Woensdag 10 mei 2017

Het is zeker: de scharrelaar waart hier rond: vogel van de dag.

Geen regen vannacht, geen bezoek, geen verkeerslawaai….heerlijk! Hoewel echt uitslapen er niet van komt. Om zes uur horen we belgerinkel en voor we beseffen wat er gebeurt, zijn we omringd door minstens honderd schapen. Wat een kolereherrie maken die beesten! Ze bonken tegen de auto en hun poten op de opgedroogde, schilferige modder, maken een geluid dat sprekend lijkt op regendruppels die op de auto vallen.
“Begint het te regenen?”, vraag ik Ger, “want dan moeten we nu direct vertrekken”.
Ik zei het gisteren al, dat wegje wordt één grote modderpoel als het nat is. Gelukkig niet dus. Tja, we moesten er ook om lachen, maar ik vind het een beetje gezeik van die herder(s) om ons op deze manier te grazen te nemen. We laten niet merken dat we wakker zijn, die lol gunnen we hen niet.

 

 

 

 

 

 

 

 

Het laatste stuk naar Kerman. In het begin is het landschap niet zo boeiend als gisteren. Wel komen we langs een immense, verlaten steenkolenmijn, die zowat een heel dorp opslokt.

Boodschappen in Chatrud en daarna worden de bergen spannender.
Ook spannend of we in Kerman hotel Akhavan zullen kunnen vinden. Het is de topchoice van de LPlanet, maar daarom hebben we het niet gekozen. Het aantrekkelijke ervan is dat je een camper op hun parkeerplaats mag zetten voor € 5,-/per auto per dag en voor € 2,50 van een badkamer gebruik mag maken. Bovendien wordt de lof gezongen van de twee broers, die het runnen en van het eten in het restaurant.
Geen woord teveel gezegd. Na vier keer vragen, o.a. aan een groepje erg leuke jongens in schooluniform, rijden we het hek door tot voor het hotel. Zodra we binnen stappen, komen de broers bijna met open armen op ons af om ons welkom te heten. Natuurlijk mogen we bij het hotel overnachten, inschrijven komt later wel en betalen ook. Eerst maar eens lekker gaan zitten in de lobby, waar we thee aangeboden krijgen met heerlijke koekjes en ze ons vervolgens met rust laten. De broers hebben goed begrepen waar deze business over gaat….

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het restaurant is vol, dus lunchen we in de bus. Daarna beetje internetten in de lobby tot het tijd wordt om iets van de stad te zien. We hebben twee musea uitgezocht, die allebei na vieren pas weer open zijn: het Sanati Museum voor hedendaagse kunst en het Museum of the Holy defence. Het laatste is gewijd aan de achtjarige oorlog tussen Iran en Irak in de jaren tachtig.
Omdat dit het verst verwijderd is van het hotel, gaan we daar eerst naar toe. Gelukkig hebben we bij de broers geïnformeerd naar de taxitarieven, want als je van niks weet, word je genaaid waar je bij staat.
“For three persons the maximum price is 70.000. Never pay more than that”.
Kijk, dat onderhandelt een stuk prettiger en zonder veel moeite praat ik de vraagprijzen omlaag. We stappen nog wel een keer zonder te betalen, halverwege de rit uit, omdat de chauffeur z’n dochter gaat ophalen en zij bij ons in de taxi moet. Hier heeft met name Gerda helemaal geen zin in en weg zijn we, taxi’s genoeg.
Wat we trouwens gek vinden, is dat bij twee van de drie ritten de chauffeurs de weg niet weten, nota bene naar bekende musea. Eén van de twee, rijdt zelfs met de LPlanet in zijn zijn hand, om op de plattegrond te kunnen kijken. De ander wil ons op een kruispunt in de buurt laten uitstappen en wijst een drukke straat in, zo van ‘die kant op lopen en dan kom je bij het museum’. Als we dat weigeren, rijdt hij kwaad door en zet ons uiteindelijk voor een ander gebouw af. Toch nog een eindje lopen. En het is zo warm!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We zijn iets te vroeg bij het Holy defence museum en tijdens het wachten komt er een jonge vrouw in het zwart naar me toe, die van alles begint te vragen. Tot en met hoeveel kinderen ik heb en wat hun beroep is. Zij studeert één of andere ‘science’, ik verstond het niet goed, vindt niks aan Kerman en wil dolgraag naar…je raadt het nooit: Nederland. Wanneer we later bij de ingang staan, komt ze nog eens naar ons toe met een jongetje van een jaar of anderhalf op haar arm. Ik denk dat het haar zoontje is, wat me verbaast omdat ze nog studeert. Nee, het is haar broertje! Foutje Riet. Ze maakt nog een foto van ons drieën en dan zegt ze ons gedag.
Het museum hangt vol met schilderijen en foto’s van de oorlog. Vooral de foto’s zijn nu en dan aangrijpend. Wat een smerige oorlog, maar dat is natuurlijk een pleonasme. Verder veel wapentuig, klein en ook groot: buiten staat een lange rij tanks, pantservoertuigen etc. die in die jaren zijn gebruikt.

 

 

 

 

 

 

 

 

Het Sanati museum is genoemd naar een beroemde, lokale kunstschilder en herbergt voornamelijk kunst van hemzelf, maar ook van jongere Iraanse kunstenaars. Er is weinig bij van internationaal bekende figuren. Verwend als we zijn, is het voor ons niet indrukwekkend, hoewel er natuurlijk enkele mooie werken te zien zijn.

Bij het begin van ons bezoek komt er een man naar ons toe, die blijft meelopen en constant vragen stelt: van ‘waar we vandaan komen en onze leeftijden’ tot ‘of we rijk zijn en hoe hijzelf rijk kan worden’….het houdt niet op. Als hij voor de zoveelste keer tegen Gerda begint, stuurt ze hem weg en zegt dat ze rustig van de kunst wil genieten. Dan komt hij naar mij en vraagt of ik Engels spreek. Ik zeg ‘nee’, waarna hij verdwijnt. Later hoor ik andere buitenlanders hem ook wegsturen. Het museum is zo overzichtelijk dat het aanwezige personeel ziet en hoort hoe de man bezoekers lastig valt. Vreemd dat ze het tolereren.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Terug in het hotel kunnen we niet direct aan tafel; het restaurant zit vol. Eerst bloggen dan maar.
Eenmaal aan tafel blijkt dat we niet à la carte kunnen eten: fixed menu. Stom, hadden we moeten vragen. Ik heb nl. niet zoveel trekt en was van plan een kleinigheid te bestellen, terwijl nu het éne na het andere gerecht op tafel wordt gezet. Het is in elk geval de smakelijkste maaltijd die we tot nu toe buiten de deur hebben gegeten, hoewel dat er nog niet echt veel zijn.

Menu van de dag: soep, rauwkost (sla, tomaat, komkommer), gehaktballen in rode saus, rijst, aubergine met vlees, kipsaté, soort kleine ronde ‘pannenkoekjes’ met en zonder kruiden.

Morgen verder. De woestijn met de kaluts wacht….