Zaterdag 26 mei 2018

Petra weet veel over Dushanbe. Ze heeft er vroeger gewoond en gewerkt en is nu al weer 7 weken hier. Dat ze zoveel op die Dell zit te tikken, komt omdat ze voor een consultancy bureau werkt, dat in opdracht van de EU landbouwprojecten moet evalueren. Enkele van die projecten heeft ze zelf helpen opzetten. 

Een huis in Nederland heeft ze niet, ze werkt 3 maanden per jaar en voor de rest reist ze rond met haar grote zwarte koffer. 

Ze vertelt dat Dushanbe nog niet zo lang geleden alleen laagbouw had, maar dat rijke investeerders de binnenstad platgooien en er hoogbouw uit de grond stampen. Letterlijk. Als ze even weg is en dan terugkomt, is er weer een woontoren bij. Van haar horen we ook dat het Ramadan is. Was ons nog niet opgevallen. 

 

 

 

 

 

 

 

 

Verder zijn we bezig met de komende route door het land, die voornamelijk zal bestaan uit het rijden van de Pamir Highway. Althans als uit de informatie die we krijgen, blijkt dat dat om te doen is. 

We kijken alvast met de hostelman op de kaart, maar later op de dag, zegt hij, komt er nog iemand die goed op de hoogte is. Omdat Rianne en Michiel de route willen gaan rijden met een gehuurde jeep plus chauffeur, komt de baas van het reisagentschap langs om e.e.a. met hen te bespreken. Wij kunnen dan ook even contact met hem hebben.

De Engelsman is vandaag weg met z’n auto voor een proefrit; kijken of hij er vertrouwen in heeft  dat alles door de garage nu in orde is gemaakt. Als Gerda vraagt waarom zij niet met hem mee is gegaan, antwoordt ze dat ze ruzie hebben. Zij rijdt altijd en hij navigeert. Voor deze gelegenheid wou hij zelf rijden en toen zei zij: 

“Well then, for this ride I’ll be the navigator”.

Dat wilde hij niet; hij zou rijden plus navigeren. En toen hadden ze ruzie. De proefrit was trouwens niet geslaagd. Hij belde dat hij terugkwam omdat de auto een vreemd geluid maakte, waarschijnlijk één of andere riem begrepen we. 

 

 

 

 

 

 

 

 

Verder heeft Gerda de hele bagageruimte bij de achterklep gereorganiseerd, zodat de krik en toebehoren nu vooraan liggen. Lijkt me handig.

Dan naar de grote supermarkt, die ondanks Ramadan open is, om wat extra boodschappen in te slaan voor de komende route. Bovendien is er een ATM, groots!

De twee kilometer heen hadden we gelopen en geen drinken meegenomen. Ik kreeg zo’n vreselijke dorst onderweg, dat ik alleen aan Cola kon denken. Eenmaal in de koele supermarkt voelde ik me heel slap, alsof ik flauw zou vallen. Van de vliegensvlug door Ger gescoorde Pepsi knapte ik snel op. Toch te weinig gedronken en nog niet geluncht. Beetje dom.

Terug met de boodschappen in een taxi. De knul van het hostel had gezegd dat de prijs van een rit 10 tot 15 Somoni is. Dus voor 15 stapten we in. En, wat een bekend verschijnsel is in de buitenlandse taxiwereld, onderweg begon hij ‘20’ te roepen. Nu proberen ze dat wel vaker en als je vasthoudt aan wat afgesproken is, komt het meestal goed. Zo niet nu. Toen we uitstapten bleef hij volhouden en ook beweren dat hij geen wisselgeld had etc. De bekende smoezen. We hadden er geen zin in en liepen gewoon het hostel binnen, dan niet. Hij er achter aan, waarna met behulp van onze gastheer alles keurig werd geregeld.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De man van het reisbureau zegt dat de Pamir route helemaal sneeuw- en ijsvrij is. Geen rivieren, vraag ik? Geen rivieren, zegt hij. En voegt er aan toe: 250 tot 300 km. per dag. Dat gaan wij zeker niet halen!

Die Engelsen kregen trouwens aan de grens niet te horen dat hun auto maar 15 dagen ‘free’ in Tadjikistan mochten blijven. En een Zwitsers stel dat later op de dag arriveert, ook niet. Hij weet echter dat je in Khorog, gratis of voor weinig die termijn kan laten verlengen. Dat is misschien toch verstandig. 

En wat is de WiFi toch traag…. Goed dat ik een geduldig tiep ben.