Zo is het toch? Vandaag 9 mei dus! Op het plein voor het hotel staat al vroeg veel volk. Er is een tribune voor militairen met veel goud op hun borst. Ook drie kerkvorsten staan vooraan, gebroederlijk naast elkaar; het zal wel christelijk, Joods en Islamitisch zijn.

En verder alles wat je je er bij voorstelt: muziekkapellen, jongens die een militair ballet opvoeren, je kent het wel, allerlei trucs doen met je geweer, officieren die zich, rechtop staand in jeeps laten rondrijden op het plein, het voetvolk, zijnde de gewone soldaten. Korte toespraken door een basstem, die het midden houdt tussen gebed en gezang, duidelijk bedoeld om emotie los te maken. Acht kanonschoten ( ik schrok me de tering), zingend marcheren, tanks en afweergeschut. Toch denk ik dat het voor Russische begrippen vrij kleinschalig is.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Veel volwassenen dragen een militair soort muts – ik ben vergeten hoe zo’n model heet, ‘t is net een omgekeerd roeibootje – en kleding met camouflagemotief. Waar ik echt van schrik, is de manier waarop ze hun kinderen hebben gekleed. Er zijn er behoorlijk wat die van top tot teen in een imitatie-uniform zijn gestoken, de jongens in gevechtskleding met nu en dan een speelgoed Kalasjnikov op hun rug, de meisjes in een militair Rode Kruispakje compleet met eerstehulptas. 

De speelgoedkramen verkopen niet anders dan oorlogstuig: granaten, pistolen, noem het en het is er. Alles wat je ziet, straalt verheerlijking uit van militaire macht. Als je ‘t somber inziet, zou je zeggen: let op! Er groeit hier een generatie op waarbij nationalistische gevoelens en vechten voor je vaderland worden gestimuleerd. 

Ik troost mezelf met de gedachte dat de mensen, die hier niet van houden vast thuis wodka zitten te stoken en houten popjes snijden. En misschien mag je veel minder afwijken van de norm dan bij ons. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Een uur of 12 vertrekken we mèt registratie. Het spektakel is nog bezig, maar loopt op z’n eind. De weg Volgograd uit is tenenkrommend slecht. Bedenk daarbij dat de stad 100km. lang is. Maximaal in de 2e versnelling. Later wordt het iets beter en blijkt dat mijn voorspelling m.b.t. het landschap tot Astrakan niet juist was: het is niet zo saai als tot nu toe het geval was. Nee, véél saaier!! Van een diepe treurigheid. 

Gelukkig staat er af en toe nog een eenvoudig onderkomen langs de weg met het woord ‘Produkten’ er op, waar anderhalve plastic literflessen bier worden verkocht en wijn.

Met enige regelmaat hebben we uitzicht op de Wolga, die steeds meer op een delta gaat lijken. Er groeien struiken en bomen in het water. 

Kuddes schapen en leeuweriken op de grond. Bijeneters op de elektriciteitsdraden en op de radio een CD van een interview met wijlen dichteres H. Michaelis.

We slaan het dorp Zam’jany in. Zelfde verhaal: alle zijwegen zand. Voor de kerk is een stukje asfalt met enkele huizen op afstand. Uit een paar gammele garagedeuren komt een man kijken. Gerda loopt even naar hem toe en doet haar gebarentaal. Daarop roept de man vijf keer ‘da’ en verdwijnt gerustgesteld naar binnen. 

We hebben wat bekijks van passanten, maar niemand komt buurten. Motoren met zijspan, loslopende koeien en door het hele dorp bovengrondse leidingen met…water, gas?