Zondag 19 november 2023

Die 7° van vanochtend voelen een stuk aangenamer dan de 4° van gisteren. Hoeveel verschil 3 graden kunnen maken. Heel rustig is het hier. Er staat een auto of 6 met overnachters. Naast ons staan twee jonge mannen, ieder met een bestelautootje, Peugeot Partners volgens mij. De auto’s hebben 2 schuifdeuren, je kan erin slapen en dat doen de ze dan ook. Voor de rest moet je alles wat je niet in bed doet, buiten doen. Zo zaten ze gisteravond in de koude wind tot minstens tien uur te eten, praten en lachen aan één van de picknicktafels op het grasveld vóór ons. En vanochtend hetzelfde om te ontbijten, alleen is de temperatuur nu prima. Ook wij zetten de stoelen buiten en drinken koffie in een stralende zon. 

Wij hebben het idee dat het zonlicht hier veel feller is dan in Nederland. Vanaf een uur of 3 ‘s middags, als de zon lager komt te staan, valt er met tegenzon niet te rijden; er zijn dan momenten waarop je helemaal niks ziet, met name bij overgangen van licht naar schaduw. En zelfs als ik  ergens buiten loopt, vermijd ik de kant van de zon op te kijken. Maar om toch onze dagrit af te kunnen maken, heeft Gerda een zonnebril ingezet. Het helpt, maar thuis hebben we die nooit nodig.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ik heb ook nog even naar die andere Route des Crêtes gekeken op internet. Die loopt een kilometer of 80 door de Vogezen. Het mooiste gedeelte ervan begint op de Col des Bagenelles aan de D148A  en eindigt in Cernay. 

Na het ontbijt heeft Gerda een verkenningsronde gelopen o.a. door het dorp. O ja, ik heb ook het woord La Palud opgezocht, omdat het dorp La Palud-sur-Verdon heet. Palud wordt vertaald met malaria…nou ja! We hebben nog geen mug gezien. 

Samen gaan we weer terug naar het dorp, het is klein, je hebt het zó gezien. De kerk is helaas dicht (op de dag des Heeren!), het dorpsplein heeft een zonnig terras, dat te vol is, dus gaan we onze tweede koffie lekker in de de zon bij de auto drinken. 

De twee mannen naast ons zijn intussen in één van de Peugeots vertrokken en hangen misschien al aan een 90° rotswand. We zagen dat ze bergbeklimmersmaterialen bij zich hadden. 

En dan moet de vraag ‘waar gaan we nu naar toe’ beantwoord worden. In mijn hoofd zit de Ardèche. Gerda heeft niet zo’n zin in de bergen, niet omdat ze er niet van houdt, maar meer om eventueel gedoe met gladheid en sneeuwkettingen, zit wat in.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ik heb enkele herinneringen van lang geleden aan de Ardèche en wel dat daar ook ruige landschappen zijn, niet alleen maar vriendelijke heuvels. Iets anders wat meespeelt in de beslissing is het feit dat vrienden van ons een huis hebben gekocht in Frankrijk en daar a.s. weekend, voor de eerste keer sinds het in hun bezit is, aankomen met een bakwagen vol spullen plus familie om er aan de (Franse) slag te gaan. Desondanks zouden ze het leuk vinden als we komen kijken en omgekeerd geldt dat ook; we zijn echt benieuwd. Hun huis, dat groter is dan een huis, maar ik weet niet hoe ik het moet noemen, ligt in de streek ten Zuiden van Poitiers, en de Ardèche zou ook binnen het kader van deze afspraak een eerste stap in de goede richting kunnen zijn. 

We tikken eerst Rougon in om vandaar koers te zetten naar Digne-les-Bains. Vrij heftige route naar Rougon, smalle weg, echt wel een beetje bergen rijden, maar we zijn wat gewend, al zeg ik het zelf. De laatste drie kilometers gaat het heel steil omhoog en het uitzicht, dat al de moeite waard wás, wordt met elke haarspeldbocht indrukwekkender. Rougon leunt heel hoog tegen een rotsformatie aan en Gerda krijgt het vermoeden dat de weg daar stopt. Klopt. Bij de entree van het dorp is een ruimte om te keren en een heleboel borden, die maar één ding duidelijk maken: vanaf hier kan je alleen verder als je auto klein genoeg is om in het dorp te passen en ongetwijfeld moet je er ook wonen of op z’n minst een vergunning hebben. 

Terugrijden is minstens zo mooi als stijgen en onderaan slaan we linksaf naar Castellane. We blijven kronkelen door de Gorge, regelmatig voorbijgeloeid door clubjes motorrijders, die hun motoren van links naar rechts en omgekeerd, de bochten inleggen. Ik heb het al eerder gezegd: eigenlijk houden we niet zo van Gorges, maar…er zijn uitzonderingen!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Met foto’s maken tijdens dit soort routes is het altijd hetzelfde. Je ziet een prachtig uitzicht en denkt, dit moet ik fotograferen, stoppen! Als je geluk hebt, en dat is zelden, kan je na een paar honderd meter parkeren, waarna ook dan al hetgeen je zag volledig is verdwenen. Om 3 uur is het 17°. 

Vóór we in Digne-les-Bains aankomen, stoppen we om via Park4Night de omgeving te verkennen. Er is veel, té veel, en ook weer veel daarvan lijkt helemaal niks. Uiteindelijk kiezen we voor een grote parkeerplaats nabij de kathedraal Notre-Dame-du-Bourg, met een kerkhof erbij. 

Gerda gaat de omgeving verkennen en komt terug met de boodschap dat ook hier het Godshuis is gesloten. Wat wil die club nou eigenlijk van ons? Je begint een supermarktketen, opent de vestigingen een paar uur in de week en gaat dan klagen dat de zaken leeg lopen… 

Menu van de dag: pasta met rode ui, knoflook, radicchio, mooie ham van de markt in Aups en Parmezaanse kaas. 

Vlak voor we Digne-les-Bains inreden, zagen we boven de heuvels, toppen van de Hautes Alpes uitsteken, bedekt met oude sneeuw of al met nieuwe. 

En..ff vergeten, weer gieren onderweg, zes! Vogel van de dag.