Vrijdag 7 juni 2024

De groene spechten vliegen recht uit het land op ons af, Gerda ziet alweer een grote bonte specht en in de lucht vliegen gierzwaluwen. Wat een heerlijke plek is dit, ik denk dat het er mee te maken heeft dat we aan de ene kant direct naast akkerland staan. Het doet me denken aan de logeerpartijen bij mijn opa en oma, waar de graanvelden direct achter het huis lagen en de groene spechten lachend laag over het grasland vlogen. Als ik de herinnering uitspreek tegen Gerda, springen de tranen in mijn ogen. Het is 21°, maar voelt veel warmer in de zon. Ik loop een fotorondje over het terrein, waar ook een kleine houten ‘bungalow’ staat met een gedekte tafel onder een afdak. De foto’s moeten maar voor zich spreken.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Tijdens het douchen kijk je over het land..nou ja, je moet wel op je tenen staan. Gerda heeft vóór het douchen eerst wat plantjes uitgetrokken, die tussen de vloerplanken doorgroeiden. Ik moet het doen met grassprieten, ook leuk. Het water blijft koud, dat zei Danny er niet bij, integendeel…hij doet alsof er ook warm water is, want er zijn gewoon twee kranen, een rode en een blauwe. 

De Lidl is de hemel op aarde: champignons, broccoli, gerookte zalm, Parmezaanse kaas en ‘normaal’ brood. 

Bij de grens staat Gerda (weer) in de verkeerde rij. Ze kan het niet lang aanzien dat de rijen links en rechts van ons sneller opschieten dan wij. Dat wordt van baan wisselen onder gemopper op de dienstklopper, die in ‘ons’ hokje zit. Zonder controle van de auto rijden we Servië binnen. Roaming uit, want Ger denkt dat de heenreis door het land haar €60,- heeft gekost. Weinig tankstations, alleen treurige rustplekken met Dixi’s. 

15:00uur, geen wind, 32,5°.

Gerda zoekt een camping op Park4Night, wat lastig is, eigenlijk is er maar één in de aanbieding, die erg moeilijk te vinden en aan te rijden is, lijkt het. Geen zin in…zo heet en dan moeilijk moeten doen. Intussen passeert ons een auto op de snelweg, luid toeterend, met wijzende gebaren van de inzittenden. Gerda, die rijdt, denkt dat ze zich aan haar hebben geërgerd, omdat ze in hun ogen iets verkeerds deed of zo. Een poosje later: een man in een personenauto claxonneert naar ons met z’n knipperlichten aan en maakt gebaren door z’n raam richting vluchtstrook. Hij parkeert er en wij achter hem. Druk gebarend en woorden roepend als ‘catastrofe! dangerous!’ komt hij op ons toegelopen, knielt naast het linker voorwiel, steekt z’n hand onder de auto en haalt hem terug helemaal besmeurd met..ja, met wat? Het lijkt half gestolde vette olie. Dat zou onder onze bus hangen en direct zeg ik tegen Ger: “Hoe kan iemand dat zien, vanuit een andere auto, dat er zoiets kleins onder de onze hangt?” 

Maar goed, hier moeten we denk ik iets mee, dus ik zeg: “Dat wordt weer SOS International” en pak mijn telefoon. Intussen gaat de man in rap tempo verder, vooral met Gerda en zegt dat we absoluut niet meer mogen rijden, want dan explodeert er wat en/of de hele motor gaat aan gort. 

Ik vraag me daarna af waarom hij ons dan, zeker 4 kilometers, voorrijdt naar de ‘grote garage’ van een vriend van hem. Kan dat geen kwaad dan? Afijn, Gerda is ingegaan op zijn voorstel en denkt dan bellen we SOS wel als we bij die garage zijn. Doe ik ook, maar dat is te laat. De mannen in de garage beginnen direct aan de auto, wij laten het gebeuren en ik sta in de wachtrij bij SOS, waar het druk is. De uitkomst van het telefoongesprek is: als de reparatie niet lukt, bel ik SOS terug, als de reparatie wel lukt, neem ik met de factuur etc. contact op met onze verzekering.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Intussen is de diagnose definitief gesteld: het injectiesysteem is de boosdoener. Alle vier de injectoren (of hoe noem je die dingen) zijn stuk. Er wordt iemand gebeld die nieuwe kan leveren en hierheen brengen. Dit alles speelt zich af in de plaats Jacodina. 

In de garage past één auto, dus die ‘grote garage’ is zo groot niet. De man die ons liet stoppen op de snelweg is een praatjesmaker vind ik en blijft er steeds bij. Gelukkig moet hij op een gegeven moment iets voor z’n baas doen of zo. Ik denk mooi, daar zijn we vanaf. Jammer genoeg komt hij terug en gedraagt zich alsof hij hier hoort. Een beetje vreemd allemaal. De baas van de garage heet Sasa, je schrijft het met een accent op de tweede s, maar die kent ons toetsenbord niet en je spreekt het uit als Sasha. Ook z’n dochter komt op een gegeven moment een tijd bij ons rondhangen, uiterst sexy gekleed in een uiterst strakke jurk, die weinig te raden overlaat. 

Wachten op de onderdelen, ze proberen het ook een soort gezellig te maken, sigaretje, het wordt later, Gerda neemt een biertje ik een witte wijn, Sasa half wijn half water. 

De man komt met de onderdelen, we nemen foto’s en de montage begint. Uit hun conversatietoon meen ik op te maken dat het niet echt een ‘eitje’ is. Ze moeten ook de speciale sleutel hebben van ons om met de computer dingen uit te kunnen lezen…ik weet niet wat ik ervan moet denken. Is het een toneelstuk of echt? Ik begrijp van Campercentrum Amersfoort dat niet elke garage die software van VW heeft en daarmee om kan gaan. Het ellendige met garages en auto’s is altijd dat je er zelf niet genoeg vanaf weet. De auto wordt getest door er een paar keer wat mee te rijden, het schijnt allemaal in orde te zijn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Betalen: dit klusje kost ons €2150,- ! Oftewel 251.000 Dinar. De ‘injectiespuiten’ zijn zo duur zegt Sasa en hij laat ons op z’n telefoon bij een foto ervan een bedrag zien van €515,- per stuk. Wat moet je ermee, ik heb geen tegengas. 

Naar de bank om te pinnen. Hierbij lopen we tegen onze daglimieten aan. We gebruiken bankpas en creditkaart, maar komen niet aan het totale bedrag. Morgen een nieuwe dag. Sasa probeert ons nog om middernacht naar de bank te krijgen, want dan begint de nieuwe dag! Denk het niet, we gaan slapen. Niet bij zijn garage, wat hij nu oppert, maar zoals hij eerder aangaf, bij het Coral tankstation (vriendje van hem). Intussen krijgen we hem niet zover dat hij een factuur voor ons maakt. 

We spreken af dat we elkaar morgenochtend om 9 uur weer ontmoeten en dat wij dan naar de bank gaan om hopelijk de rest te pinnen. Saillant detail: ik heb intussen geen internet meer op telefoon noch iPad, Gerda ook niet blijkt later. We hebben geen tijd en energie meer om ons erin te verdiepen. Hopelijk slapen we wat. 

Als menu van de dag eten we de koude rest van gisteren op uit de koelkast. 

We hebben het erover om nu of morgenochtend heel vroeg hier te vertrekken en zo snel mogelijk de grens over te gaan. We durven het niet, wie weet wat er dan gebeurt. 

Ik weet niet of ik het verhaal van vandaag nog af zal krijgen. Anders morgen, ik ga in elk geval nog schrijven…

Dank voor al jullie lieve reacties!