Dinsdag 21 juni 2022

Om half 8 sta ik al met twee kaarten bij een dorpeling en zijn pickup om te vragen of hij iets kan zeggen over de route die voor ons ligt. Even daarvoor kwam er een vrouw aanlopen, maar toen twijfelde ik te lang of ik haar aan zou spreken en ineens verdween ze in de kerk. Wat is dat toch met ons en kerken en kerkhoven? Zo vaak als we daar de nacht doorbrengen. Maar ja, uiteindelijk kom je er toch terecht voor de eeuwige rust. 

Goed, als die vrouw in de kerk is, komt er een man aangelopen, die wat bij een verderop staande auto begint te rommelen, dus ik denk, grijp hem beet, anders heb je kans dat het een paar uur duurt voor je weer iemand ziet. Hij spreekt geen Engels, maar mijn Griekse gebarentaal is zo goed dat hij direct begrijpt wat ik bedoel en, net als de man van gisteren, aangeeft dat de wegen die we willen rijden goed genoeg zijn. Ook wijst hij aan, welke route we het best kunnen nemen; er zijn nl. twee mogelijkheden om naar Mavranei te rijden. Dat geeft vertrouwen. 

En dan nog de vogel van de dag, we hebben er weer één. Wat gisteravond volgens Gerda een soort reuzenvleermuizen waren (zulke grote had ze nog nooit gezien!) blijken vanochtend gierzwaluwen geweest te zijn, die hun nesten hebben onder het dak van de kerk. Vogel van de dag.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Even later rijdt ‘onze’ man met twee andere mannen in zijn auto voorbij, waarbij hartelijk wordt gezwaaid en als hij een tweede keer langskomt claxonneert hij even. Tja, je denkt misschien: ‘lekker belangrijk, wat mot ik ermee’, maar als je, net als wij afgelopen nacht, niet zeker weet hoe de bewoners erover denken dat je zomaar op hun basketbalveld staat te overnachten, voelen die uitingen als een soort goedkeuring of acceptatie van hun kant en dat geeft een prettig gevoel. 

De rit naar Mavranei verloopt dus veel vlotter dan we hadden verwacht. Op de kaart wordt de route heel grillig aangegeven, zodat we dachten dat het nóg heftiger zou worden dan het traject dat we gisteren reden. Kijk, ‘t is nog wel opletten geblazen, maar dat is hier normaal. Stiekem had ik  gehoopt op deze meevaller omdat we door een wintersportgebied komen en er naar mijn idee meer mensen uit de richting van Mavranei gaan wintersporten dan uit het gebied waar wij vandaan komen, om de simpele reden dat er meer mensen wonen. En als je klanten op de piste wil hebben dan zal je voor berijdbare toegangswegen moeten zorgen. 

Wat opvalt is dat er veel houtkap is in het gebied waar we doorheen rijden, hopen stammen langs de kant van de weg en zwaar beladen vrachtauto’s die gelukkig zo attent zijn om te knipperen met hun rechter achterlicht. Waar al dat kappen voor nodig is, geen idee, maar als we de berghellingen naast de wegen zien, vol los gruis en grote rotsblokken, die nog net boven de weg zijn blijven hangen, dan vragen we ons af hoe ze de boel hier onder controle gaan houden. En dan heb ik het niet over de hopen gruis die op veel plekken al op de weg geschoven zijn of over de vele kleinere rotsblokken waar de weg mee bezaaid ligt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Waar ik het dan ook nog eens over moet hebben, zijn de zeer irritante gleuven die aan de zijkant in de wegen worden gefreesd of geboord en waar, zo zagen we, kabels in worden gelegd. Op zich niks mis mee, maar….maak die gleuven dan ook weer mooi dicht, ik bedoel werk ze mooi af en zorg dat er geen niveauverschil ontstaat met het bestaande wegdek. De laatste dingen zijn blijkbaar een probleem, zodat je vaak kilometers rijdt, waarbij je steeds ‘moet’ voorkomen dat je met je rechter banden in die gleuven komt. Vandaag hebben we een traject waar er twee gleuven zijn gemaakt die evenwijdig aan elkaar lopen, aanleiding tot deze klacht. 

Op weg naar Metsovo begint er ineens een heel ander soort landschap, zonder bomen (vanwege de houtkap?) heuvelachtig met erosie, maar vooral heel veel mooi groen, dat voornamelijk uit gras en varens bestaat. Een soort ‘klein Mongolië’. 

Een kilometer of 4 voor Metsovo ligt in dit landschap langs de weg een heel groot parkeerterrein dat ook voor campers is bedoeld, verder een handvol kleine weekendhuisjes, een verkrot houten bouwsel en een waterkraantje dat blijkbaar erg in trek is; de ene na de andere auto stopt erbij. Deze plek schijnt bij het skigebeuren te horen of gehoord te hebben. We overwegen om te blijven, maar er is geen schaduw en het is nog ongenadig warm. Bovendien ben ik er niet zo dol op om direct naast  de weg te staan. Daarom rijden we door naar Chrisovitsa en hopen daar te overnachten.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vóór we er zijn, komen we langs een grote elektriciteitscentrale, waar de doorgaande weg langs loopt en tegelijkertijd zó smal wordt dat we er maar nét op passen en die bovendien zodanig de bush inloopt, dat we, wijs geworden, besluiten om niet verder te gaan. Omkeren en terug naar het ‘skistation’. 

Nou, daar staan we dan. Auto’s die bij de waterkraan stoppen of zomaar ergens lijken te staan, sporters op een soort langlaufski’s met wieltjes eronder, fietsers enz. Uit een onverhard zijwegje komen ook regelmatig auto’s. Gerda gaat met twee van de bestuurders een praatje maken en ze verzekeren haar dat deze plek veilig is, voor wat het waard is. De politie heeft ook al stilgestaan bij de waterkraan en ons opgemerkt. Prima, dan kunnen ze ons opnemen in hun rondes. 

Menu van de dag: pasta als gisteren, roerbak witte kool en bleekselderij met sojasaus, serranoham. 

Verder is er nog wat met paarden, maar daarover morgen meer. Het is daarvoor nu te laat.