Maandag 6 mei 2024

Het zijn niet alleen de huiszwaluwen (vogel van de dag) die voor drukte zorgen bij onze parkeerplek. Om een uur of 7 ratelt er iemand met de vuilnisbak langs onze auto en al vóór achten parkeert er een auto of 6 op ‘ons’ terrein, waarvan de bestuurders allemaal het gebouw binnengaan, waarop ‘Maranata’ staat. Hetzelfde woord met een pijl erbij staat ook op een houten plank, die onder het P-bord is bevestigd. 

Als ik het woord op internet zoek, vind ik alleen Maranatha, met een h erbij. Dat zal ongetwijfeld hetzelfde zijn en het betekent zoveel als ‘de Heer komt’. De beweging wordt beschreven als van oorsprong protestants. Het is zonnig bij 18° en tijd voor ontbijt. 

Na zo’n 3 kwartier is de bijeenkomst in het gebouw voorbij en als ze allemaal zijn vertrokken, komt als laatste onze vriend de pastoor naar buiten met een grote bos wit bloeiende takken in z’n handen. “Zeker om in de kerk te zetten”, zegt Ger. We begroeten elkaar hartelijk en hij vraagt of we goed hebben geslapen en of we nog wat nodig hebben. Nee, dank u.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We hebben nog maar net ons ontbijt op of hij komt weer naar de auto en vraagt of we een kop koffie komen drinken, wijzend in de richting van zijn huis. We durven geen nee te zeggen en lopen snel achter hem aan, want hij houdt van opschieten, is onze indruk. Door het lege, vervallen gebouw komen we op het zonnige stuk grond, waar de kerk staat met zijn huis ertegenover. We schuiven aan tafel in de ruime keuken, waar een vrouw druk doende is met…ja, dat zien we zo gauw niet. In elk geval maakt ze koffie voor ons en daarbij komt als eerste een bord op tafel met ….met wat? Het zijn kleine happen, waar beslag omheen zit en die daarna zijn gefrituurd. We snappen er niks van en ik zal jullie niet langer in spanning houden: het zijn de gefrituurde bloemen van de takken waarmee de pastoor het Maranata-gebouw uitkwam! Het is acaciabloesem en hoe smaakt dat? Een beetje zoals het ruikt; je hoeft er niet voor om te rijden. 

Daarna komen er nog wat kleine parten appelgebak en een schaaltje met stukken witbrood bedekt met een zurig geel spul op tafel, best lekker. 

Intussen voeren we zo goed en zo kwaad als het gaat een gesprek: de Maranata-beweging hier is katholiek en ze hebben 3x in de week een bijeenkomst, waarbij ze bidden voor de wereld. Ze zijn tegen abortus, euthanasie etc. want je moet het leven beschermen en niet vernietigen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ik zeg ‘zo goed en zo kwaad’ omdat hij af en toe erg binnensmonds praat, zodat ik hem slecht versta en in plaats van steeds te vragen ‘wat zegt u’ probeer ik er iets van te maken, waardoor hij denkt dat ik het allemaal snap. Tussendoor schakelt hij voor Gerda over op gebrekkig Duits en op die manier komen Hamas, zijn verleden in Duitsland en België, het klimaat etc. aan de orde. Tot slot vraagt hij of we nog iets willen eten, met vlees of zo, waarvoor de hartelijk bedanken. We nemen afscheid, waarbij ik hem heel afstandelijk voorzichtig omhels, wat hij een beetje eng vindt volgens mij.

Weer buiten gekomen, geeft hij ons een soort heiligenplaatjes, met een heel verhaal erbij en dan komt toch de uitnodiging om nog even in de kerk te kijken. We hebben nog geen ja gezegd of hij heeft de deur al van het slot. We zijn blij dat we hebben toegestemd: wat een aparte inrichting heeft deze kerk, prachtig. Gerda maakte foto’s met haar telefoon, die ik wrsch. nu niet bij het verhaal kan plaatsen omdat ik (te weinig bereik?) ze niet op mijn iPad geüpload krijg. 

Dan de auto opruimen, dak naar beneden, Spar supermarkt en tanken. De ochtend schiet alweer op, dat snap je, maar hoe bijzonder wil je ‘t hebben?

Naar Kroatië, Zagreb, de E70. 

Bij onze koffiepauze onderweg, zien we nog een oude verwarde man lopen, die zo te zien niet meer weet waar hij is of wat hij hier doet. Tot onze verbazing en schrik stapt hij, na veel zoeken en vragen achter het stuur van een Nederlandse VW-Transporter en rijdt de snelweg op. Mag dat maar goed gaan. 

Met 24° steken we de rivier Sava over. Het land is plat en er groeit veel graan. Aan de horizon liggen heuvels. De rechter weghelft is slecht. We zien ooievaars, bonte kraaien en zilverreigers. 

Na heel veel zoeken, vinden we een slaapplek op het gras van een soort gemeenteparkje bij de laatste huizen van het dorp Zupanja. Alle plaatsen met zicht op de rivier vinden we te afgelegen. Tussen ons en de Sava, want die stroomt achter ons, ligt een dijk en door het water heen loopt de grens met Bosnië Herzegovina. Daarvandaan hoort Gerda over het water het geluid van een wielewaal komen. 

Wij werden hier trouwens verwelkomd door het uitbundige geklok van de nachtegaal, vlak naast ons in de struiken. In de boom vlakbij zit het nest van een bonte kraai. 

De overbuurman vindt het geen enkel probleem dat we hier slapen. Hoe welkom kan je zijn?