Vrijdag 10 mei 2024

Bij aankomst hier gisteren begon bijna gelijk de moskee te zingen, dat is even schrikken want hij staat vrij dichtbij. Om half 10 weer en om 10 uur nóg eens. Het heeft ook iets moois, maar nu is het even genoeg. We staan tussen twee moskeeën in, zo te zien en ik ben benieuwd hoe vroeg ze morgen (vrijdag!) zullen beginnen. 

“Tussen 2 moskeeën?”, zegt Ger vanochtend, “het zijn er vier!” Het lawaai valt mee. Tegen de ochtend werd ik even wakker van een korte uithaal, die volgens Gerda veel langer duurde, en viel terug in slaap tot half 7. Het is bewolkt, 13° en we gaan even ‘sofort heizen’ met dat onbetrouwbare sujet (de standkachel). 

De waterkraan is trouwens ook van gedrag veranderd. De eerste seconde is de straal hard en de pomp stil (zoals het hoort volgens Amersfoort) direct daarna wordt de straal irritant slap en begint de pomp te brommen (ik ook). We gaan het zien, zolang het water loopt, hoor je mij er niet meer over. 

Verder hebben we meeuwenpoep op de voorruit; er zitten hier nl. nogal wat grote meeuwen. Het zonnepaneel is schoongebleven. Verder was het heerlijk rustig vannacht en het terrein zo goed als leeg. Omdat we van de bewaker uiterlijk tien uur moeten vertrekken, dachten we dat het hier helemaal vol zou lopen vanochtend, zeker in verband met het vrijdaggebed. Niks van dat alles, gewoon een sporadische parkeerder. En één van de cruciale voorzieningen tijdens het reizen, de afvalcontainer, staat aan de overkant van de straat. 

Zo, dan zijn jullie helemaal bijgepraat m.b.t. ons reilen en zeilen. 

Voor tienen hebben we onze normale bezigheden afgerond en we worden de D100 opgestuurd, later de D150, richting Eceabat. Nu nog een supermarkt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Op Maps vinden we niet direct wat we zoeken en zeker niet in de buurt. In Kesan staat er één met 5*****, iets van Süleyman Songur…. en nog wat. Doet u die maar dan. 

Tijdens de lunchpauze zit er een kleine zwerm kauwen bij onze auto, niet zo bijzonder want die hebben we thuis ook, zou Brusselmans zeggen. Tot Gerda roept: “Joh! Het lijken wel Russische kauwen!” Het moet niet gekker worden: gisteren Spaanse mussen en vandaag Russische kauwen.  Hoe buitenlands wil je het hebben? In deze waarneming heeft alweer onze vogelexpert Barry de hand. Want toen ik een paar dagen geleden in mijn verhaal kauwen meldde, reageerde zij met ‘let op, het kunnen Russische zijn, want die heb je daar ook’. Ze liet ons weten dat die o.a. wit bij de hals hebben en verdomd, dat hebben deze ook. Vogel van de dag.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het landschap vinden we onaantrekkelijk; licht heuvelachtig, maar saai. Het graan is nog jong en groen, de grote aluminiumkleurige silo’s staan te wachten op de oogst. Verder armoe troef. Veel lege en vervallen fabrieksgebouwen, wel wat verzorgde huizen, maar het merendeel is of onafgemaakt of verwaarloosd. Dun bevolkt. Bij geen enkel tankstation zien we oplaadpunten, verder trouwens ook nergens. Het is vrij bewolkt, af en toe wat regen en intussen 17,5°. De weg is goed en bijna leeg. 

Kesan: de supermarkt. Na vele bijna niet te berijden klote’straten’, inclusief foutje en omleiding, blijkt het een kleine achterbuurtwinkel te zijn! Je wil er niet dood gevonden worden. Twee leuke jonge meiden spreken ons aan, maar begrijpen niet eens waar we naar op zoek zijn, als we het woord ‘supermarket’ op z’n Turks uitspreken. We keren om en stoppen naast een jonge, goed opgeleid uitziende man. Die pakt mijn telefoon, ziet direct dat ik in Maps zit en stelt de route naar de KIPA in. En bedankt. Het blijkt een grote Mall te zijn, met daarin o.a. de supermarkt 5MMigros. Alles van onze gading is er! Wat zijn we verwend…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De laatste etappe. Onderweg zien we rechts van ons ineens de zee, nog wat ver, maar wel heerlijk. En dan Eceabat. Het ligt prachtig aan de kust, alleen is het weer ‘nieuw’ voor ons om ook alle armoe ervan te zien. Ik bedoel, als je in Europa aan zee komt, krijg je toch een heel andere indruk, meer van welvaart, hoewel daar uiteraard ook armoede bestaat. We parkeren even om op Park4Night te kijken en worden na een poosje op een uiterst onsympathieke manier benaderd door de uitbaters van een cafeetje naast ons, dat we ergens anders moeten gaan staan. Voor de goede orde: we staan niet op hun terrein. We zien twee kanshebbers op de app en de eerste is raak. Een groot ruw terrein, deels gras, deels hard zand, waar verspreid een paar campers op staan. Plaats genoeg! Achter ons een paar sportvelden en…uitzicht op de Straat van de Dardanellen, waardoor we grote zeeschepen richting Istanbul zien varen. Het waait al de hele dag hard, witte koppen op zee. De veerboten en de indrukwekkend grote brug, die ook naar de overkant leidt hebben we al gezien. 

Menu van de dag wordt: prei met köfte van de Migros-slager. Kaas na waarschijnlijk. En mochten we denken dat we tekort gaan komen, kan er altijd iets van pasta of couscous bij. 

Zoals jullie zien op de foto, staat er een prachtig monument bij zee, dat me deed denken aan de volgende dichtregels van J.H.Leopold: 

Hoe ook het lot met kwelling u mag slaan
Laat af, gij maakt het erger, laat begaan
Wie duwt de golven van de zee terug?
Het pogen zelf doet weer een golf ontstaan.