Zaterdag 17 september 2016

Rustige nacht, prima geslapen. Het is zonnig! Tijd voor het strand. En als het bord er niet had gestaan, hadden we nooit geweten dat het hier Longeville-sur-mer heet.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“Kijk nou dan”, roept Gerda als we bij het strand komen, “gisteren stond het water bijna tot aan het duin”. Nu is er wad met nog veel plassen water, waar de zon genadeloos in blikkert.

’t Is een prachtig gezicht. In de verte, waar vrij grote stenen liggen, lopen mensen gebukt rond. Die zijn duidelijk op zoek.
“Laten we eerst even die kant op lopen”, stel ik voor, “ik wil wel weten wat ze aan het plukken zijn”.
We geloven onze ogen niet: oesters! En ‘plukken’ is niet bepaald het juiste woord. Met hamer en beitel slaan ze de schelpen los van de stenen. Ik vraag aan een man of ik een foto van hem mag maken.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Misschien hoort hij aan mijn accent dat ik uit Nederland kom, want hij zegt:
“Die hebben jullie in Holland toch ook, wilde oesters?”
“Ja zeker”, beaam ik, “maar niet zo op het strand”. De enige plek waar ik ze ooit heb geplukt was onder aan de Oosterscheldedijk tussen de basaltblokken.
Hij heeft al een aardige tas vol en ik vraag of hij ze misschien verkoopt. Verontwaardigd kijkt hij me aan: “Nee, alleen voor eigen gebruik!” en hij wijst op zijn mond.
We genieten ontzettend van het geslenter over het wad. Beetje kijken wat er allemaal ligt en leeft, mooie stenen, heremietkreeften, wieren… heerlijk dat we dat beiden nooit zat worden. Als vanzelfsprekend ontstaat ook bij ons allebei het idee om hier nog een nacht te blijven.

 

 

 

 

 

 

 

 

Na zoveel natuur werpen we ons na de lunch voluit op cultuur en wel op kerk en WiFi. Kerken zat, maar WiFi komt je hier niet met de zeewind aanwaaien.

Laat nou tegenover de kerk, die zeer de moeite waard is, een Office de Tourisme zijn. Is natuurlijk gesloten; wat moet je met al die toeristen. Op de deur een mededeling dat tot 100m rondom hun pand van WiFi gebruik gemaakt kan worden. Lekker verhaal, zit je daar buiten op een ongemakkelijke bank eindeloos dingen in te tikken en controlemails en verificatiecodes af te wachten…. Prima, alleen ik heb er geen zin in. Ik wil gewoon lekker internetten in een café.
Nu is op deze tijd alles dicht, winkels, bars etc. En als een bar al open is, is er geen WiFi. Het lijkt de Middeleeuwen wel.
Een barman roept: “Bij de haven moet je zijn, gratis WiFi. 900 meter verderop”.
Ok, een bar aan de haven: “Olá, we zoeken een bar met WiFi, heeft u dat?”
“Jawel”.
“Fijn, dan willen we graag een bier en een witte wijn. En hebben we een wachtwoord nodig voor de WiFi?”
“Sorry, het internet ligt plat”.
“Dan willen we de bestelling graag annuleren, adiós”.
Twee kroegen verder lukt het wel.

Als de missie volbracht is en we buiten staan, begint Gerda weer over oesters. Sinds vanochtend op het strand heeft ze om het kwartier gezegd: “Oh, wat heb ik zin in oesters!”

“Doe er dan wat mee”, zei ik steeds en nu is het zo ver. Net om de hoek vinden we een restaurant dat zichzelf is gebleven: Le Kimana, gerund door een paar enthousiaste dertigers, die er nog voor gaan en niet denken ‘mon Dieu, daar heb je weer een paar toeristen’.
Wat een heerlijk voorgerecht. Als extra’s brood, roomboter en een lekker zoetzurig sausje met uitjes.

Hoofdgerecht is het menu van de dag thuis: merguezworstjes, roerbak rode paprika’s met ui. Plakje Emmenthaler na.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vogel van de dag: gedeelde eerste plaats, zwarte roodstaart en grauwe gors.

We zijn van plan om morgen een stuk op te schieten naar het Zuiden. Of zoals ze in Zeeuws-Vlaanderen zeggen: er een flinke snok aan te geven!