echt genieten onderweg, zicht op zoutmeren, woestijnlandschap. Geen zand- maar een roodachtige gruiswoestijn….. hoe moet je ‘t noemen. Er groeien ook donkere bruinrode bloemen. De bergen hebben interessante vormen.
Zo’n honderd kilometer komen we geen dorp tegen. Ook geen dromedarissen, hoewel er wel waarschuwingsborden voor staan. Dat wil zeggen….Gerda ziet een skelet liggen.
We vragen ons af, waar we zullen staan om te overnachten. Er zijn geen verharde zijwegen en gezien de regenval van de afgelopen nachten, vinden we het een beetje link om op onverharde bodem een eind het land in te rijden.

Bij het dorp Tang Chenar is weer wat bewoonde wereld. Een tankstation bijvoorbeeld, dat is ook een optie, hoewel, het ziet er zo smerig uit dat we er niet willen staan. Wim heeft het idee om het dorp in te rijden en misschien ergens aan de achterkant ervan een plek te zoeken. Dat wordt hem ook niet. Ik zag wat ruimte bij de politiepost.
“We kunnen daar vragen of ze een plaats voor ons weten en zo niet, mogen we misschien bij hun huisje staan”.
Het is direct naast de weg, dat wel en daar heeft Gerda terecht moeite mee. Ik ook, maar er lijkt niet veel beters op te zitten. De politiepost lijkt leeg, maar aan de achterkant zie ik een paar blauwe, plastic slippers voor de deur staan. Op mijn kloppen wordt opengedaan door een jonge agent. Ik troon hem mee naar buiten om hem onze auto’s te laten zien en vraag of we eventueel hier mogen blijven overnachten. Hij spreekt net genoeg Engels om me te begrijpen en zegt:
“Okay,okay, no problem”.
Zo’n vlotte toestemming had ik niet verwacht. In no time staan we in het gelid en de politieauto, die er nu niet is, kan er nog makkelijk bij, zegt hij. We hebben een kort praatje, waar we vandaan komen natuurlijk, en dan laat hij ons met rust. Hij kan trouwens niet zo lang weg uit zijn hok, want alle bussen moeten stoppen en we zien de chauffeurs met papieren naar het loket gaan.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Nog geen vijf minuten later komt hij weer naar buiten om ons een bord met pistachenoten te brengen. Hoe vind je dat dan? Het is een klompjessleutelhanger waard, in blauw-wit, de kleuren van de verkeerspolitie, want daar hebben we mee te maken. Hij lijkt er blij mee te zijn. Als Gerda later het bord bij hem terugbrengt, vraagt hij waarom we met twee bussen reizen terwijl we maar met drie personen zijn. Het antwoord : “Because we think that’s more safe”.

Menu van de dag: gebraden kip (vogel van de dag), gebakken aardappel, roerbak groentemix van ui, knoflook, courgette, witte kool, knoflook, gember en wortel, komkommersalade.

Om een uur of tien barst het onweer los met flinke regenbuien. Blij dat we niet in een drassige woestijn staan.
Morgen dus Yazd. De oude stad schijnt erg mooi te zijn en is volgens de Unesco één van de oudste steden op aarde.