Woensdag 18 september 2024

Aanvulling: gisteren heb ik Paul Citroen letterlijk tekort gedaan. De foto, die ik plaatste is eigenlijk een pars pro toto, want op het echte schilderij is de man ten voeten uit geschilderd. 

Het bleef rustig hier bij de begraafplaats, je zou zeggen, kan haast niet anders. Ergens in de buurt hoorden we nog een tijdje harde knallen, die verdacht veel op schoten leken en dat was het dan. Alleen nog een mooie zonsondergang en maanopkomst.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En waarom ik, ondanks die rust, toch een paar uur wakker lag vannacht? Wie het weet, mag het zeggen. Wel heel vervelend. 

Na het ontbijt is het tijd om eens te kijken of er ergens vlakbij gebruik valt te maken van het natuurtoilet. Dat is niet heel simpel en ik kom toch terecht op de begraafplaats, het hek is open. Ik zie nu dat er niet alleen oorlogsslachtoffers liggen; het is ook een algemene begraafplaats. Sterker nog, de ‘gewone’ doden hebben de overhand. Het terrein is veel groter dan ik had verwacht, er liggen zat graven van mensen die al in de 19e eeuw zijn gestorven. Ook zijn er verschillende plekken met vrij dichte begroeiing en daar was ik naar op zoek. Graven bevuilen, gaat uiteraard te ver. Wat me doet glimlachen, is het feit dat er veel containers staan met het opschrift ‘restafval’… Ik loop helemaal naar het einde van de begraafplaats, dat ook weer achter een heg verborgen zit zodat, mocht er meer bezoek komen, ik niet direct word opgemerkt en tijd genoeg heb om op onschuldige wijze al lopend belangstelling te veinzen voor de graven. Goed gedaan Riet, want net als ik mij opricht, zie ik een grijze zestiger door het hek komen en met rappe pas op het gebouwtje afgaan dat waarschijnlijk dient voor opslag van gereedschap en zo. Geheel en al volgens plan begin ik terug naar de ingang te lopen, het pakje wetties onzichtbaar achter mijn broeksband onder het T-shirt, voorbereid op een kort, maar vriendelijk praatje met hem. Hij keurt mij echter geen blik waardig, pakt wat sleutels uit een kastje aan de muur en begint met allerlei spullen te klengen, terwijl hij driftig heen en weer loopt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Van een afstandje zie ik Gerda met grote angstogen bij de bus staan, daar was ik al bang voor; ze zag natuurlijk die man parkeren en dacht OMG!…mag dat maar goed gaan! 

Tot slot is er nog een kleine vogel die wij niet te zijn krijgen, steeds met een fijn stemmetje ‘iet wiet’ zegt, en door ons ook niet wordt herkend aan dat geluid. 

We vertrekken naar Maurik, waar de oudste zus van Gerda in een verzorgingshuis woont. Nu we toch op weg gaan naar het Zuidwesten, is dat een prima en praktische stop. Voor we op grotere wegen komen, rijden we over de typische smalle Sallandse wegjes, met aan beide kanten inhaalstroken, die verhard zijn met stenen en een vervelende rand lager liggen dan het asfalt. Ach ja, het uitzicht blijft mooi. 

Gerda’s zus Sari, is blij haar te zien, maar is ook heel moe. We weten dat ze dag- en nachtritme vaak omdraait en hoewel ze graag een rondje om het huis loopt, heeft ze daar nu geen zin in. Ze wil naar bed en als ze gaat liggen, eten wij buiten een broodje van het huis. Zoals vaker voorkomt, blijft ze diep slapen, is dan moeilijk wakker te krijgen en Gerda zegt: “Laten we maar verder gaan, als we thuis zijn, ga ik gauw weer bij haar langs”. 

We hebben besloten om nu zo snel mogelijk naar Zeeland te rijden, daar willen we onze toer afsluiten, bovendien wordt het prachtig weer de komende dagen; waar kan je dan beter zijn? Zeeuws-Vlaanderen halen we niet op een redelijke tijd, dus we kiezen ervoor om na Bergen op Zoom, Zuid-Beveland in te rijden, maar niet te ver. Bij Krabbendijke zie ik op Park4night aan de Oosterschelde een parkeerterrein liggen bij een strandje, plus de naam van een haventje. Nu mag je op parkeerterreinen, zeker bij water, bijna nooit ‘s nachts staan. Toch even kijken, er kan ook onderaan de Oosterscheldedijk ergens plek zijn. 

Eerst proberen we het bij Middenhof, wat nergens toe leidt. Een paar kilometers verder, bij Krabbendijke dus, komen we op de aangegeven plek terecht, die voor ons gemaakt lijkt! Er is inderdaad een parkeerterrein, maar ook nog een ander verhard stuk, stenen plus gras, direct aan het water, waar geen P bij staat. Haha! Dak omhoog en niks meer aan doen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het is totaal niet druk, twee windsurfers, en af en toe komt er iemand de hond uitlaten of zomaar even kijken. Op een verhoging staat een vreemd glazen huisje en aan de andere kant van ons wonen mensen, direct aan het water. Het strandje wacht tot de Oosterschelde het gezuiverd teruggeeft aan zon en wind, waarna het gebruikt wordt door dier en mens. Vandaag is dat mens Gerda, die bontbekplevieren ziet: vogel van de dag, op het nippertje. 

Menu van dag: roerbak spitskool, rode paprika, ui, knoflook. Omelet met Parmezaanse kaas. Misschien nog andere kaas na. 

Gerda heeft het zó naar haar zin! Ze raakt niet uitgekekenen, met en zonder verrekijker. En roept terecht, nu de zon zakt en het strijklicht komt, dat alles steeds mooier wordt.