Maandag 5 februari 2024

Er waren toch muggen vannacht. Niet erg veel en ik heb goed geslapen (bij Gerda komen ze nooit) maar…nu moet wel even dat muggenapparaatje in orde worden gebracht. De gebruiksaanwijzing is alleen in het Spaans, dus dat gaan we aan iemand van het hotel vragen. Niet aan Ivan, want ons vertrouwen in hem is iets getemperd. 

Wat was het stil vannacht. Alleen de kraakaanvallen van het huis gaan door. Gisteren zaten we op ons terras toen ik zei tegen Gerda: “Wat hoor ik toch steeds, het lijkt wel of er iemand in huis is”. Schijnbaar zonder aanleiding begint het dak, zo lijkt het, te kreunen en te kraken. Soms zo hard dat ik me even afvraag of het misschien kwaad kan, om direct daarna te denken dat het er blijkbaar bij hoort en vast een bekend verschijnsel is hier. We werden er niet wakker van. 

Spannend is ook of er straks warm water uit de douche zal komen. En de badkamer heeft nog iets spannends: de badkuip. Die is breed, we denken tweepersoons en in de wanden zitten gaten en sproeiers. Gisteravond zei Ger ineens: “Heb je gezien dat er een spiegel boven de badkuip zit?” Huh? Vlug gaan kijken en jawel! Het dak van de badkamer bestaat uit drie grote ramen, die plotseling als spiegels werkten. Ik dacht wat vreemd dat we dat nu pas zien en vermoed dat het glas is bewerkt met een speciale coating of zoiets… “Ik denk dat je er morgenochtend bij daglicht weer gewoon doorheen kan kijken”, zeg ik. Ik had gelijk. Het doet me denken aan een hotel in Antwerpen waar we eens sliepen en waar je de kamers ook per uur kon huren. De spiegel hing daar boven het bed.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het water van de douche is in elk geval warm, van het bad weet ik het nog niet. 

We lopen samen naar het ontbijthuis, waar we ineens met z’n achten op rij naar binnen gaan, alsof het was afgesproken. Zijn er toch wat meer gasten dan we dachten. Niet te groot ontbijtbuffet, net goed en wat is iedereen rustig. Het zijn de katten, twee stuks nu, die het meeste lawaai maken met hun gebedel om eten. 

De ochtendjongen, dezelfde als de avondjongen, zet het muggending even in elkaar en dan zijn we klaar voor de eerste volle dag eiland. 

We besluiten om richting Corralejo te gaan, waar volgens de informatie bezienswaardige duinen zijn. Strandschoenen aan en badpakken in de Dacia Sandero (we noemen haar Dacia) want in elk geval Gerda wil zee in. Ik zie het wel. 

Eerst via Vallebrón en La Caldereta, waarbij we worden verrast met een onverharde weg door mooi landschap, naar Parque Holandés, ik verzin het niet! Aan de zeekant een vrij brede strook lage ‘duintjes’ met aan zee afwisselend stukken strand en rotsachtige bodem. Het waait hard, zand stuift over de kustweg. Aan de andere kant van de weg liggen, vrij ver het land in lopend, wat hogere, meest onbegroeide duinen. Mooi, alleen minder hoog dan ik had verwacht. We lopen een eind het gebied in, wat makkelijk kan omdat het zand vrij hard is.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Daarna rijden we verder en parkeren bij een strand. Naast het strandwachthuisje, dat leeg is, wappert een rode vlag, op een bord staat vermeld dat het hier om een onbewaakt strand gaat, dat je 112 moet bellen als de nood aan de man is en aan een paal hangt een oranje reddingsboei. De zee is prachtig, maar leeg op één kitesurf(st)er na. 

Op het strand liggen geen schelpen, net zomin als in de waterplassen tussen de rotsachtige bodem. Zelfs geen garnalen of visjes. 

Dan komt de vraag: gaan we in zee of niet? Ik niet in elk geval; veel te veel gedoe met die wind, het uit- en vooral weer het stroeve aankleden, geen zin. Bovendien kunnen we toch niet samen zee in, want wie past er op de rugzakken? De reden dat Ger besluit om alleen met haar voeten door het water te lopen, is dat ze met deze wind toch wat huiverig is om een onbekende zee in te gaan. Ze vindt de temperatuur van het water ‘Nederlands’. 

Door naar Corralejo. Hoe dichterbij we komen, hoe drukker het wordt. Hoe vol moet het hier in het hoogseizoen zijn? We zien stranden vol dichtgevouwen parasollen, rijen geparkeerde auto’s en daarna begint de toeristische bebouwing, die van Corralejo één groot vakantie’paradijs’ maakt. Voor degenen die ervan houden. Het goede nieuws is dat het bijna allemaal laagbouw is.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We hebben besloten om vroeg in de middag te ‘dineren’, net als de Spanjaarden, zodat we vanavond niet weer op weg moeten om een restaurant te zoeken. Het kost moeite om het ‘oude’ Corralejo te vinden. We hopen dat daar de leukere restaurants zitten. Het lijkt er echter op dat zelfs het originele dorp flink te lijden heeft gehad van de ‘vooruitgang’. Een lange hoofdstraat met winkel aan cafetaria aan surfschool aan makelaar aan….tja wat niet. Hier moeten we niet zijn. Uiteindelijk komen we in de buurt van de haven en vragen bij een bezorgrestaurant naar een gezellige eettent.  Een man wijst ons enthousiast de weg naar Tu Casa, waar origineel Spaans wordt gekookt. Dat klinkt leuk en het is niet ver zien we op de telefoon. Het wordt een drama, waarschijnlijk mede door alle éénrichtingsverkeer, afsluitingen en ja…wat nog meer? Verschillende keren vragen en uitleg werken niet; Tu Casa blijft onvindbaar, het wordt niet Nuestra Casa. Ik blijf het lang proberen, Gerda is heel solidair, maar het houdt natuurlijk een keer op. In dit geval bij één van de restaurants vlak aan een klein vrij onsmakelijk strandje in de buurt van de haven. Het is wel een leuke locatie en de naam van de zaak is Vistalobos, wat volgens mijn telefoon ‘wolven zien’ betekent! What’s in a name.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We eten er paella met zeedieren, krijgen een tomatensalade gratis (voor het wachten op de paella?) en als de ober bij de buren pimientos de Padrón brengt, bestellen wij die ook vlug, heerlijk! Rode wijn, bij de rekening een gratis klein alcoholisch zoetigheidje, niks meer aan doen. Daarbij hebben we vanaf onze zitplaats de zonnende mensheid nog eens goed kunnen gadeslaan. 

De terugweg voert ons weer langs Tindaya, waar we onderaan een heuvel steeds een groot standbeeld zien staan, dat we nu van dichtbij willen bekijken. 

We vergissen ons en slaan een heuvel te vroeg af, waardoor we in het dorp Tindaya zelf terechtkomen, dat we erg de moeite waard vinden, authentiek. De weg naar huis nemend, zien we het beeld op de andere heuvel staan. Het is nu te laat om het onverharde avontuur ernaartoe aan te gaan. Andere keer misschien. 

Thuisgekomen loopt er nog een verdwaald Duits echtpaar door de binnentuin, die het verder zelf maar even moeten uitzoeken. 

Wij gaan relaxen en schrijven. 

Vogel van de dag: aasgier boven een mooie, onverharde weg. 

En nu: verhaal publiceren, muggenverdelger aan en licht uit. 

Tot morgen.