Zaterdag 6 mei 2023

De dag begint goed. We zijn uitgerust, Gerda hoefde niet lang te hoesten en de buurthonden hielden zich gedeisd. Lage wolken verbergen de meeste heuveltoppen, er valt een spatje regen en de temperatuur is 19°. 

Tijdens onze ochtendroutines parkeert er een clubje auto’s van mountainbikers. Ze hebben er zin en zijn zo te zien dol op elkaar en vooral ook op de leider, waar ze graag omheen staan. Na een half uur banden knijpen, pompen en zadels verstellen, vertrekken ze op en neer bonkend op hun zadels om de vering te testen, althans dat verzin ik als leek. 

Onze aandacht is verdeeld, want terwijl de fietsers bezig zijn, rijden er aan onze andere kant met enige regelmaat Porsches voorbij, zo te zien allemaal hetzelfde type. Dat kan natuurlijk geen toeval zijn….een rally? 

Als we vertrekken, zijn de wolken om de toppen bijna verdwenen en er is meer licht in de lucht.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Via dit blog krijgen we een paar tips over bezienswaardigheden in deze omgeving. Eén ervan gaat over de Prieuré de Serrabone. We denken dat we die plek al zijn gepasseerd, tot we onderweg naar Amélie-les-Bains-Palalda (!) een afslag zien die ernaartoe leidt. Zonder de tip waren we er vast langsgereden, nu slaan we af en maken een behoorlijke klim van zo’n vier kilometer om er te komen. En daar hebben we helemaal geen spijt van. Wat een schoonheid herbergt deze priorij. Pracht zonder praal. Wat dat betreft doet het denken aan het kerkje in Nohant-Vic, dat zoals jullie merken, nog niet uit mijn gedachten is. Roze marmer, zuilen waarvan de kapitelen met heel aparte motieven versierd zijn en daarnaast ook bogen die zijn samengesteld van uit de rotsen gehouwen stukken steen. 12e Eeuw. Bedankt Vincent, dat je ons hierop attent maakte!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Op het kruispunt bij de Col Fourtou slaan we rechtsaf en worden daarna direct aan de kant gedirigeerd door een man in een oranje hesje. We blijken een bord te hebben gemist: deze weg is afgesloten. Ja, dat komt ervan als je constant op de navigatie zit te kijken. 

We worden op een heel nare manier door hem bejegend. Hij legt niks uit, toont geen enkel begrip voor het feit dat we hier vreemd zijn en de vrouw, die er even later bijkomt, heeft hetzelfde gedrag. Ze roept alleen maar dat zij niet hiervandaan komt en verder schreeuwen ze ons toe dat we moeten omdraaien. ‘Ja, dat snapt m’n kont ook’, zeggen ze in de streek waar ik vandaan kom. 

“Het zal wel door de Porsches komen”, zegt Gerda en ze heeft gelijk: we zijn nog maar net gekeerd of de eerste exemplaren nemen de afslag, die voor ons verboden is. Schrale troost: we zijn niet de enigen die wat hebben gemist… We hebben vele volgelingen. 

We moeten een eindje terug en dan over Calmeilles naar de D115. 

Je gelooft het niet; hier gebeurt, na het plaatsje Oms, precies hetzelfde. Nu zien we het kleine gele bord wel, bovendien is er een lint over de weg gespannen. Merde! Je zou een hekel krijgen aan Porsches. De twee mensen die hier de dienst uitmaken, zijn iets minder bot dan de vorige figuren, maar ik zou ze niet in mijn bedrijf willen hebben.

We nemen nu een ander wit kronkelwegje over Taillet naar Le Villa en dan kunnen we eindelijk de D115 op richting Amélie. Daar zien we bijna direct een Aldi-bord…..tuurlijk wel! Niet dat we zo blij zijn met de Aldi, het is bij gebrek aan beter. We begonnen ons door al het oponthoud in de bergen, zorgen te maken over winkelsluitingstijden.

Intussen naderen we Arles-sur-Tech. Eerst dacht ik dat het met technologie te maken had, soort SiliconValley, maar de Tech is een rivier. Vroeger op school zouden we tegen de leraar hebben geroepen: “Hebben we niet gehad..hoeven we niet te kennen!” 

Ligt het aan het internetsignaal of…? In elk geval krijgt Gerda op Park4Night veel meer opties dan ik. Vreemd. Daarbij komt dat Gerda op haar telefoon Waze niet krijgt uitgeschakeld. Kortom via die app komen we niet verder. Natuurlijk heeft Ger gelijk als ze zegt dat we ‘vroeger’ ook altijd zelf overnachtingsplaatsen zochten, dus dat we dat nu ook kunnen doen. Het zal wel de verslaving van het gemak zijn, zo van: als er op die app wat leuks is, waarom zouden we dan zelf gaan zoeken? 

In elk geval, Gerda zag een aantrekkelijke plaats op de app, we hebben niet de mogelijkheid om de route ernaartoe in te stellen, maar hoe ze het klaarspeelt, weet ik niet, we komen waar ze wilde zijn. Aan de oever van de Tech, nou ja misschien 20 meter ervandaan.

Of het mag? Geen idee. Er staan wat personenauto’s van wandelaars en er kwam een auto van de gendarmerie langs toen we het dak nog niet uitgeklapt hadden. Ze reden door. 

Terwijl ik dit verhaal schrijf, ben ik gewend geworden aan de plek en de situatie. Ik moet, meer dan Gerda, altijd wennen als we ergens overnachten waar we helemaal alleen zijn. Ook al doen we dat al jaren en ook tot mijn grote tevredenheid. Na een nacht of wat gaat die angst voorbij en krijg ik er  steeds meer vertrouwen in dat het gros van de mensen niet uit is op één of andere vorm van agressie naar ons toe. 

Vogel van de dag: witte kwikstaart, hier bij de Tech.

Menu van de dag: groene asperges met gebraden verse merguez worstjes. 

En dan de titel van het verhaal: te filosofisch misschien.