Donderdag 19 mei 2022

Om 7 uur vlucht Ger voor wat afkoeling naar beneden; boven schijnt de zon al een tijdje op de tent.  Even later: “Ik denk dat ik eerst even in zee ga, heb jij zin om mee te komen?” O nee, dat trek ik niet. Net wakker en dan al het badpak aan, zwemmen, afdrogen enz. Veel te vroeg voor al die heisa en dan moet ik me misschien ook nog haasten! Gerda is altijd sneller dan ik in die dingen. 

Ze vertrekt en ik bereid me boven zonder dekbed in alle rust voor op een nieuwe dag. 

Achter de auto is een beachvolleybalveld aangelegd met een paar tribunebanken erbij. Als Ger terugkomt van haar zeebad zegt ze: “Er ligt een zwerver te slapen op een bank daar”. Ik kijk, en inderdaad, daar ligt iemand diep in een dikke slaapzak verstopt in de volle zon op de tribune. Een tweede slaapzak dient als matras. Die zal het niet koud hebben in elk geval. 

Na een tijdje komt er beweging in de hoop textiel en dan blijkt de zwerver tot onze verrassing een zwerfster te zijn. Ik besef dat we het woord zwerver als vanzelfsprekend associëren met een man, slonzig en vies en helemaal niet met de verzorgde jonge vrouw, die haar spullen netjes opruimt en dan naar het strand vertrekt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Intussen kijkt een kwikstaart, vogel van de dag, belangstellend toe hoe twee bonte kraaien uit alle macht proberen om een overjarige walnoot te kraken. Ik ga er daarbij vanuit dat ook in Slovenië de verse walnoten pas in de herfst aan de bomen hangen. 

De koffie gaat mee in de thermoskan naar ‘onze’ boulevard, waar een windje wat koelte van de zee meebrengt. Het is er zo rustig dat zelfs een vrouw, die topless op een graslandje ligt er geen verandering in kan brengen. 

Na wat inkopen bij de Spar, met onvriendelijke medewerkers, stellen we Waze in op Portorose. Om onverklaarbare redenen, hebben we ineens een Engelssprekende gids met een vreselijk stemgeluid; niet om aan te horen! En waarom onze Nederlandse vriendin er de brui aan heeft gegeven? Geen idee. 

In Portorose herhalen we de koffiesessie van even geleden. Aan de zee, die even mooi blijft, maar waar het veel minder rustig is. De plaats heeft een hoog Middellandse Zeegehalte; tussen de weg en de zee een park met pijnbomen, kiosken, kindervermaak enz. en aan de landkant veel hotels, appartementsgebouwen en wat dies meer zij. Alle parkeerplaatsen langs de weg zijn bezet. Het geheel is zo geijkt dat je het al zat bent voor je het echt hebt gezien. Wel heel veel rozen! 

Onderweg naar Savudrija wordt het interessanter, althans voor ons. Een landelijke weg zonder protserige gebouwen. Wel wat eettentjes en logeeradressen hier en daar, maar die zien er niet schreeuwerig uit. 

Ergens tussen Savudrija en Umag stoppen we bij een kleine baai, waaraan een bescheiden tentje staat. De weinige mensen die er zitten, zijn zeker geen toeristen. 

“Hier kunnen we misschien een lekker lunchhapje nemen”, zegt Ger, “vind ik wel gezellig”. Ze heeft gelijk en we lopen naar de bar, waar een jonge vrouw ons vertelt dat er alleen dranken worden geschonken en als je er iets bij wil eten, heb je de keuze uit een tosti. Vóór we kunnen bestellen, voegt ze er staccato aan toe: “Geen Euro, geen pin, alleen kuna”. Haar mededeling klinkt eerder als ‘en maak nu maar dat je wegkomt’ dan dat er iets verontschuldigends in zit.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We zetten de auto een paar honderd meter verderop langs de zee op een ruig landje, waar een paar duikers net hun natte pakken in de boom hangen. Tussen de rotsblokken zit de letterlijke tegenhanger van de topless vrouw van vanochtend: een bottomless man, die als hij ons gewaar wordt vlug zijn handdoek quasi nonchalant tussen zijn benen schikt. 

Door naar Umag en Park Umag. Dat laatste wil ik even zien omdat Stoffel en Danielle met hun kinderen daar voor de zomervakantie hebben geboekt. De entree van het park is goedgekeurd, veel meer kunnen we er niet van zien uiteraard. 

Bij ‘Umag’ moet ik denken aan de gezondheidszorg, waarin je door medewerkers steeds wordt benaderd met de uitdrukking ‘u mag’: ‘en dan mag u nu even gaan liggen’ of ‘u mag even de mouw opstropen’ of ‘dan mag u nu even op uw zij draaien’…. Let er maar eens op. Ik heb altijd de bijna onbedwingbare neiging om te vragen: “Mag het ook niet?” en snap niet waarom ze niet gewoon vragen: “Wilt u even op uw zij draaien?” 

Om een uur of half 4 willen we een vaste plek voor de nacht op gaan zoeken, maar we voelen wel aan dat dat niet zo simpel zal zijn. Overal staat op de borden dat parkeren is toegestaan tot 21:00uur. Park4night helpt ook niet en in het binnenland is nauwelijks wat voorhanden. We kunnen terug naar Park Umag, daar zagen we bij de entree een paar rijen camperplekken, alleen hebben we geen zin om terug te rijden. 

Bij een kleine pier, waar een paar oude boten liggen aangemeerd, is wat ruimte, maar ook veel  bebouwing; iedereen ziet ons hier staan. Verder rijdend zegt Ger: “En sportcomplexen zijn er ook niet”. Terwijl ze het zegt, zie ik een voetbalveld liggen, dus slaan we af er naar toe. En ja, natuurlijk zijn er parkeerplaatsen. Toch vervolgen we nog even het zijwegje, je weet het nooit. Bij een alleenstaand huis met heel veel wild gras en bosjes ertegenover, waar we prima kunnen staan, vraag ik of ze dat goed zouden vinden. De oude mevrouw verstaat geen Engels, maar Marc van een jaar of 12, die de trap af komt gerend wel. Hij gaat zijn moeder bellen, zegt ie, om te vragen of het goed is. Resultaat: liever niet op het gras, maar wat verder terug het wegje af zijn parkeerplaatsen. “Bij het voetbalveld?”, vraag ik. Inderdaad. 

Nou en daar staan we dan. De mannen die buiten bij een kleine kantine zaten, hadden er geen enkel probleem mee dat we hier zouden overnachten. En zo zijn we tot nu toe, een uur of tien, getuige van de training van diverse leeftijdsgroepen, jeugd tot en met senioren. 

De meeste mensen zijn nu vertrokken en waarschijnlijk zijn ze de boel aan het opruimen. Ik denk dat wij snel hun voorbeeld zullen volgen. 

Menu van de dag: pasta met roerbak radicchio, knoflook en ui, geflankeerd door een hardgekookt ei en verluchtigd met Parmezaanse kaas. 

Morgen verder. En….we zijn de Kroatische grens overgegaan vandaag. Onze paspoorten werden aan de Sloveens kant nog geopend, maar de Kroaten bekeken alleen de buitenkant. En inentingsbewijzen voor Corona? Nooit van gehoord!