Titel: Buchara

Rustige nacht, een goede voorwaarde voor een dag Buchara. De oude stad. 

Nadat we ons eerst bijna klem hebben gereden in allerlei kapotte straatjes, gooit Gerda het over een andere boeg. Terug naar de bredere toegangswegen en inderdaad, over mooi asfalt vinden we een prima parkeerplek bij de toegang naar de toeristische oude stad. 

Door onze eerdere mislukte poging om daar te komen, hebben we wel een aardig beeld gekregen van de ‘echte’ oude stad, zoals de mensen daar nu wonen. Word je niet blij van.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We staan dicht bij het Tourist Office, waarbij we ons op z’n minst een klein kantoor voorstellen, gezien de grootte en belangrijkheid van Buchara. Blijkt het zo’n losstaand kioskje te zijn, van ruim een meter doorsnee en vandaag gesloten. Hoe krijg je ‘t verzonnen.

Goed, we nemen de LPlanet in de hand en beginnen onze eigen toer. Het kan eigenlijk niet mis, je komt min of meer vanzelf langs de highlights. 

Het toeristenhokje is trouwens niet het enige wat dicht is, ook een fotogalerie waar we graag willen kijken en nog zo wat dingen. Het kan toch niet aan eerste Pinksterdag liggen? 

Bijna alles is gerestaureerd, maar erg mooi. 

In tegenstelling tot Khiva, zijn hier vandaag geen schoolklassen. Dat scheelt enorm in drukte en de sfeer is daardoor relaxter. Natuurlijk is ook hier souvenirhandel, op straat en om de bezienswaardigheden heen. Het stoort ons niet, we genieten van onze wandeling en zijn onder de indruk van al het moois.

 

 

 

 

 

 

 

 

Bij een restaurant maken we nog een foutje: er staat een losse geldautomaat, met het opschrift Bankomat. Daar kan je pinnen, lazen we voor we vertrokken. Zonder na te denken, storten we ons op het apparaat, denkend dat we Oezbeekse Som zullen krijgen. Ik schrik me rot als er slechts  één biljet uit komt in plaats van een stapel Som(men?). Pas na een paar seconden dringt het door dat ik een biljet van 100USD in mijn hand houd. Tjongejonge, die hebben we zelf ook! 

Razendsnel steken we de weg over om het geld in de granieten kelder van Hotel Asia in een kaal hokje te wisselen. 

Nu we er toch zijn, vragen we aan de receptionist in het hotel of hij weet hoe en waar we hier aan diesel komen? Aan de snelweg naar Samarkand, zegt hij, is een tankstation van UzOil, waar het te koop is.

Met het geld gaan we Oezbeeks lunchen: kipspies en tomaat/aubergine-torentje met kaas. 

Moe, maar voldaan rijden we terug naar onze plek bij het stadion. Op loopafstand is een forse pijp, waar dag en nacht water uit stroomt in een bassin. Eerst gaan we lekker met onze voeten er in en later doen we er nog een klein wasje. 

 

 

 

 

 

 

 

 

Geen wind, het blijft erg warm.

Wat opvalt zijn de Chevrolets. Laat ik zeggen de witte Chevrolets. Van klein (Matiz) tot wat groter, middenklasse. Als je die niet hebt, lijkt het of je niet meetelt. 

Verder krioelt het van de piepkleine Suzuki-busjes, ook allemaal wit. Ze fungeren als openbaar vervoer. Veel meer dan 4 of 5 passagiers kunnen er niet in, maar omdat het er zoveel zijn, kan dat geen probleem zijn.

Nog een dienstmededeling: als ik dit schrijf is het intussen woensdag de 23e en hebben we drie nachten Samarkand achter de rug. Morgen gaan we de grens met Tadjikistan over. Daar is de dekking van de internetproviders heel summier. Zodra er een sprankje WiFi of 3G is, horen jullie van ons, maar ik ben bang dat het blog wat zal stagneren. Vincent, dank voor je hulp!