Zondag 4 juni 2023

Dat is nog eens uitslapen, Gerda staat pas om 8 uur op vanochtend. Lichte bewolking af en toe een flauwe zon, niet te warm. 

En op een camping heb je wc’s dus daar ga je naar toe. Ze hebben hier een apart systeem. Er is één toilet voor mannen, één voor vrouwen en het derde is voor de invaliden. Alledrie zijn ze op slot. Wil je er gebruik van maken, dan ga je bij de receptie een sleutel halen en als die sleutel er niet ligt, is het bezet en moet je wachten. Vanochtend sta ik netjes voor de damesdeur, wanneer er een vrouw uit het mannentoilet komt. Dat kan ook natuurlijk en ik neem de sleutel graag van haar over, die ik zelf weer aan een man overhandig. Fijn dat niemand ervan opkijkt. 

Voor we weggaan kan ik het niet laten om de Belgische buren een compliment te maken over de naam van hun camper, er staat ‘Van Huyz’ op gespoten. Ze bedanken me lachend. Het woord ‘Van’ komt natuurlijk van camperbus; het is niet zo’n wit ding. En dat ze van huis zijn, is ook duidelijk. Alleen de ‘z’ en de ‘i-grec’ waar komen die vandaan? Wat ik vermoedde, klopt: haar achternaam is Van Panhuyzen. 

We gaan, over Guernica richting Lequeitio. De weg is leuk, wel veel meer gekronkel dan we dachten, vaak dicht langs zee, waar we dan weer heel weinig van zien omdat er teveel bomen tussen ons en het water staan. Het is ook nooit goed. 

Een leuke koffieplek zien we niet spontaan, dus we nemen lukraak een afslag en zien daarna een   bordje ‘Birding Centre’ en daarna nog ééntje met ‘Marismas de Ondarroa’. O, dit is misschien wel leuk! Birdies! Eerst even koffie en daarna kijken we bij het Centrum. Na enige aarzeling zegt Gerda: “Ik hoef eigenlijk niet in dat vogelcentrum weet je, ik wil gewoon vogels zien en geen informatie!” 

Klinkt wel plausibel, de marismas laten we ook zakken en we gaan door richting Ondárroa, dat aan zee ligt en waar we een leuke plek hopen te vinden om te lunchen. Vergeet het! Wat is het er druk, zoals in alle plaatsen waar we doorheenrijden, een gekkenhuis! Langs de toegangswegen staan de auto’s aan beide kanten bumper aan bumper geparkeerd, net zoals in de straten van het stadje. Ook de parkeerterreinen op en bij de boulevard zijn vol. Toch draaien we met moeite een klein langwerpig exemplaar op, want wij zijn zo naïef om te denken dat een parking een ingang en een uitgang heeft. Dat wordt dus voorzichtig manoeuvrerend achteruit er weer af. Intussen rijdt een Spanjaard in een bestelbus ook het terrein op en gaat echt niet terug. Hij blijft achter ons staan en vindt dat we gewoon dubbel moeten parkeren, doet hij ook. Afijn, na veel gedoe kunnen we verder achteruit rijden en terwijl ik alle verkeer op de drukke boulevard een poosje tegenhoud, kan Gerda door de smalle inrit onze bus weer met de neus de goeie kant op krijgen. 

Verder, maar niet beter; elk plekje gras, grind of zand is bezet en de ‘honger’ knaagt. Ook hebben we geen idee of we de goeie kant oprijden, want na Ondárroa valt het signaal weg en een nieuwe bestemming inplannen, gaat even niet. Op een gegeven moment heb ik het idee dat we terug aan het rijden zijn in de richting van Bilbao. Dus: 

“Eerste afslag de weg af Ger, dit is niet goed. Dan lunchen, waar het ook is en daarna tikken we Biarritz of Bayonne in, zodat we die hele opgefokte zooi hier rondom San Sebastián en zo vermijden”. Gerda sputtert niet tegen en zo komen we terecht bij een paar troosteloze industrieachtige gebouwen, waar we op het beton kunnen staan. Ik spring direct uit de auto om te gaan plassen om de hoek en doe niet eens m’n best om echt uit het zicht te blijven; er komt hier nu  toch niemand. Haha, als ik klaar ben en de hoek omsla, bots ik bijna tegen een auto van de Guardia Civil aan. “Je was nog niet uit zicht of die auto ging daar stilstaan”, zegt Gerda. Ze zegt ook dat ik altijd mensen aantrek en verdomd, ze heeft gelijk. Als zij ergens in het wild zit te plassen, komt er nooit iemand langs, hoe ‘onveilig’ de plek ook is. Maar als ik ga zitten, al is het nog zo’n goeie plek, komt er direct een auto parkeren, een boer uit een wegje of ander onheil. 

Na Bayonne nemen we de afslag Hossegor. Je gelooft het niet maar er is een omleiding, we moeten onze koers wat wijzigen. Park4Night heeft niet veel te bieden aan een niet-betalende gebruiker en het is hier aan de drukke kust sowieso niet gemakkelijk om ergens vrij te gaan staan.

De enige foto..het kwam er niet van

Terwijl Ger overweegt om bij een hotel te vragen of we tegen betaling op hun mooie parkeerplaats onder de bomen mogen staan, ziet ze ook een bord dat campers de weg wijst naar een plek waar ze hun tanks kunnen legen. Vaak kan je daar ook overnachten. Dat kan, maar het heeft wat voeten in de aarde. Je moet een kaart kopen, persoonlijke gegevens invullen etc… alles digitaal aan de paal. Dan betalen en je kaart scannen om de slagboom te openen. Lang verhaal kort, dat lukt niet. Bellen, grote internetstoring, tien minuten wachten dan weer bellen, storing nog steeds niet verholpen. Waar staat u? Doet ie het nu? Nee. Bij welke locatie staat u precies? O jee, weet ik niet, ff kijken…Soorts-Hossegor. Gerda tussendoor: “Vraag eens of we niet door de uitgang naar binnen kunnen”. Want die slagboom deed het eerst ook niet, maar nu wel. Goed idee mevrouw! Ok, ik rijd er nu naar toe, blijft u aan de lijn? Ja. Ik sta er nu voor. Gaat hij nu open? Ja, bedankt! Graag gedaan. 

Pffff…plaats zoeken, lukt goed, vrijer dan op de camping. 

Menu van de dag: gebraden worstjes van de slager, roerbak paprika, bleekselderijstengels en courgette, sojasaus. 

Vogel van de dag: een uil die we vanavond horen roepen.