Vrijdag 13(!) september 2024

Correctie: het monument van gisteren staat in Noord-Holland.

Aanvulling: de steenloper was vogel van de dag.

Tip m.b.t. ‘het ding’ uit mijn verhaal van gisteren: luister even op YouTube naar het lied van wijlen Jeroen van Merwijk, genaamd ‘Een Ding’.  

Geen uil gehoord tot nu toe. Wel Fries. Soms heb ik er moeite mee, niet met de taal op zich, maar met mensen die het spreken. Zo was ik op een feestje in de Randstad, waar één Friezin rondliep, die tegen iedereen die haar niet verstond stug doorging in het Fries. Irritant! Net zoals ik me eraan erger dat bijv. op de NPO-radio het woord ‘Friesland’ tegenwoordig wordt uitgesproken als ‘Fryslân’. Waarom heeft de nieuwslezer het dan ook niet over Deutschland als het over Duitsland gaat? Kijk, ik spreek zelf ook een dialect en breng hier op het blog met enige regelmaat een West-Zeeuws-Vlaams gezegde te berde, maar dan wel in het ABN. En geef toe: daar hebben jullie al veel van geleerd…toch?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Over taal gesproken: leuk om hier steeds het gegak van overvliegende ganzen te horen.

Vandaag storten we ons serieus op de cultuur. In Franeker willen we het werk van Eise Eisinga nader bestuderen, waarvoor we op de site een toegangsbewijs moeten kopen, want…tijdslot. Om 2 uur kunnen we er terecht. Dan hebben we nog wat tijd over, waarin we naar de Lidl gaan en ook nog een kort bezoek aan het Hannemahuis in Harlingen kunnen brengen. Heel ruim zitten we niet in de tijd omdat we pas om kwart voor 9 wakker werden, wat uniek is in onze busslaapgeschiedenis. Afgelopen nacht toch weer wat wakker gelegen, Gerda langer dan ik.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We ontdekken dat Harlingen steegjes heeft waar je je met een BMI van 30 gegarandeerd klem loopt, dus voor ons dreigde geen enkel gevaar. Misschien toch een idee om daarvoor passende waarschuwingsborden te ontwerpen. 

Het Hannemahuis moet je benaderen via een naastgelegen boekwinkel, waar een meisje aan de kassa zo vreselijk lang bezig is om €1,95 af te rekenen met een klant, dat we eerst even naar de WC gaan. De kamers van het museum zijn heel vol met o.a. mooi bewerkte zilveren voorwerpen, aardewerk, wisent botten, Friese klokken, schilderijen, opgravingen etc. Niet alles boeit mij: dit soort musea vind ik in wezen niet zo interessant, wat niet wil zeggen dat er geen prachtige voorwerpen en schilderijen bij zijn. Tegen half 2 vertrekken we naar Franeker, nog steeds zonder koffie. Geen wonder dat, als we door Herbaijum rijden, ik me net een verdroogd plantje voel (snap je ‘m?) 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

In Franeker dirigeert Maps ons naar Godsakker! Dat valt niet mee, uiteindelijk treffen we een vrouw, die het beter weet dan de navigatie. En gelukkig loopt Gods water niet óver de akker, maar ernaast in de vorm van een gracht, waarlangs ik parkeer omdat Gerda daar de zenuwen van krijgt. Voor we het Planetarium binnengaan, bestellen we eerst koffie bij Brasserie De Stadstuin, die er een soort mee verbonden is. Oh…heerlijk! Er lopen mensen weg, wanneer de ober zegt dat ze een half uur op hun bestelling moeten wachten. “Nee, op uw koffie niet”, belooft hij ons. Het wordt een kwartier. 

In het Planetarium is het druk. Veel te zien, veel zaken ook die voor ons niet direct te begrijpen zijn. Het hele aansturingssysteem tussen de zolderbalken van het huis is indrukwekkend; wat heeft die Eisinga een werk verzet, zeven jaar heeft hij eraan gewerkt. Tot slot kregen we in de kamer van het planetarium zelf een uiteenzetting van de werking ervan en ook een verklaring van wat we allemaal zien. Indrukwekkend.

 Waar zullen wij onze rust zoeken na deze volle dag? We komen uit bij een parkeerplek aan de Zeedijk net boven Marrum, waar we parkeren naast De Heining. Dat ziet er heel bijzonder uit, geen idee wat het voorstelt. Internet: het is een gemaal plus vispassage…hoe dan? Nou zo: de vissen, glasaal, stekelbaarzen, spiering en nog wat andere soorten, kunnen hier doorheen van zout naar zoet water en omgekeerd. Vooral de paling gedijt er heel goed bij. Ik lees dat de vissen de stromen zoet water, waarin ze mee kunnen trekken, vanaf honderden meters ruiken.

Wij komen eindelijk tot rust al kijkend over de kwelders tussen ‘onze’ dijk en de echte zeedijk daarachter. De zon houdt zich de dreigende wolken nog steeds van het lijf. 

Menu van de dag: sperziebonen, kabeljauw. Kaas na.

O ja, we hebben nog een illegaal(?) vrijend paar een eindje verderop, hun auto’s naast elkaar, en samen in zijn BMW. Dat hebben we vaker gezien bij zeedijken.
Vogel van de dag: een grote wolk kieviten. En dan heb ik het nog niet over de massa’s vogels die nu overvliegen om, dat denken wij, hun slaapplek op te zoeken, mooi beschenen door de avondzon.