Donderdag 18 mei 2023

Zon, afgezien van de vlagen is er weinig wind, 13°, maar het voelt warmer en het is nog maar 9 uur. Hemelvaart. We rijden vandaag naar Carnota, waar we lang geleden heerlijke dagen doorbrachten en sliepen in een tentje op het strand. In die zin zou je onze rit van vandaag, zo’n kilometer of 40 lang, ook een hemelvaart kunnen noemen…hoewel dat misschien iets te ver gaat. 

Eerst maar eens bij de vuurtoren kijken, alvorens alle bussen met (andere) toeristen arriveren; er staat er nu één. “En”, zegt Gerda, die mij al was voorgegaan, “er zijn prima toiletten en die zijn nu nog schoon”. Ze heeft gelijk. 

De vuurtoren en het vrij grote gebouw dat erbij hoort, springen er niet uit qua architectuur, maar we kunnen wèl zeggen dat we er geweest zijn! Het gebouw is nu een hotel. Verder is het een lekkere plek zo in zee, aangenaam van temperatuur en net genoeg wind.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Twee spreuken vallen op, die zowel op de muren van het hotel als op de bedrijfsauto’s ervan vermeld worden. De eerste luidt: 

O semaFORO de fisTERRA donde el silencio esconde algo más que palabres. 

De tweede: 

Faro de Lariño donde la mar te habla de su silencio.

Ik vind het wel mooi, zeker omdat ik hou van stilte. 

We lopen er wat in de rondte en Ger zegt: “Zullen we bij het hotel koffie drinken?” Goed plan, tot we op het terras komen, waar ze de sfeer proberen te verhogen met muziek, niet eens op de achtergrond, maar prominent aanwezig. Onbegrijpelijk, dat je ‘reclame’ maakt met stilte en die dan zelf op deze manier doorbreekt. We hebben er geen zin in en vinden onderweg vast wel een plek zonder muziek. 

De bussen zijn aangekomen, wij vertrekken. Wat een drukte! Wie hier ook was: Stephen Hawking, in 2008. Het staat te lezen op een plaquette. 

Onderweg naar Carnota zien we mooie stranden liggen en bij O Pindo loopt de weg er direct langs. De combinatie van het witte zand en het turquoise water is natuurlijk een behoorlijk cliché, maar als je het ziet, vooral als er behalve jijzelf geen bezoekers zijn, is het toch genieten. 

En dan Carnota. Het toegangswegje naar het stuk strand waar wij ooit waren, ligt iets ten noorden van het dorp, alleen zie het maar te vinden. We rijden eerst eens het hele dorp door om te kijken of we wat herkennen, maar dat is niet echt zo. Dan gaan we terug en proberen verschillende afslagen uit; het strand is een kilometer of 7 lang, dus keuze genoeg. Ze zijn allemaal mooi, maar de ‘onze’ vinden we niet. Tja, het is lang geleden en er zullen ongetwijfeld dingen veranderd zijn. Wat niet is veranderd, is de schoonheid van de baai, zonder bebouwing met eerst een soort zwin, waar water doorheen loopt, daarna lage duinen en dan het strand. Heel gevarieerd met ongetwijfeld mooie vogels.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Langs de laatste toegangsweg staat bijna aan het eind een café-bar, waar een schoolbord buiten hangt dat alle heerlijkheden vermeld, die ze serveren. En omdat we toch al van plan waren om in Carnota uit eten te gaan, denken we er niet lang over na. 

Menu van de dag: Pulpo van de grill, revuelto de gambas, lekkere salades en een paar gebakken aardappelen met olie en kruiden. De frites kunnen we niet eens op; we hadden ons natuurlijk weer vergist in de grootte van de raciones. En niet te vergeten een fles mooie Rioja, die kunnen we wel op! Autorijden doen we nog 100 meter naar een parkeerplaats met zicht op de duinen. 

Aan het eind van ons grasland staat een bord, waarop een tentje met een kruis erdoor. Wij vinden dat dat niet voor ons geldt. “En als we weg moeten, gaan we bij de bar staan”, zegt Gerda. 

Eerst naar het strand, is maar een paar minuten lopen. Het is vloed en ook hier wit zand, veel schelpen, weinig mensen en de mooie kleur water, dat qua temperatuur mee lijkt te vallen. 

Ger denkt dat ze er morgenochtend in gaat. Ik weet het nog niet…ik ben geen heldin van het koude water. Bovendien werken de stranddouches niet en dan blijf je zo plakkerig van het zout. 

Toen wij hier aankwamen, stond er een andere camperbus geparkeerd met alle gordijnen dicht. Zag er een beetje uit als een bus waar iemand permanent in woont en die hier al maanden staat. Even geleden kwam er echter een man vanaf het strand aangelopen, die intussen met de bus is vertrokken en nu alle parkeerders ook weg zijn, hebben we het rijk alleen. 

Het lijkt alsof we vanuit de bus, boven de duintjes uit, de zon achter kaap Finisterre zien zakken, maar ik kan me vergissen. Morgen de ontknoping.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vogel van de dag: echtpaar groenling.

Om een uur of half negen komt een auto van de Guardia Civil langsrijden en gaat op de parkeerplaats staan, heel lang. Als de mannen eindelijk vertrekken, zijn wij nog steeds geen bezoekje waard. Voor ons is dit een teken dat we niks doen wat verboden is. 

Ik dacht als we moeten verkassen dan vertel ik dat wij, lang geleden, hun collega’s hier hebben geholpen met het doven van de uitlopers van een bosbrand. In de heuvels achter het strand, waar wij met ons tentje stonden, woedde een behoorlijke brand, die op den duur oversloeg naar het bouwland dat grensde aan ‘ons’ stuk strand. De Guardia en de brandweer werkten hard om die vlammen te doven en toen het vuur tot op zo’n tien meter van ons tentje kwam, grepen ook wij naar takkenbossen en sloegen even hard mee. En dat was omdat we kost wat kost wilden blijven staan, zo erg hadden we het naar ons zin. En het lukte! 

En nu ik toch bezig ben, op een gegeven moment kwam Gerda naar me toe en zei: 

“Nou, zo leuk! Er kruipen allemaal kleine palingen bij onze tent”. Ik dacht: huh? Palingen aan zee?  Bleek het een nest jonge slangen te zijn! 

Hopelijk wordt het een stille nacht.