Vrijdag 19 mei 2023

We hebben niet zo’n flitsende start vanochtend omdat we beiden te weinig hebben geslapen. Gisteravond leek er niks aan de hand; zoals ik al schreef, hadden we het rijk alleen met een mooie zonsondergang. Verhaal op het blog, Gerda met de e-reader naar boven en ik er even later achteraan. Als ze is gestopt met lezen en we in de juiste houding liggen om de slaap alle kans te geven, zegt ze onverwacht: 

“Ik ben zo bang dat we hier morgen niet weg komen, dat de banden in de vochtige aarde zakken, want het is hier net als in het verdronken land van Saeftinghe”. 

Ik weet één ding zeker: deze discussie wil ik niet nu. Ik wil slapen. Morgen zien we wel weer. Dat antwoord ik en ook dat de grond hier heel droog is en dat er niks aan de hand is. Mede oorzaak van haar stress is het feit dat de man met de aftandse buscamper, die vanmiddag van ons grasland vertrok, eerst even voor- en achteruit reed. Wat ik ook zeg, het helpt niet en op een gegeven moment gaat ze naar buiten om bij de banden te voelen hoe de situatie is. Ik denk dat het haar meeviel.  

“Ger, we hebben twee opties”, zeg ik, “hier blijven en gaan slapen of uit bed, dak naar beneden, inpakken en wegwezen naar asfalt”. 

We blijven, maar bij ons beiden laat de slaap nog ‘even’ op zich wachten.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Als ik me ga wassen bij de kraan waar je het zand van je voeten afspoelt, komen er een paar vogels direct ná mij drinken van het water dat in de holle steen blijft staan. Ik blijf ook staan en geniet ervan om hen bezig te zien; ze lijken totaal niet nerveus van mij te worden. Het zijn kneuen, met hun prachtige roze borst: vogel van de dag. 

Gerda had ze al eerder gezien op Kaap Finisterre en mij ook verteld dat de roodborsttapuiten zó  relaxt blijven, dat ze hen van dichtbij kan bekijken zonder verrekijker. Zou het mede kunnen komen doordat ze niet zo gewend zijn aan veel drukte van mens en loslopende hond? 

De eerste en enige plicht voor vandaag is boodschappen doen; het weekend komt eraan. Veel bijzonders qua supermarkt is er niet in Carnota, maar we doen het ermee. 

Daarna zijn we vrij en hebben nog niet echt zin om hier weg te gaan, zo mooi is de baai. We besluiten om nog wat verder te zoeken naar de juiste route om op het stuk strand te komen waar we zo lang geleden waren.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Wat ik nog niet vertelde, geloof ik is dat in Spanje bij de toegang naar de stranden overal grote borden staan met de tekst: Rookvrij strand. Zouden de stranden daarom nog zo leeg zijn? 

Eerst kiezen we voor Praia Boca de Rio. We hebben hoop dat dat het is wat we zoeken, maar nee…toch niet. Mooi is het er wel en we wandelen een eind naar het Noorden om te kijken of daar iets herkenbaars voor ons is. Niet echt, maar in de verte ligt Caldebarcos, misschien moeten we daar ook even heen. 

In de bermen bloeien mooie gele bloemen, die de app van Gerda herkent als Christusanjelier! Nooit van gehoord. En nu we het toch over geel hebben: de gele kwikstaart is ook van de partij. 

Zo struinen we op ons gemak de kust hier een beetje af. We genieten van alle mooie uitzichten op zee, de stranden, rotsen, kortom voor ons hoort deze tot één van de mooiste baaien van Spanje. En we hebben er vrede mee dat we ‘onze’ stek van toen niet vinden. Het zal een combinatie zijn van valse herinneringen en veranderingen die hier in de afgelopen 30 jaar hebben plaatsgevonden. 

Nog één plaats gaan we bekijken, Praia de Caldebarcos, gelegen aan de uiterste noordkant van de baai. Hier eindigt het strand. Vanaf een mooi gelegen grasland hebben we prachtig zicht op zee. We hoeven de beslissing om hier vannacht te blijven niet echt te nemen, het is voorbestemd. Een eindje verderop staat de buscamper van de Duitser die bij kaap Finisterre de twee Franse meiden van zijn erf stuurde.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na een late lunch gaan we het strand op, waar het behoorlijk stuift, maar het zand wel vol glitters zit. Een grote club plevieren rent massaal vanaf de vloedlijn al pikkend in het droge zand, het strand op. Wat zouden die nou eten? Als dan na het breken van een golf het water terug naar zee stroomt, rennen ze weer net zo hard mee terug. We stonden erbij en we keken ernaar, vanaf vrij dichtbij weer. Bij ons zouden ze al lang opgevlogen zijn. Doordat ze zo snel lopen en de verrekijker schudt door de krachtige wind, kunnen we niet goed zien welk soort plevieren het zijn. In elk geval plezieren ze ons. 

Verder ziet Gerda voor vandaag af van het zwemmen. Buurman buscamper gaat wel te water, nadat ik één van zijn hondjes, dat luid blaffend op mij af kwam rennen, terug had gestuurd. Was een leuke kennismaking, misschien moet hij er even van afkoelen. 

Om een uur of 8 schudden we op onze grondvesten, dit lijkt de hardste wind die we tot nu toe hebben gehad. Overal op zee zijn witte koppen te zien en de kruinen van de golven in de branding  stuiven richting horizon. Na een paar weken storm, lawaai en moeite met buitenkomen, zijn we het zat. Waar in Spanje of Portugal zouden we rust kunnen vinden? 

Hoor wie het zegt: ik houd namelijk erg van (harde) wind. Als kind sliep ik op zolder onder het schuine dak. Ik had geen kamertje; ‘mijn’ hoek was afgeschermd met een gordijn. Hoe heerlijk was het om bij storm de wind om het dak te horen slaan en mezelf veilig te weten achter die lap stof. Want aan de andere kant ervan waren enge dingen, zoals donkere hoeken, een grote kast en in het juiste seizoen appels die moesten drogen.