Donderdag 27 juni 2019

Wakker worden met zon op de tent na een heerlijk rustige nacht. Hoe snel vergeet je regen en storm. Daar moet van geprofiteerd worden en direct na het ontbijt trekken we de wandelschoenen aan. Er staan drie trails aangegeven op de wandelkaart: rood, wit en blauw, die met elkaar zijn verbonden. De routes hebben ook namen: Heath Trail en Dune Trail. Als we van alle drie een gedeelte lopen, kunnen we dicht langs de kust blijven en de stranden zien. De afstand is vijf en een halve kilometer begrijpen we, dat moet in ruim een uur te doen zijn. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Al vanaf de start is er geen duidelijke bewegwijzering, zoals we dat thuis gewend zijn: rode verf op het paaltje: Heath route, blauwe verf op het paaltje: Dune route, witte verf op het paaltje, ‘andere’ route, plus afstanden erbij. Erger: er zijn helemaal geen paaltjes! Op splitsingen ook niet, zoek het lekker zelf uit. Op de kaart staan een Loch en twee meertjes aangegeven, maar er zijn méér meertjes, die niet op de kaart staan. Kortom al na een half uur krijgen we de indruk dat we ‘verdwaald’ zijn; in elk geval niet de route volgen die we hadden gepland. Het wordt nog raadselachtiger wanneer we ineens de zee zien liggen, ha leuk! alleen…aan de ‘verkeerde’ kant. Ik krijg een déjà vu: jaren geleden verdwaalden we samen met twee vriendinnen in de duinen tussen Scheveningen en Wassenaar. Ongelofelijk, twee mensen uit Den Haag en twee uit Katwijk, die echt niet voor het eerst in een duinlandschap rondliepen. Of er wel of geen paaltjes waren, ik weet er niks meer van. Wel dat we uren hebben rondgedwaald, honderd keer een duin hebben beklommen om te proberen of we ons vanaf de top konden oriënteren en zo gauw we weer beneden waren als blinde paarden verder liepen. Uiteindelijk kwamen we bij een afrastering, die we zijn gevolgd en die later van Duinrell bleek te zijn. De enige keer dat ik blij werd van een pretpark! Voor Gerda en mij was het extra spannend omdat we in de loop van de middag bezoek zouden krijgen en mobiele telefoons….ik weet het niet meer. Een taxi heeft ons naar de plek gebracht waar de auto geparkeerd stond en zo waren we de visite nog nèt voor. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Goed, hoe redden we ons hier uit. Waze en Google Maps heb ik niks aan, wat ongetwijfeld aan mij ligt. De Garmin Etrex hebben we in de auto laten liggen! Wat zou het fijn zijn als er nu eens wèl iemand langs kwam. Ja…een hert met jong, dat is weer wel mooi om te zien. Lang verhaal kort: uiteindelijk is er één paal, waarop ‘Hackley Bay’ staat, met behulp waarvan we ons kunnen oriënteren. Goeie wandeling: geen één, maar twee uur. 

Gisteren dacht ik nog ‘morgenochtend vanaf een uur of negen zal de parkeerplaats wel volstromen met campers, iedereen komt hier natuurlijk wandelen’. Niemand! Wat ons al dagen opvalt, is dat er aan deze kust aanmerkelijk minder toerisme is dan aan de westkant. Hier zien we af en toe een camper en dan bedoel ik een ‘gewone’ camper, niet van die grote witte joekels. Aanmerkelijk minder motoren, hoewel we die leuk vinden om te zien en ook minder campings. Vergeleken met deze kant van Schotland, is het aan de overkant een toeristencircus. 

Voor we vertrekken, bespreken we in grote lijnen de delen van het land die we voor tien juli nog zouden willen zien. Daar hoort ook een stuk Highlands bij, alleen nu het zulk mooi weer is, willen we eigenlijk het liefst aan de kust blijven. Besluit van vandaag: we blijven tot Montrose nog aan de kust en daar zien we verder. 

Vóór Aberdeen stoppen we nog een paar keer bij het estuarium van Newburgh, erg mooi, groot en richting zee hoge duinen, zelfs zonder begroeiing, beetje woestijnachtig. Het is de monding van de rivier de Ythan. 

Het lukt ons om Aberdeen niet te ronden over de snelweg. In plaats daarvan blijven we zo dicht mogelijk bij het water en dus zien we ook een gedeelte van de havens. Verkeerstechnisch gesproken klooien we daar een beetje rond, maar we vinden het altijd een interessante plek om te zijn. De omgeving van de plaatsen direct onder Aberdeen, zoals Cove Bay en Portlethen, ziet er niet zo aanvallig uit. Garmin kan er geen touw aan vastknopen en ook wij vinden er onze draai niet. Dat wil zeggen, juist wel: Gerda, die rijdt, wordt gek van het omkeren! 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We stoten door naar Stonehaven. Dat blijkt een goed idee. Het vertrouwde concept: haventje met authentieke bebouwing er om heen, heel relaxte sfeer. Parkeren aan zee.

En ik mag van Gerda niet vertellen dat ze een lieveheersbeestje onder haar kleding had, dat haar een tijdlang onbegrijpelijk jeuk bezorgde. “Dat interesseert niemand”, zegt ze. En over kleding gesproken: vandaag droegen we voor het eerst een blouse! Nog wel met iets er onder, maar toch.